คือขอเล่าก่อนนะคะ คือ หนูอยู่แฟลชแห่งนึงในกทม. ตั้งแต่เกิดหนูเรียกห้องนี้ว่าบ้าน หนูอยู่มา10กว่าปีตั้งแต่เกิดมา พ่อแม่เป็นคนต่างจังหวัด(คุณแม่เสียไปปีกว่าแล้วนะคะ)ที่มาทำงานในกลุ่มเทพ เอาจริงๆตอนเด็กหนูจำได้มันไม่รกขนาดนึ้ แต่ตอนนี้ คือรกมากแบบแค่เดินยังยาก ขอพูดถึงพื้นที่ในห้องนะคะ ห้องขนาด25ตร.ม มีห้องน้พประมาณ1เมตรกว่า และหลังบ้านประมาณ2เมตร มีตู้เสื้อผ้าใหญ่1ตู่ยาวประมาณ2เมตร และมีตู้เสื้อผ้าเล็ก1ตู้ มีเตียงนอนขนาด6ฟุต มีโต๊ะทำงานที่ไม่ได้ใช้เพราะตอนนี้แค่วางของก็เต็ม และโต๊ะคอมที่ไม่ได้ใช้วางคอมที่พัง  หลังบ้านไม่สามารถออกไปได้ค่ะ เพราะของของคุณพ่อที่มันขวางประตูถึงด้านบน มันคือพวกกางเกงยีนค่ะ พ่อซื้อกางเกงยีนมา300กว่าตัวได้แล้วเอามายัดในห้องเล็กๆแค่นี้ ถ้าเทียบกันของหนูและของพ่อ คือพ่อ80%แล้วค่ะ ของที่เยอะเด่นๆเลยคือ กางเกงยีน พระเครื่อง หนังสือพระ คือเยอะมากค่ะ ฟุนก็เยอะถามพ่อว่าทำไมไม่เคลียร์พ่อบอก กูก็ทำงานไม่มีเวลา พอมีเวลาก็ไม่ทำค่ะ... ถามพ่อว่าพ่อกางเกงยีนอะซื้อมาทำไมเยอะแยะ พ่อบอก กูจะเอาไปขายตอนกูเกษียณ (พ่ออายุ55ค่ะ) คือเถียงกับพ่อมาก่อนแม่จะเสียอีกค่ะ ไม่สามารถออกหลังบ้านได้ประมาณ4ปีแล้วค่ะ คือก็ออกไปบ้างถ้านับคงปีละครั้งถึง2ครั้ง และหลังบ้านแย่มากค่ะ คือหลังบ้านยังมีกางเกงยีนพ่อ มีพวกเหล็กที่ใช้ไม่ได้ มีเครื่องซักผ้าที่พังตั้งแต่หนูจำความได้ และที่หนังที่สุด นกพิราบค่ะ นกคือมาส่งเสียงตลอดมันมาคลอดลูกมาทุกอย่าง พ่อก็รำคาญ แต่พ่อหนูพูดว่าช่วยกันเคลียร์สิพ่อบอกไม่มีเวลา คือหนูพูดทีไรก็น้ำตาไหลอ่ะ มันเกินไปจริงๆ ห้องอับๆที่มีแต่ประตูห้องที่เปิดได้จริงๆ แล้วหลังบ้านมีเครื่องกรองน้ำอยู่ แต่ไม่ได้ใช้มา2ปีกว่า ที่ผ่านมาหนูจะลงไปข้างล่างและกดน้ำขึ้นมา แต่พ่อบอกสงสาร เลยติดเครื่องกรองน้ำในห้องน้ำ......คือ แบบ....ทำไมแก้ไขที่ปลายเหตุ ต้นเหตุคือเราออกไปดูแลหลังบ้านไม่ได้ แต่พอพูดทีไรพ่อก็จะบอก เงินกูกูทำงานหาเงินมา เอ้ารู้ แต่ทำทำไม ห้องน้ำนะคะ อ่างล้างหน้าพัง แต่ะพ่อไม่เอาออก ปูนด้านบนห้องน้ำพุพังและพ่อก็ไม่เรียกช่างมาซ่อมปีกว่าแล้วค่ะ ไฟในห้องน้ำพ่อใช้การผูกของเชือก.....คิดเอาค่ะ หนูเหนื่อยมาก 

ตู้เสื้อผ้าปัจจุบันเปิดไม่ได้ค่ะ กางเกงยีนบังเสื้อทำงานพ่อบัง เปิดปิดไม่ได้ค่ะ.....เพราะงั้นเสื้อที่เหลือจึงอยู่ข้างนอก....ตระกร้าที่ขวางทางเดินมีประมาณ3ตระกร้าใหญ่ๆ ประตูห้องเปิดได้ไม่สุดค่ะ เพราะติดที่วางทีวี... มันอยู่ก่อนที่หนูจะเกิดอีกค่ะ ทุกอย่างมันอยู่มา10กว่าปีหนูไม่รู้จะทำยังไง พวกแมลงขึ้นที่นอนก็มี แมลงสาบก็มี แล้ววันนี้แมลงสาบอยู่หน้าห้องน้ำ หนูเป็นคนกลัวแมลงสาบ คนกลัวเราต้องเข้าใจเนอะ พอหนูบอกพ่อให้ช่วยจัดการให้หน่อย พ่อด่าว่าจะกลัวอะไร หนูก็พูดทั้งๆที่น้ำตาจะไหลว่า ก็คนกลัว หนูไม่กลัวจะไม่ขอให้พ่อช่วยเลย แล้วพ่อก็ไปฉีดยา และพ่อก็ไม่เอามันออกจากพื้น บอกให้หนูไปจัดการเอง หนูนั่งร้องไห้อะ แบบคนมันกลัวมั้ย ทำไมทำกันขนาดนี้ พ่อไม่ช่วยหนูเลยหรอ สุดท้ายพ่อก็ไปจัดการให้ แล้วพ่อก็เอาสากมันมาใกล้หนู คือแบบ...หนูก็ยิ่งร้องอ่ะ......อือผ่านเรื่องนี้ไป

หนูทำใจให้ชินไม่ได้ตริงๆมันสกปรกมันรกมัน....ทุกอย่าง พ่อก็หาของเข้าบ้านจัง... พอหนูจะทิ้ง พ่อบอกทิ้งทำไมกูจะใช้ ทั้งๆที่ไม่เคยหยิบมันออกมา หมายอย่าง คือแบบ....เหนื่อยกายเหนื่อยใจมาก ตอนแม่อยู่แม่ยังพอห้ามพ่อได้ พอแม่ไม่อยู่ หนูเอาไม่อยู่จริงๆ หนูตอนคิดทุกวันจะทำไงให้พ่อยอมทิ้งของเหล่านี้อะ ถ้าเคลียร์ทั้งห้องจริงๆคงใช้3วัน3คืนเลย หนูร้องไห้เรื่องความรกของบ้านเยอะมากที่สุดในชีวิตแล้วเอาจริง ใครพอมีทางออกให้ได้มั้ยคะ ขอเป็นแนวทางก็ได้ค่ะ หนูจะอ่านแล้วนำไปปรับใช้ค่ะ ขอบคุณคหกท.ล่วงหน้าค่ะ เหนื่อยมากจริงๆ...