ใครเคยประสบพบเจอกับผู้ใหญ่ที่ ผิดแล้วไม่ยอมรับผิดมั้ยครับ แบบว่า พยยามดิ้นทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ยอมรับผิดเมื่อตัวเองผิด เช่น การใช้เเสียงตะคอกขึ้นมาเหมือนจะกดให้ตัวอย่างอยู่เหนือกว่าเมื่อตัวเองนั้นเป็นฝ่ายผิดแล้วมีเด็กที่ทำให้ตัวเองผิด เหมือนตัวเองไม่อยากเสียหน้าว่าโง่กว่าเด็กหรือโดนเด็กสะกัด แต่ด้วยอีโก้ความเป็นผู้ใหญ่ของตัวเองรึป่าวก็ไม่รู้ ถึงได้ดิ้นรนขึ้นมาเหมือนบ้าคลั่งเพื่อที่จะให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูกเพื่อที่จะทำให้เด็กเงียบปากแล้วไม่เถียงตัวเองกลับทั้งที่เด็กแค่จะพูดเหตุผลบอกดีๆ ไอ้ผู้ใหญ่ประเภทนี้ก็จะพยายามดิ้นรนเพื่อที่จะทำให้เด็กหุบปากหยุดพูด อย่างที่เจอบ่อยๆก็ ว่าว่าเด็กนั้นชอบเถียงไร้กาลเทศะไม่เคารพผู้ใหญ่ ทั้งที่ที่เด็กพูด ก็คืแเหตุผลและสิ่งที่ถูกต้อง แต่พวกผู้ใหญ่เหล่านี้นั้น ดันดูดิ้นรนรนรานพยายามดิ้นรนบอกว่าสิ่งที่เด็กพูดนั้นคือการเถียงคือการไม่มีสัมมาคาวะไม่เคารพผู้ใหญ่ มันใช่หรอครับผู้ใหญ่นิสัยแบบนี้ ใครเคยเจอผู้ใหญ่แนวๆแบบนี้มาเล่าให้ฟังกันหน่อย ว่าผู้ใหญ่แต่ละคนนั้นดิ้นรนในการที่จะกลบเกลื่อนความผิดความโง่ของตัวเองด้วยวิธียังไงกันบ้าง