สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรากับแฟนเรียนมหาลัยอยู่ค่ะ แต่เรียนคนละที่กันนะคะ เรากับแฟนเกิดปีเดียวกัน แต่เขาเกิดต้นปี เราเกิดปลายปี นับตามระดับชั้นเรียนเราเลยให้เกียรติเขาเป็นรุ่นพี่ค่ะ เราเจอกันตอนเรียนม.ปลายค่ะ เขาเป็นทั้งกรรมการนักเรียน หัวหน้าฉากกีฬาสี เขามีบทบาทในรร. บวกกับเขาหน้าตาดีด้วยค่ะ เลยมีรุ่นน้องในรร.ชอบเขาเยอะมากๆ เขาเป็นคนเข้ากับคนง่าย ใจเย็น ให้เกียรติคนอื่น มีมารยาท ยิ้มเก่ง รวมๆคือเขาเป็นคนที่มีพลังขั้วบวกเยอะมากๆเลยค่ะ เขามักจะอารมณ์ดีและมองโลกในแง่ดีเสมอ ส่วนตัวเราพึ่งไปตรวจพบเมื่อปีที่แล้วว่าเราเป็น major depressive disorder
และ panic disorder เนื่องจากว่าตอนนั้นเราเสียครอบครัวไปพร้อมกัน3คนและเราทำใจไม่ได้เลยค่ะ อาการทางจิตของเราในช่วงนั้นจะมีทั้งพยายามฆ่าตัวตายโดยที่เราไม่รู้ตัวเอง ตื่นมาร้องไห้ทุกเช้าเป็นชั่วโมง หวาดกลัวสังคม ฯลฯ
เรากินยารักษามาตลอดค่ะ ไปปรับยาทุกอาทิตย์ แต่หมอบอกว่าเราอาจจะหายยากหน่อยเพราะเราเป็นโรคพวกนี้จากกรรมพันธุ์ด้วยค่ะ ครอบครัวเราเป็นโรคนี้กันหมดเลย บวกกับเราค่อนข้างดื้อยามากๆ แต่ก็รักษามาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะ
เรากับแฟนเคยคุยๆกันเมื่อ2ปีก่อน แต่ตอนนั้นไม่ได้คบกันเพราะว่าต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยกันทั้งคู่บวกกับเราก็รู้สึกว่าเรายังเด็กด้วยค่ะ หลังจากเลิกคุยกันไปก็ยังคอนแทคถามไถ่กันบ้างเป็นระยะๆแต่เป็นในเชิงพี่น้องค่ะ จนปีนี้เราทั้งคู่ก็ไม่มีภาระใหญ่โตอะไรให้เครียดมากมายแล้ว ก็เลยได้กลับมาคุยแล้วก็คบกัน รวมๆพึ่งจะกลับมาเจอกันได้แค่3เดือนเองค่ะ เราก็บอกเขานะคะว่าเราเป็นโรคนี้ และเราก็ยังไม่หายดี แต่เขาก็ยังดีกับเราทุกอย่าง เป็นกำลังใจให้เราเสมอ เขาคอยบอกเราว่าถ้าเครียดอะไรก็มาบอกนะอย่าเก็บไว้คนเดียว จนเรารู้สึกเลยค่ะว่าการมีเขามันทำให้อาการทางจิตเราหายไปเยอะมากๆ แต่มันก็ยังมีอาการอย่างเช่น ถ้าเราร้องไห้แล้วเราจะร้องไป2ชม. พยายามหยุดแล้วก็ทำไม่ได้ค่ะ ทางเดียวที่จะหยุดคือกินยานอนหลับ และเรามักจะฝันร้ายอย่างเช่นเห็นตัวเองผูกคอตาย กระโดดตึกเห็นคนมายืนล้อมแล้วพูดให้เราไปตาย แล้วก็ฝันถึงคนในครอบครัวที่เสียไป พอเราตื่นขึ้นมาเราก็จะร้องไห้ค่ะ รู้สึกว่าก้าวผ่านตรงนี้ไปไม่ได้ซักที แต่ส่วนใหญ่แล้วเรื่องที่เราร้องไห้ก็จะมีแค่สองเรื่องคือเรื่องครอบครัวกับเรื่องเรียน เฉลี่ยใน1วีคจะมีวันที่ร้องไห้หนักประมาณ3-4วันค่ะ
ซึ่งปกติถ้ามีเรื่องเครียดเราก็จะเล่าให้แฟนฟังนะคะ แต่เล่าแค่เท่าที่เรารู้สึกว่าคนฟังจะไม่เครียดตาม เพราะเขาเป็นคนคิดมากค่ะ บางทีเราเล่าแล้วเขาก็ยังเครียดหนักตามเราไปเลย เพราะงั้นเวลาเราร้องไห้เราเลยไม่เคยบอกแฟนเลยค่ะถ้าเขาโทรมาตอนเราร้องไห้ เราจะพยายามเลี่ยงไม่รับสายและเลือกที่จะไม่เล่าเรื่องแย่ๆที่เราเจอให้เขาฟัง เพราะเราแค่อยากเห็นเขามีความสุขแบบนี้ไปเรื่อยๆอะค่ะ อย่างน้อยเวลาเห็นเขาแฮปปี้เราเองก็หายเครียดขึ้นมานิดนึง ในสายตาเขาเราเลยจะดูเป็นคนร่าเริงมากๆ เขามักจะพูดว่า ถ้าเราไม่บอกเขาก็ดูไม่ออกเลยจริงๆว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า
แล้วก็มีบางครั้งค่ะที่เราเครียดมากเกินไปจนเผลอพูดไม่รักษาน้ำใจแฟน อย่างเช่นเรื่องเรียนเราค่อนข้างจะตั้งเกณฑ์ตัวเองไว้สูงมากๆ พอมันขาดไปคะแนนสองคะแนนเราก็จะร้องไห้แล้วค่ะ เราก็แชทไปบ่นกับแฟนว่าเนี่ยเฟลมากเลยน่าจะได้มากกว่านี้อีกนิด แฟนก็จะบอกประมาณว่าเก่งแล้ว สู้ๆ แล้วเราดันไปตัดพ้อใส่เขาอีกว่า ไม่หรอกเราโง่แต่เราแค่ขยัน คือพอมาคิดได้ทีหลังเราก็รีบบอกเขานะคะว่าแบบ ขอบคุณนะที่ให้กำลังใจนะเนี่ยเราดีขึ้นเยอะเลย แต่กว่าจะคิดได้มันก็ผ่านไปครึ่งวันแล้วค่ะ รู้สึกผิดมากๆเลย อย่างน้อยต่อให้เราไม่ได้ดีขึ้นจริงๆก็น่าจะโกหกเขาไปว่ามันดีขึ้นแล้ว แต่ตอนตอบเราก็ไม่ทันคิดเลย คิดแต่เรื่องของตัวเอง จนหลังๆมาเราเริ่มไม่กล้าแชทไปบ่นให้ฟังเพราะแบบนี้แหละค่ะ เหนื่อยแทนแฟนเลย...
แล้วที่ยากที่สุดสำหรับเราคือการแสร้งว่าไม่เป็นไรทั้งที่จริงๆมันเป็นนี่แหละค่ะ บางครั้งแฟนเราโทรมาตอนเราร้องไห้เราก็ต้องแกล้งทำเป็นหัวเราะ ชวนคุยเรื่องตลก บอกแฟนว่าเราคัดจมูก แล้วแฟนเราเขาเป็นคนที่เดาคนไม่ออกเลยค่ะเขาก็ไม่ได้เอะใจ ใจนึงเราก็อยากร้องไห้ให้เขาฟังซักครั้ง แต่อีกใจนึงเราก็ไม่กล้าทำค่ะ เพราะถ้าเราได้ร้องไห้ใส่เขาซักครั้งแล้ว มันต้องมีครั้งต่อๆไป จนแฟนเราอาจจะต้องมาตกอยู่ในความรู้สึกแบบเดียวกับเราก็ได้ คือเราก็อยากคบกับเขาให้นานที่สุดอะค่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยงอนเรา ไม่เคยร้องขออะไร มีแต่จะให้ เขาเป็นฝ่ายดูแลเรามาตลอด ทั้งที่ตัวเราเองไม่ได้สวยไม่ได้เก่งอะไรเลยค่ะ เราเลยไม่อยากให้เขาต้องมาหนักใจอะไรเราเพิ่มแล้ว
คำถามค่ะ
1. พอจะเป็นไปได้ไหมคะที่จะคบกับเขาโดยที่เขาไม่ต้องรับความรู้สึกแย่ๆตรงนี้ของเราไปด้วย
2. ถ้าวันนึงแฟนเรามารู้ทีหลังว่าเราไม่ได้บอกเขา เขาจะโกรธหรือจะเสียใจไหมคะ
3. บางครั้งถ้าเราเหนื่อยมากๆที่จะต้องแกล้งอารมณ์ดี พอจะมีวิธีไหนที่ไม่ต้องทำแบบนั้นไหมคะ เช่นอาจจะยังไม่รับสายแฟน ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆเขาจะน้อยใจไหมคะ
4. ถ้าเวลาเราเครียด เรายังควรบ่นให้แฟนฟังอยู่ไหมคะ ในเมื่อพอเขาปลอบแล้วเราก็ชอบเผลอไปตัดพ้อเพิ่ม คือมันเหนื่อยนะคะการที่ปลอบใครซักคนแล้วโดนเขาเถียงเนี่ย
เราเป็นโรคซึมเศร้า จะทำยังไงให้แฟนไม่ต้องเป็นไปด้วยอีกคนคะ
และ panic disorder เนื่องจากว่าตอนนั้นเราเสียครอบครัวไปพร้อมกัน3คนและเราทำใจไม่ได้เลยค่ะ อาการทางจิตของเราในช่วงนั้นจะมีทั้งพยายามฆ่าตัวตายโดยที่เราไม่รู้ตัวเอง ตื่นมาร้องไห้ทุกเช้าเป็นชั่วโมง หวาดกลัวสังคม ฯลฯ
เรากินยารักษามาตลอดค่ะ ไปปรับยาทุกอาทิตย์ แต่หมอบอกว่าเราอาจจะหายยากหน่อยเพราะเราเป็นโรคพวกนี้จากกรรมพันธุ์ด้วยค่ะ ครอบครัวเราเป็นโรคนี้กันหมดเลย บวกกับเราค่อนข้างดื้อยามากๆ แต่ก็รักษามาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้วค่ะ
เรากับแฟนเคยคุยๆกันเมื่อ2ปีก่อน แต่ตอนนั้นไม่ได้คบกันเพราะว่าต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยกันทั้งคู่บวกกับเราก็รู้สึกว่าเรายังเด็กด้วยค่ะ หลังจากเลิกคุยกันไปก็ยังคอนแทคถามไถ่กันบ้างเป็นระยะๆแต่เป็นในเชิงพี่น้องค่ะ จนปีนี้เราทั้งคู่ก็ไม่มีภาระใหญ่โตอะไรให้เครียดมากมายแล้ว ก็เลยได้กลับมาคุยแล้วก็คบกัน รวมๆพึ่งจะกลับมาเจอกันได้แค่3เดือนเองค่ะ เราก็บอกเขานะคะว่าเราเป็นโรคนี้ และเราก็ยังไม่หายดี แต่เขาก็ยังดีกับเราทุกอย่าง เป็นกำลังใจให้เราเสมอ เขาคอยบอกเราว่าถ้าเครียดอะไรก็มาบอกนะอย่าเก็บไว้คนเดียว จนเรารู้สึกเลยค่ะว่าการมีเขามันทำให้อาการทางจิตเราหายไปเยอะมากๆ แต่มันก็ยังมีอาการอย่างเช่น ถ้าเราร้องไห้แล้วเราจะร้องไป2ชม. พยายามหยุดแล้วก็ทำไม่ได้ค่ะ ทางเดียวที่จะหยุดคือกินยานอนหลับ และเรามักจะฝันร้ายอย่างเช่นเห็นตัวเองผูกคอตาย กระโดดตึกเห็นคนมายืนล้อมแล้วพูดให้เราไปตาย แล้วก็ฝันถึงคนในครอบครัวที่เสียไป พอเราตื่นขึ้นมาเราก็จะร้องไห้ค่ะ รู้สึกว่าก้าวผ่านตรงนี้ไปไม่ได้ซักที แต่ส่วนใหญ่แล้วเรื่องที่เราร้องไห้ก็จะมีแค่สองเรื่องคือเรื่องครอบครัวกับเรื่องเรียน เฉลี่ยใน1วีคจะมีวันที่ร้องไห้หนักประมาณ3-4วันค่ะ
ซึ่งปกติถ้ามีเรื่องเครียดเราก็จะเล่าให้แฟนฟังนะคะ แต่เล่าแค่เท่าที่เรารู้สึกว่าคนฟังจะไม่เครียดตาม เพราะเขาเป็นคนคิดมากค่ะ บางทีเราเล่าแล้วเขาก็ยังเครียดหนักตามเราไปเลย เพราะงั้นเวลาเราร้องไห้เราเลยไม่เคยบอกแฟนเลยค่ะถ้าเขาโทรมาตอนเราร้องไห้ เราจะพยายามเลี่ยงไม่รับสายและเลือกที่จะไม่เล่าเรื่องแย่ๆที่เราเจอให้เขาฟัง เพราะเราแค่อยากเห็นเขามีความสุขแบบนี้ไปเรื่อยๆอะค่ะ อย่างน้อยเวลาเห็นเขาแฮปปี้เราเองก็หายเครียดขึ้นมานิดนึง ในสายตาเขาเราเลยจะดูเป็นคนร่าเริงมากๆ เขามักจะพูดว่า ถ้าเราไม่บอกเขาก็ดูไม่ออกเลยจริงๆว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า
แล้วก็มีบางครั้งค่ะที่เราเครียดมากเกินไปจนเผลอพูดไม่รักษาน้ำใจแฟน อย่างเช่นเรื่องเรียนเราค่อนข้างจะตั้งเกณฑ์ตัวเองไว้สูงมากๆ พอมันขาดไปคะแนนสองคะแนนเราก็จะร้องไห้แล้วค่ะ เราก็แชทไปบ่นกับแฟนว่าเนี่ยเฟลมากเลยน่าจะได้มากกว่านี้อีกนิด แฟนก็จะบอกประมาณว่าเก่งแล้ว สู้ๆ แล้วเราดันไปตัดพ้อใส่เขาอีกว่า ไม่หรอกเราโง่แต่เราแค่ขยัน คือพอมาคิดได้ทีหลังเราก็รีบบอกเขานะคะว่าแบบ ขอบคุณนะที่ให้กำลังใจนะเนี่ยเราดีขึ้นเยอะเลย แต่กว่าจะคิดได้มันก็ผ่านไปครึ่งวันแล้วค่ะ รู้สึกผิดมากๆเลย อย่างน้อยต่อให้เราไม่ได้ดีขึ้นจริงๆก็น่าจะโกหกเขาไปว่ามันดีขึ้นแล้ว แต่ตอนตอบเราก็ไม่ทันคิดเลย คิดแต่เรื่องของตัวเอง จนหลังๆมาเราเริ่มไม่กล้าแชทไปบ่นให้ฟังเพราะแบบนี้แหละค่ะ เหนื่อยแทนแฟนเลย...
แล้วที่ยากที่สุดสำหรับเราคือการแสร้งว่าไม่เป็นไรทั้งที่จริงๆมันเป็นนี่แหละค่ะ บางครั้งแฟนเราโทรมาตอนเราร้องไห้เราก็ต้องแกล้งทำเป็นหัวเราะ ชวนคุยเรื่องตลก บอกแฟนว่าเราคัดจมูก แล้วแฟนเราเขาเป็นคนที่เดาคนไม่ออกเลยค่ะเขาก็ไม่ได้เอะใจ ใจนึงเราก็อยากร้องไห้ให้เขาฟังซักครั้ง แต่อีกใจนึงเราก็ไม่กล้าทำค่ะ เพราะถ้าเราได้ร้องไห้ใส่เขาซักครั้งแล้ว มันต้องมีครั้งต่อๆไป จนแฟนเราอาจจะต้องมาตกอยู่ในความรู้สึกแบบเดียวกับเราก็ได้ คือเราก็อยากคบกับเขาให้นานที่สุดอะค่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมาเขาไม่เคยงอนเรา ไม่เคยร้องขออะไร มีแต่จะให้ เขาเป็นฝ่ายดูแลเรามาตลอด ทั้งที่ตัวเราเองไม่ได้สวยไม่ได้เก่งอะไรเลยค่ะ เราเลยไม่อยากให้เขาต้องมาหนักใจอะไรเราเพิ่มแล้ว
คำถามค่ะ
1. พอจะเป็นไปได้ไหมคะที่จะคบกับเขาโดยที่เขาไม่ต้องรับความรู้สึกแย่ๆตรงนี้ของเราไปด้วย
2. ถ้าวันนึงแฟนเรามารู้ทีหลังว่าเราไม่ได้บอกเขา เขาจะโกรธหรือจะเสียใจไหมคะ
3. บางครั้งถ้าเราเหนื่อยมากๆที่จะต้องแกล้งอารมณ์ดี พอจะมีวิธีไหนที่ไม่ต้องทำแบบนั้นไหมคะ เช่นอาจจะยังไม่รับสายแฟน ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆเขาจะน้อยใจไหมคะ
4. ถ้าเวลาเราเครียด เรายังควรบ่นให้แฟนฟังอยู่ไหมคะ ในเมื่อพอเขาปลอบแล้วเราก็ชอบเผลอไปตัดพ้อเพิ่ม คือมันเหนื่อยนะคะการที่ปลอบใครซักคนแล้วโดนเขาเถียงเนี่ย