ขอคำปรึกษาเรื่องชีวิตคู่หน่อยค่ะ เกี่ยวกับการแต่งงานกับผู้ชายที่เป็นลูกคนเดียว
 
สวัสดีค่ะ เราพบปัญหาการอยู่ร่วมกับแฟนและคุณแม่แฟนค่ะ ขออนุญาตแจกแจงเป็นส่วนๆนะคะ พอดีเราค่อนข้างพูดวกวนไปมาค่ะ
 
สถานะปัจจุบัน: เรากับแฟนอยู่ในช่วงอายุของคนวัยทำงานและเราอยู่ก่อนแต่งค่ะ ค่าข้าวและทุกอย่างเราหารสองกับแฟนค่ะ ก่อนหน้านี้เราอาศัยอยู่หอพักกับแฟนแต่เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อยกับคุณแม่ของแฟนค่ะ ทำให้เราและแฟนต้องย้ายมาอยู่อาศัยในบ้านของท่าน คุณแม่เป็นสาวแม่หม้ายค่ะ ลูกชายคนเดียวนั่นก็คือแฟนเรา  
 
นิสัยเรา: เราเป็นพวกเห็นคนทำผิดแล้วอึดอัด โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง รักความเงียบสงบและความสันโดษ ค่อนข้างเจ้าระเบียบและวางแผนค่ะ
 
นิสัยแฟน: มีเหตุผล พึ่งพาได้ รับผิดชอบสูง มารยาทงาม เรียบร้อย วางแผนการเงินเก่งเก็บเงินเก่ง ขยันทำงาน
 
นิสัยคุณแม่: ค่อนข้างเอาแต่ใจ เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
 
ปัญหา: เนื่องจากลักษณะนิสัยเราไม่สามารถอยู่ร่วมนานๆกับนิสัยบ่นลูกชายตามประสาคนเป็นแม่ได้ค่ะ เราเป็นคนมีความรับผิดชอบในระดับนึงและทำหน้าที่ตัวเองได้ดี ทางบ้านเราเลยไม่ค่อยมาจุกจิกเราในเรื่องต่างๆเราเลยอึดอัดเวลาเจอคนบ่นค่ะ บ่นความจริงเราไม่ว่าแต่บ่นไปเรื่อยบ่นทุกเรื่องเราสงสารแฟนค่ะ ลูกชายคุณแม่ถือว่าดีมากเลยนะคะแต่เขาก็ไม่พอใจสักที ซึ่งเรามองว่าลูกไม่ใช่หุ่นยนต์ เขามีชีวิตของเขาควรปล่อยให้เขาคิดและทำเอง คือโดยรวมก็เป็นคนดีอยู่แล้ว เราไม่เข้าใจว่าคุณแม่ต้องการอะไรจากตัวลูกเขาอีก
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราไม่อยากจะยุ่งเรื่องแม่ลุกแต่เราก็แค่สงสารคนที่เรารัก แฟนเราบ่นเหนื่อยกับนิสัยคุณแม่ของเขากับเราบ่อยๆค่ะ

นอกจากนี้คุณแม่แฟนชอบบ่นว่าลูกชายไม่เรียบร้อย ทำโน่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่ดี ทั้งๆที่แฟนเราทำดีและรับผิดชอบหรือแก้ไขปัญหาต่างๆได้ดีมาก คุณแม่ท่านชอบทำตัวเหมือนคนมีระเบียบค่ะแต่จริงๆแล้วท่านไม่ค่อยมีระเบียบเลยค่ะ ค่อนข้างประมาณ นอนกิน, กินแล้วไม่ทิ้ง ตั้งทิ้งไว้บนโต๊ะ หรือพวกกระดาษที่ใช่ห่อของใช้ส่วนตัวผู้หญิงก็ชอบวางทิ้งไว้ในห้องน้ำค่ะ เราก็คอยเก็บตลอดค่ะ  (บ้าน 2 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ) ซึ่งเรามองว่าตรงนี้มันไม่ถูกต้องเราว่าชีวิตคือของเราไม่ใช่ของใครเราเลยอึดอัด มันดูขัดแย้งกับที่ท่านดุต่อว่าลุกชายท่านเลยค่ะ ส่วนเรื่องอื่นเรากับคุณแม่แฟนไม่ได้มีปัญหาเลยค่ะ ไม่ได้เกลียดกันและพวกปัญหาจุกจิกเราพอรับได้ค่ะ 
 
ประเด็นมันอยู่ตรงที่ตอนนี้รับได้แล้วตอนอนาคตล่ะ? เรากลัวจะเสียเวลาค่ะทั้งตัวเราและแฟนเราค่ะ เพราะเราค่อนข้างมั่นใจว่าถ้าแต่งงานแล้วอยู่ร่วมกันเราอาจจะอึดอัดจนทำลายชีวิตครอบครัวค่ะ (เราและแฟนไปมาหาสู่ผู้ใหญ่ในบ้านของเราอยู่เสมอ เราเลยเริ่มคุยๆเรื่องการแต่งงานแล้วค่ะ) เราเข้าใจว่ายังไงลูกชายก็ต้องดูแลบุพการี เรากำลังคิดว่าจะเลิกกับเขาเพราะเราอยู่บ้านเดียวกับว่าที่แม่ยายไม่ได้หรือเราควรอดทนยอมรับมันไปเรื่อยๆดีคะ? เพราะอนาคตเรากับแฟนวางแผนซื้อบ้านใหม่ที่มีพื้นที่เยอะขึ้นอาจจะแบ่งเป็นสัดส่วน โซนคุณแม่โซนเราอะไรแบบนี้ค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เราเล่าปัญหาให้แฟนฟังเรื่องแม่ แฟนเลยคิดว่าในอนาคตวางแผนซื้อบ้านสองชั้นเพื่อแบ่งสัดส่วนการอยู่อาศัย เราจะได้ไม่ต้องฟังท่านบ่นค่ะ

ถ้าเราถอดใจเราจะดูเป็นคนขี้แพ้หรือไม่ใจไหมคะที่แบบไม่ยอมอดทนเพื่อคนที่รัก อีกอย่างเรากลัวว่าจะหาคนที่ดีแบบเขาไม่ได้แล้วค่ะ ส่วนถ้าจะเลิกก็กลัวเลิกไม่ขาดใจไม่แข็งพอ เราติดเรื่องการอยู่ 3 คนจริงๆค่ะ เหมือนจะดูย้อนแย้งนะคะที่แบบเข้าใจว่าลุกคนเดียวต้องดูแลแม่อยู่แล้วแต่ยังมาบ่นเรื่องแม่เขาอีก คือเราก็ไม่อยากให้เขาแยกกับแม่ค่ะ เราเลยขอถอยมาแทน เรารักเขาจริงๆเราเลยอยากให้เขาไปเจอคนที่พร้อมกับการอยู่ร่วมกับแม่ยายค่ะ  
 
เรามองว่าปัญหาอยู่ที่เราไม่ยอมเปิดกว้าง ไม่ปล่อยวางค่ะ แม่ก็แค่บ่นลูกชายเอง แต่ก็ตามนิสัยเราเลยค่ะ เราคิดว่ามันไม่ถูกต้องเราเลยอึดอัด และเรามีอาการเบื่อหน่ายกับการตื่นมาเจอหน้าคุณแม่เขาทุกวันค่ะ แบบอยากอยู่ 2 ต่อ 2 กับเเฟนเหมือนวันเก่าๆที่อยู่หอ ใครเคยเจอปัญหานี้บ้างคะ และทำยังไง ควรสู้หรือถอยดีคะ  

**ขออภัยถ้ากะทู้นี้มีความผิดพลาด เราไม่ถนัดการเขียนกะทู้เลยค่ะ เรายืมบัญชีของเพื่อนมา ถ้าแท็กผิดห้องหรือทำอะไรผิดพลาดเราขอโทษด้วยนะคะ