เราไม่ได้โทดเวรกรรมหรอกนะแต่ทำไม เกิดมา ตอนอนุบาลถึงประถม ป.3 ร่าเริงปกติ ส่วน ป.4 หนูก็ไม่มีเพื่อนเพราะตัวหนูเองแหละทีาอยู่ดีๆก็เป็นบ้าอยากแยู่คนเดียวอันนี้ไม่เกี่ยว  แต่ทีนี่เพื่อนเห็นหนูเป็นแบบนี้ก้ทำกับหนูไว้เยอะเรื่องมันยาวขี้เกียจเล่า พอขึ้ร
น ม.1 เปลี่ยนตัวเองมีเพื่อนเยอะ รู้สึกมีความสุขมากไม่เคยเป้นส่วนเกิน แบบเป็นคนสำคัญในกลุ่มเพื่อนจะเล่นกับใครก็ได้ เพื่อนติดเรามาก เพื่อนบอกว่าเราคุยสนุกแบบตลกในคำพูดเรา โทรคุยบ่อยมากตอนปิดเทอม
พอขึ้น ม.2 แยกน้ายกัยน ร.รเราเปลี่ยนห้องบ่อย เราได้อยู่กับเพื่อนสนิทคนเดียวก็เล่นกับเพื่อนคนนี้ถึง ม 3 เลยเพื่อนคนนี้ก็นิสัยดีช่วยเหลือเราทุกอย่าง ทีนี้เลยได้อยู่กับคู่อริแบบมันเคยแกล้งเราตอนประถมเราใสๆเพราะเราเก็บตัวเลยทำให้เราเป็นแบบนั้น ทีนี้ขึ้น ม.2เราเครียด เรื่องเก่าๆพอมันอยู่ก็แบบเป็นคนเซ้นซทีฟนิดนึง ทำให้เป็นโรคซึมเศร้า ทำให้เราอรมไม่ค่อยแจ่มใส มีเพื่อนแค่คนเดียวเอง 
ตอนนี้อยู่ ม.4 แล้วรักษาโรคนี้ได้ 6 เดือนอาการดีขึ้นตั้งแต่เดือนแรกที่กินยา ทีนี้ หมอนับอีก 8 เดือนถ้าดีขึ้นตลอดระยะเวลานี้จะให้ถอนยา นับได้ 3 เดือนแล้วดีตลอดไม่เคยเปลี่ยนหมอไม่เคยมีอาการรุนแรงเลย
แล้วเหลืออีก 5 เดือน ถ้าดีขึ้นตลอดหมอจะถอนยาให้

อ่อแต่เรื่องอื่นไม่มีปัญหานะครอบครัวหรือการเรียนอยู่ในระดับดีเลย อนาคตอยากเป็นทันตแพทย์
แต่เรื่องเพื่อนนี่สิอาจเป็นกรรมบางช่วงมั้ง