คือช่วงนี้เราทะเลาะกับแม่บ่อยมาก เพราะเราไม่ตั้งใจเรียน เราอยากเปลื่ยนตัวเองให้ตั้งใจเรียน ให้แม่ภูมิใจ บ้าง เราเป็นแต่คนที่ทำให้แม่รำคาญ 

เราต้องนอนร้องให้ทุกวันเพราะเครียดเรื่องเรียน เราทำอะไรไม่ได้ให้แม่มองให้เราเป็นเด็กดีเลย เราอยากเปลื่ยนตัวเองแต่ก็ทำไม่ได้สักที สุดท้ายก็ต้องมาจบที่น้ำตา เราไม่เคยโทษแม่เวลาที่เราร้องให้เลย    เรารู้สึกว่าเราเป็นเด็กไม่ดี โง่   พี่เราเป็นคนที่แม่รักมาก ขนาดที่เราร้องอยู่เเม่กับพี่ก็จะคุยกับสนุกสนาน 
 เราแค่อยากให้แม่สบายใจแบบพี่บ้าง           ช่วงนี้มันเรียนหนักจริงๆนะ งานก็เยอะ เราอยากให้ปรับจริงๆ ขนาดเราทำงานไม่หลับไม่นอน เรายังเป็นเด็กไม่ดีเลย เราจะต้องเป็นคนแบบไหนอีก ให้แม่ภูมิใจคะ 
  หนูรู้สึกว่าช่วงนี้หนูยิ้มไม่ออก เรารู้สึกว่าถ้าอยู่แล้วทุกคนรำคาญก็ไม่อยากอยู่แล้ว หนูอยากไปหาหมอเพื่อตรวจสุขภาพจิต เเต่ไม่กล้าบอกแม่ อยากไปตรวจจริงๆ รู้สึกว่ามันเสี่ยงมากจริงๆ  หนูไม่เคยรู้สึกแบบนี้นะ ไม่เคยรู้สึกว่าไม่อยากอยู่แล้วจริงๆ ไม่ได้เบียว ไม่ได้วันนาบี มันไม่อยากอยู่แล้ว ถ้าอยู่แล้วมีแต่ทำให้คนอื่นผิดหวังก็ไม่อยากอยู่แล้ว เบื่อตัวเอง เบื่อชีวิต เบื่อทุกอย่าง  ขอคำปรึกษาหรือให้กำลังใจได้ไหมคะ