ดูแลกันมาสาระพัด เป็นสุนัขพันธุ์ตัวเล็กแต่ซ่าส์สุดๆ เห่าเก่ง กัดเก่ง คนแปลกหน้าเข้าบ้านไม่ได้ หวงบ้าน หวงเจ้าของ  ออกไปซ่าส์นอกบ้าน
โดนตัวใหญ่กัดคอเกือบตายรักษากันมาก็หลายครั้ง ต้องงดออกบ้านกันเลยทีเดียวบางเวลาก็สงสาร หงุดหงิด หงุ่นง่าน ออกหาสาวไม่ได้ 
         เวลาที่เรารู้สึกเหนื่อย เศร้า สิ้นหวัง ไม่เป็นที่รัก มีเจ้าตัวนี้แหละที่คอยเยียวยา กลับมาถึงบ้านจะเห็นลูกชายนั่งคอย
พอเปิดประตูแค่นั้นวิ่งกระโจนเข้ามาหาเลียหน้า เลียตา เกาะขา เดินไปไหนเดินตามเหมือนเขาดีใจมากว่าได้เจอกันสักที
ไปไหนมาไหนก็ห่วงทิ้งเขาไม่ได้กลัวตรอมใจตายถ้าไม่กลับบ้านอาหารก็ไม่ยอมกิน   จนถึงวันนี้อายุ 15 ปี หากเป็นคนก็คงต้องเรียกว่า ปู่ 
ความซ่าส์ไม่เหลือ สงบ เสงียม นอนนิ่งไม่สนใจใคร ขาไม่แข็งแรงวิ่งมากไม่ได้  ตาเป็นต้อบอดทั้ง 2 ข้าง ใช้จมูกกับหูนำทางได้อย่างเดียว
เวลาเรียกชื่อถึงจะวิ่งมาหา .....เห็นสังขารเขาเริ่มโรยราลงทุกวัน คิดเผื่อไว้ว่าถ้าวันหนึ่งเขาจากไป จะจัดการยังไงดี?