สวัสดีค่ะ เดิมเราอาศัยอยู่กับตายาย และน้า อยู่ที่จังหวัดนครสวรรค์ อยู่มาตั้งแต่เกิดจนตอนนี้อายุ 18 ปี กำลังเรียนอยู่ชั้น ม.6 ส่วนพ่อแม่ย้ายไปอยู่กรุงเทพตั้งแต่เรายังไม่เกิด เมื่อก่อนพ่อแม่เราก็มาเยี่ยมประจำค่ะ เดือนละครั้งได้ แต่พอเราโตขึ้นก็มาแค่ช่วงเทศกาล แต่ด้วยการมีเวลาอยู่ด้วยกันที่น้อยกว่าเราเลยมีความผูกพันกับคุณตาคุณยาย กับน้ามากกว่า เพราะอาศัยอยู่บ้านเดียวกัน คุณยายมีลูกทั้งหมด 6 คน แต่แม่เราเป็นคนเดียวที่ย้ายไปอยู่กรุงเทพ ส่วนอีก 4 คนอาศัยอยู่ในละแวกเดียวกัน และคุณน้าที่เรากำลังจะพูดถึงอยู่บ้านเดียวกัน ซึ่งเราก็รับรู้ได้ตั้งแต่เด็กๆ แล้วว่าเขาไม่ได้รักและเอาใจใส่เราเหมือนลูกๆ ของเขา เราทำใจยอมรับในส่วนนี้ได้ แต่คนที่รักเราเหมือนลูกจริงๆ คือตากับยาย ซึ่งคุณตาได้เสียไปเมื่อปี 59

และจุดที่กำลังเปลี่ยนชีวิตเราก็มาถึงเมื่อคุณยายเสียเมื่อเดือน พ.ค. ที่ผ่านมา น้าชาย และโดยเฉพาะน้าสะใภ้ เริ่มพูดกดดันให้เราย้ายออกจากบ้าน ไปอยู่กับพ่อแม่ที่กรุงเทพ ซึ่งครั้งแรกได้ยินแล้วมันเว่อร์มาก เพราะเราคิดว่าบ้านยายก็คือบ้านเรา ความรู้สึกเหมือนโดนไล่ออกจากบ้านที่เราอยู่มาตั้งแต่เด็กๆ แต่เราก็ทำใจยอมได้เพราะว่าเขาไม่ใช่พ่อแม่เรา และเขาก็มีลูกอยู่สองคน ลูกๆ ของน้าอยู่สบายมากค่ะ ไม่ต้องทำงานหาเลี้ยงตัวเองเหมือนเรา 

แต่ช่วงไม่กี่วันมานี้ น้าสะใภ้เริ่มพูดกดดันเรามากขึ้น และล่าสุดบอกว่าจะยกห้องนอนเรา ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวเราให้ลูกสาวคนโตเพราะเริ่มต้องการมีพื้นที่ส่วนตัว แยกห้องกับพ่อแม่ เราก็ถามทั้งน้ำตาว่าแล้วพื้นที่ส่วนตัวของหนูล่ะ น้าสะใภ้พูดประโยคเดิม ว่าที่ของเราคือไปอยู่กับพ่อแม่ที่กรุงเทพโน่น 

ตอนนี้มืดไปหมดเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงดี จะทำยังไงให้เขาเห็นใจ เราโทรคุยกับพ่อแม่แล้ว พ่อแม่ก็บอกว่าพร้อมรับไปอยู่นะ แต่เราจะอยู่ได้ไหม พ่อแม่ไม่ได้อยู่บ้านชนบทอากาศดีๆ เหมือนเรา แต่อยู่ห้องแฟลตที่แคบและติดกับคนอื่นเป็นจำนวนมาก คือได้ยินแล้วอยากอยู่บ้านเดิมดีกว่า และตอนนี้ยังมีอีกเรื่องคือเรื่องของโรคระบาด ที่กรุงเทพกำลังเป็นศูนย์กลางการระบาดเพราะคนเยอะและหนาแน่น ทำให้เราไม่คิดจะไปอยู่เลย

เราควรจะทำยังไงให้น้าชายและน้าสะใภ้เห็นใจเรา หรือว่าควรย้ายไปอยู่กรุงเทพดีคะ