เราเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ  เดินทางเข้ามาศึกษาต่อในกรุงเทพ มาอาศัยอยู่กับพ่อแม่ที่ห้องเช่า ในปกติทุกๆเช้าจันทร์-ศุกร์ต้องตื่น  05.00 ทุกวันเพื่อจะเดินทางไปเรียน นานเข้าก็อยากมีห้องเป็นของตัวเองเพราะอ่านหนังสือสอบ  ต้องเปิดไฟทั้งคืนไหนจะการบ้านอีกค่ะ  ก็เลยตัดสินใจเช่าอีกห้องในราคา 1,700 บาท
เพราะเป็นห้องเล็ก เข้าไปวันแรกก็เจอดีเลยค่ะ ห้องข้างใต้เราเป็นคนพม่า  ชอบพาเพื่อนมานอนหลายคน
ที่สำคัญชอบสังสรรค์ อยู่มา 1 เดือน เราทนไม่ได้เลยแจ้งเจ้าของตึก แกก็จัดการให้ค่ะ อยู่ต่อมาด้วยความที่เราต้องไปเรียนตื่น 05.00  น. ทุกวันเลยค่ะ  ก็มีคนแจ้งเรากลับบ้างว่าเราเสียงดังชอบเคาะ ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรค่ะ แต่เราก็ยินดีปรับเวลาให้นะคะ คนที่มาแจ้งเราก็ไม่เบาทุกวันอาทิตย์ชอบเอางานขึ้นมาทำบนห้องเคาะเสียงดัง เพราะโควิดค่ะพ่อกับแม่ไม่มีงานต้องกลับไปอยู่ต่างจังหวัดค่ะเพราะไม่มีงาน  เราเลยต้องย้ายลงมาอยู่ห้องของแม่ ห้องข้างเราห้องหนึ่งเลี้ยงหมาสองตัว  อีกห้องเขาตื่นตั้งแต่ตีห้าทำกับข้าวล้างจานไปทำงานตั้งแต่เช้า  อันนี้เราเข้าใจนะคะคนสู้ชีวิต  แต่ประเด็นคือห้องที่เลี้ยงหมาผู้หญิงจะชอบร้องตะโกนหยอกมาตั้งแต่เช้าจนค่ำ  23.00 น.จะชอบพาหมาออกมาเดินเล่นลานจอดรถย์ซึ่งก็คือหน้าห้องเรา แต่เวลาน้องหมาอยู่สองตัวจะเงียบมากๆ ส่วนใหญ่ที่เสียงดังเห่าทุกวันเพราะผู้หญิงชอบหยอกล้อตะโกนเเสียงดัง และเปิดประตูไว้ น้องจะชอบเห่านก และลุงกับป้าที่ชอบมานั่งหน้าห้องเราแล้วไปหยอกมัน เราเลยขอร้องให้เขาอย่าตะโกนหยอกน้องเสียงดังได้ไหมเพราะเราเป็นโรคเครียด ได้ยินน้องเห่าตั้งแต่เช้าจน 23.00 ไม่ไหวเลยค่ะเครียดมากๆ ที่ต้องบอกเพราะห้องหมานอน 00.00  แล้วทีนี้อีดห้องตื่น05.00  ออกมาสับหมูตั้งแต่เช้า(อันนี้เราเข้าใจ)   06.00  ลุงจะมานั่งหน้าห้องเราพร้อมเปิดเพลงฟัง  จน11.00  และจะมาใหม่ 16.00ไปจนถึงดึกๆเลย    และอีกคนก็คือป้ากับลุงชอบเอาเก้าอี้มาเปิดเพลงหน้าห้องเราชอบพาหลานเดินไปเล่นกับหมาให้มันเห่าเสียงดัง เราก็บอกแกเหมือนกันเลยค่ะว่าลุงลดเสียงลงให้หนูได้ไหมหรือไม่ช่วยเอาเด้าอี้ไปนั่งหน้าห้องของคนที่ไท่อยู่ได้ไหม แกก็ตอบว่าได้มีไรบอกได้  แต่เห็นพ่อแม่ไม่อยู่เลยมาเฝ้าเผื่อมีไร  เราก็บอกขอบคุณแกไปและบอกไม่เป็นไร วันนี้ตอนเช้าแกเมียแกกับแกคุยกับเจ้าของหอนินทาเราต่อหน้า ว่าเรานิสัยไม่ดีชอบบอกคนนั้นวันนี้ แค่เดินผ่านห้องเราเราก็ว่า เจ๊ก็บอกว่าพ่อมันปัญญาอ่อนสามวันดีสี่วันไข้ใครจะจ้างทำงาน ทำงานที่ไหนเขาก็ไม่รับหรอก  ป้าก็ถามจริงหรอเจ๊ก็บอกว่าดูจากหน้ามันดิปัญญาอ่อนจะตาย พ่อเราสุขภาพไม่แข็งแรงค่ะ 
แกเป็นโรคซึมเศร้า  เราภูมิใจในตัวพ่อมาก ขนาดพ่อป่วยยังทำงานหาเงินส่งเสียให้เรากับพี่ได้เรียนสูง
เรื่ื่องที่พ่อเป็นซึมเศร้าอาม่ารู้ค่ะ สงสัยเล่าให้เจ๊ฟังเพราะเจ้ชอบเอาของเก่าไปขาย ลุงกับป้าก็ไม่เบาปล่อยหลานมาเล่นหน้าลานจอดรถย์ห้องเรากับกลุ่มเพื่อนแล้วเตะบอลมาโดนรถย์เราจนป้ายทะเบียนหัก เตะบอกเข้ามาโดนจานข้าว โดนที่นอน โดนประตูนี่หลายครั้ง เราเคยเอาขนมให้และบอกน้องไปเล่นหน้าห้องคนที่ไปทำงานได้ไหมแปปเดียวลงมาอีกเป็นแบบนี้อยู่สองเดือนจนเกิดเรื่องคือ หลานแกเตะบอลไปโดนมอไซต์ตาวินแกเลยโมโหมากแกเลยตีจนได้ขึ้นโรงพักจากนั้น แกก็ไม่ค่อยพาหลานลงมาเล่นหน้าห้อวเรา มีแต่แกหลานคนเล็กนั้งเล่นทั้งวัน เราก็อึดอัดนะคะ  ห้องเขาก็มีค่ะ  เครียดมากๆเลยค่ะไม่รู้ต้องทำยังไงคะ ช่วงนี้โควิดต้องอยู่ห้องทุกวัน ย้ายก็ไม่ได้ค่ะอยู่คนเดียวของเยอะ  หรือว่าเป็นเราที่ไม่ดีเองหรอคะ
ที่บอกเขาแต่ทนไม่ได้จริงๆ  เพื่อนๆคิดว่ายัวไงหรอคะ  ช่วยแนะนำเราหน่อยค่ะ