เราขอเล่าเลยว่าเมื่อก่อนเราเคยคบผช.คนนึงมา1ปีกว่าๆคบกันมาดีมากมีทะเลาะกันบ้างเป็นปกติ แต่ก็มีช่วงหลังๆที่มันมีทะเลาะและก็ขอเลิกบ่อยๆแต่เราก็เป็นฝ่ายง้อเค้าตลอดจนมาถึงช่วงจะปิดเทอมเค้าก็มาส่งเราป้ายรถเมล์วิทลัยและก็ขอเลิกเราตรงนั้นและก็ขี่รถกลับปล่อยให้เราอยู่ตรงนั้นคนเดียว เราร้องไห้หนักมากคนในรถมองเราใหญ่เลยแต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดไรเอาแต่พิมแชทถามเค้าว่าเพราะอะไรถึงเลิก ไม่เลิกกันนะ เค้าทำไรผิดพิมไปหลายอย่างมากแต่เค้าก็ไม่ตอบ จนวันต่อมาเราก็มาวิทลัยถามหาเค้าจากเพื่อนเค้าบ้างแต่ก็ไม่เจอเค้าเลยจนเพื่อนเราทนไม่ไหวก็บอกว่าเลิกอะดีแล้ว ก็พูดในเชิงปลอบเราอะ แต่พอเวลาผ่านไปเราก็เลิกร้องไห้เริ่มทำใจได้ประมาณสัก3-4เดือนอยู่ๆเค้าก็กลับมาตอนแรกเราก็ว่าจะไม่คืนดีแต่เค้าก็มาง้อ มารับส่งเหมือนเดิมจนเราลืมไปว่าเค้าเคยทำให้เราเสียใจแค่ไหน แต่สุดท้ายเราก็กลับไปคืนดีกับเค้าได้สักพักเราก็รู้สึกว่าความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม เราก็เลยบอกเลิก เค้าก็เป็นฝ่ายยื้อและมันก็เป็นแบบนี้สักเลยแหละ จนมาถึงช่วงนึงเราก็ขอเลิกเลยบร็อคทุกอย่างของเค้า....และเราก็ห่างจากความรักไปเป็นปีกว่าๆและก็เริ่มเปิดใจให้ได้เรียนรู้ให้มีคนเข้ามาจีบเราได้แต่ก็คุยกับใครไม่ได้นานเราก็ชิงตัดความสัมพันในการคุยต่อหรือไม่ว่าจะเป็นการคบกันเราก็จะชิงบอกเลิกก่อนตลอด ***ทั้งหมดที่เราอาจมีคนเข้าใจหรือไม่เข้าก็ขอโทษด้วยเราเป็นคนอธิบายไม่ค่อยถูกอะ***แต่เราอยากทราบว่าที่เราชิงบอกเลิกอะมันคืออะไรเรางงเรากลัวเค้าบอกเลิกหรอหรือเราไม่กล้ามีความรัก**เราควรทำไง ในเมื่อเราก็อยากมีใครสักคนแต่เราก็ไม่กล้าสักทีเราอยากขอคำแนะนำ***ก็ขอบคุณสำหรับคนที่ตอบไว้ด้วยนะคะ**