ไพวรินทร์ ขาวงาม ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ พ.ศ. 2558

คิดไม่ถึงจะคิดถึงถึงเพียงนี้
คิดไม่ถึงใจจะมีที่คิดถึง
เพียงแค่คิดไม่คิดว่าจะตราตรึง
คิดที่นี่อีกทีหนึ่งคิดถึงกัน

รักเพียงรักวูบเดียวประเดี๋ยวประด๋าว
ฝันเพียงฝันวับวาวประด๋าวประเดี๋ยว
ทุกข์เพียงทุกข์ชั่วคราวประด๋าวเดียว
สุขเพียงสุขประด๋าวเทียวประเดี๋ยวทุกข์

บางดาบสาดซัดประหัตประหาร
บางดาบประดับบ้านอยู่ข้างฝา
บางดาบต้านอริที่รุกมา
บางดาบนิทราอยู่กลางใจ

คนสวนพรวนดินปลูกดอกไม้
ยามหัวใจแห้งแล้งกระนั้นหรือ
ดูซินี่! ดอกไม้อยู่ในมือ
จะหาญถือให้ใครยามไร้รัก

ผีเสื้อใด? ยิ่งบินไปไร้แก่นสาร
เพียงโฉบผ่านปวงบุปผาน่าเหน็ดหน่าย
ปรารถนากระโจนผาฆ่าตัวตาย
หุบปีกฝันพลันพลิ้วว่ายเวิ้งทะเล

ปล่อยไปก็ปวดเปลี่ยว
เหนี่ยวรั้งก็ปวดร้าว
ห่างนักก็เหน็บหนาว
เบียดผ่าวก็แผดร้อน

โลกคือโรงแรมอันเรืองรองของชีวิต
ตื่นสนุกหลับสนิทคิดสืบก้าว
เดินทางมุ่งทุ่งลำพังฝั่งธารดาว
จะชั่วคราวหรือค้างคืนจงตื่นใจ

เราได้ยิน เราได้ยิน หินร้องไห้
เราจึงไป เราจึงไป ใกล้ใกล้หิน
หินก้อนนั้น ณ บัดนั้น ก็พลันบิน
ไปจากดิน ไกลจากดิน เป็นดวงดาว

เพียงแค่คิดก็ถึงคือคิดถึง
เพียงแค่ซึ้งก็สื่อคือห่วงหา
เพียงแค่ดินคิดถึงก็ถึงฟ้า
ถึงลับตาคิดถึงก็ถึงใจ