นั่งดูสัมภาษณ์พ่อบรูโน่แล้วประทับใจจัง กับคำถาม "เมื่อทุกอย่างปิดฉากและคุณหยุดชีวิตนักวอลเลย์บอลลง เริ่มต้นชีวิตกับอะไรใหม่ๆ คุณอยากให้แฟนๆจำคุณแบบไหน?"

พ่อตอบว่า "สำคัญที่ไม่ใช่แค่แฟนๆจำผมอย่างไรแต่เพื่อนร่วมทีมเองก็จะจำผมในแบบไหนด้วย ทุกอย่างที่คุณทำ คุณต้องทำมันด้วย passion ต้องทุ่มเทอย่างมาก มันจำเป็นถ้าคุณอยากประสบความสำเร็จ คุณต้องเสียสละอะไรเยอะมากนะแต่ท้ายที่สุดคุณจะภูมิใจในตัวเอง และแน่นอนคุณต้องภักดีกับเพื่อนร่วมทีม ผมไม่อยากถูกจำว่าเป็นมือเซ็ตตัวดังแต่ผมอยากถูกจำจดว่าเป็นผู้เล่นในทีมที่เก่งคนนึงมากกว่า"

พอจบโอลิมปิคแล้วเห็นนกฬหลายคนใช้โอกาสนี้ในการรีไทร์หลังจากทำงานเพื่อทีม เพื่อชาติครั้งสุดท้ายก็อดใจหายไม่ได้เลย ด้วยอายุงานนกฬจริงๆก็ไม่ได้ยาวนานอะไรขนาดนั้น นี่เชื่อว่าทุกคนได้ทุ่มเทและเสียสละอะไรหลายอย่างมากเพื่อทีมของตัวเองก่อนที่จะเดินออกจากซีนวอลเลย์มืออาชีพไปได้อย่างเต็มภาคภูมิจริงๆ

สุดท้ายนี้ อยากขอบคุณนักวอลเลย์ TOKYO 2020 ทั้งชายและหญิงทุกคน ทุกทีมจากใจจริงที่ทำให้ชีวิตผู้คนมีสีสัน มีอะไรให้ตื่นเต้น รู้สึกสนุกอยู่ตลอดช่วงเวลาการแข่งขันที่ผ่านมา เป็นความทรงจำที่ดีมากๆค่ะ