สิ่งที่พี่คิดว่าควรทำอย่างแรกเลยคืดยอมรับความจริงก่อนครับว่าเรื่องชื่อของสถาบันมันเป็นปัญหาอยู่จริงในสังคมการทำงาน สิ่งแรก ๆ เมื่อเข้ามาใหม่มักเจอคำถามว่าคบจากมหาลัยอะไรมา ซึ่งพี่โชคดีว่ามอพี่ก็ top 5 แม้ว่าคณะพี่ไม่ได้โดดเด่นเลยในวงการนี้ แต่ด้วยชื่อมหาลัยและคอนเนคชั่นที่ได้มาจากมหาลัย ทำให้พี่มีตัวตนอยู่ได้ในสายตาของหัวหน้าและในเพื่อนระดับเดียวกัน และด้วยชื่อมหาลัยทำให้พี่โดดเด่นเข้าตา HR ของบ.เอกชนใหญ่ ๆ ด้วย (+มีเกียรตินิยมอีก เลยน่าจะยิ่งเป็น Advantage) อันนี้มาจากประสบการณ์ตรงกจากการไปสัมภาษณ์งานมาสองสามที่นะครับ

ทีนี้ถามว่าแล้วมออื่น ๆ ล่ะ? พี่เคยเป็นเด็กนิสัยไม่ดี egoสูงพอตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับเพื่อนมออื่นที่ไม่ใช่ rank เดียวกัน จนเจอการอบรมครั้งนึงที่ปรับทัศนคติพี่ได้ชัดมากว่าถ้าวาง ego ลง จะเห็นว่าเราไม่ได้อยู่สูงเสียดฟ้าเลย เรายังต่ำกว่าเพื่อนคนอื่น ๆ อีกมากในหลาย ๆ ด้าน โดยเฉพาะด้านที่เราเรียนมาโดยตรง มีเพื่อนมากมายที่เก่งกว่าเราแม้ว่าจะไม่ได้เรียนในมหาลัยที่มีชื่อด้านวิชาการ หลังจากนั้นเหมือนโดนตบหน้าแล้วตื่นเลย ว่าถ้าไม่พยายามพัฒนาตัวเอง ถ้าเปรียบเทียบตัวเองเป็นแอปเปิ้ล คนแบบพี่ก็คงมีแต่เปลือกนอกที่สวยไว้ห่อหุ้มความว่างเปล่าข้างใน รสชาติคงงั้น ๆ เผลอ ๆ ข้างในจะมีกลิ่นเหม็นเน่าด้วยซ้ำ เหม็นเพราะเต็มไปด้วยอีโก้และความเย่อหยิ่งครับ ในขณะที่แอปเปิ้ลลูกอื่น ภายนอกเค้าอาจจะมีทั้งที่สีซีด ๆ บ้าง สุกบ้าง ไม่สุกบ้าง หรือภายนอกที่สวยงาม แต่ภายในยังคงความหวานอร่อย เพราะเค้าหมั่นเติมสารอาหารให้ตัวเองอยู่เสมอครับ แปลออกมาตรง ๆ ก็คือ คนที่เค้ามีความเพียรพยายามและที่สำคัญ “ไม่มีอีโก้” เค้าจะทำตัวเป็นน้ำครึ่งแก้วเสมอ ไม่เคยปัดอะไรที่เติมเข้ามา ไม่ปฏิเสธทุกโอกาสที่เค้ามี  ไม่เคยเอาเปลือกตัวเองมากั้นสิ่งดี ๆ ที่จะเข้าหา หลังจากนั้นพี่เลยเปิดโลกเลยครับ

ที่เล่ามายาวคืออยากจะบอกว่า เราห้ามความคิดใครไม่ได้เลยครับ เราอาจจะต้องตั้งใจทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด เรียนให้ดี หาสังคมที่ดี เพื่อนที่ดี คอนเนคชั่นที่ดี เพื่อจะพิสูจน์ว่าชื่อเสียงสถาบันกับตัวตนของเรามันไม่ได้เกี่ยวกันเลยครับ มีเพื่อนพี่คนนึงที่จบ รชภ. ทุกวันนี้เป็นเพื่อนรักเลย นิสัยดี เก่ง มีความรับผิดชอบ เป็นตัวอย่างที่ดีที่พี่กล้าพูดได้ว่าไม่ใช่ทุกคนที่มาจากสถาบันนี้แล้วจะแย่อย่างที่คนอื่นพูดกันครับ