เท่าที่เราสังเกตมานะคะ ...

คนที่เกิด และ โต ในสังคมแวดล้อม ที่ผู้คน กล้าแสดงความรักต่อกันอย่างเปิดเผย
เรียนรู้ที่จะเป็นผู้ให้ และ รับ  /  มีการศึกษา / มีมารยาทพอที่จะวางตัวอย่างสุภาพชน

คนเหล่านี้ ย่อมมีแนวโน้มที่จะโรแมนติกกว่า คนที่เกิด ณ บ้านป่า เมืองเถื่อน

แต่กระนั้น
แม้คนที่ดูดิบๆ ไม่ชอบพูด หรือแสดงความรู้สึกความในใจ
เขาก็อาจจะมีวิธี แสดงความโรแมนติก ให้คนที่เขารักรับรู้ได้ และเธอคนนั้นก็พึงพอใจ
มองว่า โรแมนติกสุดๆแล้ว ทำบ่อยก็ไม่ดี เกินกว่านี้จะเลี่ยนไป ...

เรื่องบุคลิกของคน ก็พอจะเป็นตัววัดความโรแมนติกของเขา หรือ เธอได้

แต่ที่แม่นยำที่สุด  มันเกิดจากใจของคนๆนั้นเองค่ะ
“ใจที่อยากจะทำให้คนที่ตนรัก มีความสุขเป็นพิเศษ”

บางคน มีแฟนมากี่คน ก็ไม่เคยหวาน
แต่กับคนล่าสุด เป็นคนพิเศษ  อยากจะหวาน อยากจะใส่ใจ มันเกิดขึ้นเอง  อยากทำให้เอง
ความโรแมนติกของคนๆนี้ จะพุ่งพรวดขึ้นมา แม้ทำไม่เป็น แม้ไม่เคยทำ
เขาก็พร้อมจะเสิร์จหาข้อมูล และวิธีที่ทำแล้ว ผลจะออกมาดีที่สุด เพื่อเธอ ...  

ตัวอย่างที่เห็นได้ชัด แต่อาจจะไม่เกี่ยวข้องนัก ในลักษณะอาการที่ “เป็นขึ้นมาเอง”
ก็เช่น เวลาคุยกับเด็ก หรือ ลูกหมา/ลูกแมว คนส่วนใหญ่มักจะเผลอพูดเสียงเล็กเสียงน้อยออกมา
ไม่รู้สึกเขิน แค่รู้สึกว่า เสียงนี้น่ะ เหมาะกับความน่ารักที่อยู่ตรงหน้า

เพราะฉะนั้น ก็น่าจะตอบได้ว่า การจะเป็นคนรักที่ดี หากโรแมนติกเพิ่มด้วย จะดีมาก
จะได้คะแนนพิศวาสสูงขึ้น จากคู่ของตนค่ะ