เราเริ่มรู้สึกว่าแม่เราลำเอียงมากค่ะ เรารู้สึกแบบนี้หลายครั้งแล้วค่ะ แต่ครั้งนี้มันไม่ไหวจริงๆ เลยอยากออกมาระบาย ก่อนอื่นเลยเราอยู่ม.ปลาย พี่สาวเราอยู่มหาลัย ตอนที่พี่สาวเราอยู่ม.ปลายขอแม่จัดฟัน แม่ก็ยอมให้จัด แต่พอเราขอจัดฟันบ้างแม่ก็บอกให้รอ นี่ก็รอมาเป็นปีแล้วค่ะ จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้จัด แม่เคยซื้อทองให้เราแต่ตอนนี้เป็นของพี่เราไปแล้ว ช่วงที่พี่เราเข้ามหาลัยแรกๆแม่ก็ซื้อโน๊ตบุ๊คให้ ซื้อรถให้ อันนี้เราเข้าใจคะว่ามันจำเป็น แต่เราไม่มีโน๊ตบุ๊คนะคะไม่เคยมี แม่เราเลยไปซื้อมือสองมา 1,000 บาท แต่ใช้ทำงานไม่ได้เลยคะเล่นก็ต้องชาร์จไปด้วย ถ้าไม่ชาร์จมันจะดับ เวลาทำงานก็ต้องยืมของพี่เรามาใช้ตลอด แม่ไม่เคยมองเห็นถึงปัญหาตรงนี้เลย มีแค่สิ่งเดียวที่แม่ซื้อให้เราคือโทรศัพท์คะ ใช้มา3ปีกว่าแล้ว ซื้อให้เพราะเราขอเป็นของของขวัญวันเกิด แม่เลยยอม กว่าจะได้คือเราขอเป็นเดือน แต่พอมีโควิดเราต้องเรียนออนไลน์ใช่มั้ย ทั้งพี่เราแล้วเรา พี่เราเรียนในโน๊ตบุ๊ค เราเรียนในโทรศัพท์ จนถึงวันนี้วันที่เรารู้สึกว่าแม่ลำเอียงจริงๆ คือพี่เราขอแม่ซื้อไอแพดมาเรียนออนไลน์เพราะไม่สะดวกขอไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ ใช่ค่ะแม่ก็ยอมซื้อให้ มันควรจะเป็นเราใช่มั้ยที่เรียนไม่สะดวก แต่แม่กลับซื้อให้พี่เราคนเดียว ใช่คะสรุปพี่สาวเราได้ทุกอย่างที่อยากได้ ส่วนเราก็ได้แต่น้อยใจไปวันๆ ขอบคุณที่อ่านจนจบคะ