เมื่อตอนอายุ 17 ผมเริ่มแสวงหาศาสนา ก็สนใจ พุทธ กับคริสต์นี่แหละครับ

พุทธ นี่ผมชอบมานานแล้ว และส่วนตัวก็ทำคะแนนวิชาพระพุทธศาสนาได้ดีมาก

แต่พอดีอยู่โรงเรียนคริสต์ ผมก็เลยเลือกเป็นคริสต์ นิกายนึง

แต่หลังจากอยู่มาเกือบ 20 ปีผมก็พบว่าสิ่งที่เค้าสอนกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกนี้มันไม่ได้เป็นจริง (ต้องบอกว่าเป็นที่นิกายนี้ด้วย)

ต่อจากนั้นผมเลยกลายเป็นคนไม่มีศาสนา

แต่เมื่อเวลาผ่านไปผมก็พบว่า ผมต้องการเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจอยู่ดี

เพราะถ้าไม่มีอะไรยึด ผมรู้สึกไม่มีความสุข ผมเคยเลยมาทางสายพุทธ และ พบว่าไม่ใช่แนวทางที่ผมชอบ

เพราะผมรู้สึกว่าโลกนี้ถูกสร้างมาให้ชื่นชมยินดีในชีวิต ที่ไม่ใช่เพียงแค่จิตใจ

เราชอบสิ่งสวยงาม ชื่นชมธรรมชาติ วิ่งเล่นสนุกสนาน เล่นเกม เล่นอะไรกัน

ใส่เสื้อผ้าสีสวยงาม เราชอบคนหน้าตาดีๆ เราถูกสร้างมาให้มีความสุขกับชีวิตแบบนั้นแน่นอนในความคิดผมนะครับ

อาหารก็มีหลายหลายรสชาติให้เราอร่อยเพลิดเพลินในการกิน สีสันสวยงาม กลิ่นหอม

ถ้าเรามองว่าพวกนี้เป็นกิเลส ผมว่ามันไม่ใช่เลย มันคือความสุขต่างหาก (อยู่ที่คนมอง)

แต่ความสุขก็ต้องมีลิมิต และทำให้ถูกต้อง

ผมพบว่าแนวทางที่บอกไว้ในพระคัมภีร์ไบเบิล นี่แหละคือสิ่งที่เหมาะกับผมมากที่สุด

แต่ผมต้องไม่ยึดติดกับคำสอนมนุษย์ เพราะมนุษย์ชอบอ้างว่าพระเจ้าสอนแบบนั้นแบบนี้ ในที่สุดก็ใส่ความคิดของตัวเองลงไป

เป็นแบบนี้มาทุกยุคทุกสมัย คือผู้นำจะยัดเยียดความคิดของตัวเองลงไปว่าสิ่งนี้แหละคือสิ่งที่ควรทำ แล้วบอกว่าเป็นไปตามหลักพระคัมภีร์

ซึ่งจริงๆแล้วพระคัมภีร์ อยู่ที่การตีความ

กลับมาเรื่องศาสนาพุทธจริงๆผมก็ชอบมากเลย เพราะแน่นอนมันทำให้ใจสงบ มีสมาธิ เรียบๆง่ายๆ

แต่มันไม่น่าเหมาะกับ ความเป็นไปของโลก ในทุกวันนี้

และผมเคยฟังท่านอาจารย์คึกฤทธิ์  กับ ท่านพุทธทาส สนทนาธรรมกันผมก็คิดเหมือนท่านคึกฤทธิ์ในหลายๆทางเลย

สรุปที่มาตั้งนี่ก็เผื่อผู้มีปัญญาจะมาสอนอะไรดีๆผมบ้าง

แต่ผมไม่ชอบที่เอาพวก พระสูตร พระธรรมอะไรมาแปะๆนะครับ

ผมอยากฟังอยากอ่านแบบที่ผมเขียนแบบนี้มากกว่า มันเข้าใจง่ายดี

ขอบคุณครับ