เอาจริงๆเรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานเเล้วนะ เคยลองเปิดใจกับคนอื่นก็เเล้วลองคบลองคุยทำความรู้จักกับคนอื่นเเล้วนะพยายามจะใช้ชีวิตไปต่อเเล้วจริงๆมันก็ไม่ได้อยู่ดีสุดท้ายก็กลับมาวนลูปเดิม เราก็ถามตัวเองมาสักพักเเล้วเเหละ ด้วยความที่เราไม่ค่อยได้คุยกับใครจริงๆจังๆเท่าไหร่เเต่กับเค้ามันไม่ใช่เลย เหมือนเค้าเป็นคนเเรกในหลายๆเรื่อง เราได้เรียนรู้อะไรหลายเรื่องจากเค้าเลยนะเอาจริงๆ
ตอนนั้นเราทำทุกอย่างพังเองเเหละ เราเอาความคาดหวังมาทำลายความสุขที่มีอยู่เราไปคาดหวังอยากให้เค้าเป็นเเบบที่หวังไว้ เเต่ตามหลักความจริงเราควรจะรับในสิ่งที่เค้าเป็นให้ได้ เราเป็นเจ้าของชีวิตใครไม่ได้เราทำได้เเค่ยืนอยู่ข้างๆเค้า
สุดท้ายคนเราจะอยู่ด้วยกันได้ต้องเคารพเเละให้เกียรติซึ่งกันเเละกันรักเเละชอบในสิ่งที่เค้าเป็น ส่วนเรื่องอื่นก็เเค่พูดกันตรงๆปรับความเข้าใจกันเเค่นั้นเลยจริงๆ
มาจนถึงตอนนี้เราก็รู้ใจตัวเองเเล้วเเหละความรู้สึกที่เรามีต่อเค้าไม่เคยลดน้อยลงเลยต่างกันที่ตอนนี้เราเลือกที่จะยอมรับเเละเข้าใจมากขึ้น เรานึกถึงคำที่เเม่เคยบอกเวลารักใครก็รักเเละยินดีในการเติบโตของเค้าด้วย
ที่ผ่านมาเรามีความสุขมากนะ ความสุขที่ได้มองอยู่เเบบห่างๆอย่างห่วงๆมันเป็นความสุขจริงๆนะ เราเห็นเค้าได้ใช้ชีวิตกินของอร่อยๆ หัวเราะกับเพื่อนๆ storyทำอะไรหลายๆอย่างไม่ว่าเค้าจะลองเปิดใจคบกับใครเเละเติบโตกับใครเราก็ยินดีนะเเต่ที่เราเสียใจก็คือ รอยยิ้มนั้นมันเป็นรอยยิ้มที่เราไม่เคยให้เค้าได้เลย เเต่เราก็มีความสุขนะ ความสุขที่ได้มองเค้าเติบโต. เราภูมิใจกับการเติบโตของเค้าเสมอเลย
สุดท้ายเเล้วเค้าก็เป็นส่วนนึงที่ทำให้เราอยากจะเป็นคนที่ดีขึ้น เราดีใจนะ  ผมคิดเเบบนี้ดีเเล้วใช่มั้ยครับ