เราเป็นdek64 ดรอปมาตอนจะสอบไฟนอลเทอม1ค่ะะ ก่อนดรอปมีแต่คนพูดว่าอีกปีเดียวเองทำไมไม่อดทนหน่อย เราฝืนเรียนจนถึงช่วงเดือนกันยาค่ะ ตอนนั้นคือสภาพจิตใจย่ำแย่มากแต่ก็ฝืนเรียนไปเรื่อยๆ จนช่วงปลายเดือนกันยา วันเกิดเราพอดีเลยค่ะ คืนนั้นเราอยู่หอไม่ได้กลับบ้านเพราะวันพรุ่งนี้เทสย่อยชีวะเลยจะอยู่อ่านหนังสือ จู่ๆคืนนั้นเราเหม่ออะไรไม่รู้ค่ะ รู้ตัวอีกทีเราเอาสายไฟมาผูกคออยู่ตรงระเบียงหอ คือตอนทำไม่รู้ตัวเลยค่ะ ไม่รู้จริงๆ รู้ตัวอีกทีคือห้อยอยู่แล้วอะค่ะ วินาทีนั้นเราหายใจไม่ออกแล้ว เราดิ้นถีบเท้าสุดชีวิตเลยค่ะ คือเราไม่เคยคิดอยากฆ่าตัวตายเลยนะคะ พอหลุดลงมาได้เราตกใจร้องไห้โฮเลยค่ะ รีบโทรให้แม่มารับตอนห้าทุ่มเลย วันต่อมาไปแผนกฉุกเฉินจิตเวชก็ตรวจพบว่าเป็นโรคซึมเศร้าและแพนิค หลังจากวันนั้นเรายังไม่ดรอปค่ะเราทนเรียนต่อ! ภายใน1เดือนหลังจากวันนั้นเราพยายามฆ่าตัวตายอีก2รอบจนหมอบังคับแอดมิดโรคซึมเศร้า15วันเลยค่ะ ตอนนั้นเลยคิดแล้วว่ามันคุ้มแล้วหรอกับการที่เราเอาสุขภาพจิตเรามาแลก แบบนี้นี่เองที่เรียกว่าการศึกษาฆ่าฉัน.. เราเลยตัดสินใจดรอปค่ะ ใครจะพูดยังไงก็ให้มันพูดไปเพราะคนเรียนมันคือตัวเราเอง ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เราจะรีบดรอปให้เร็วกว่านี้ด้วยซ้ำค่ะ เพื่อนเราหลายคนไปตรวจเจออาการทางจิตต่างๆ บางคนหูแว่ว บางคนเห็นภาพหลอน น่ากลัวไม่แพ้กันทุกคนเลยค่ะ คนไม่ได้มาเรียนเองในยุคนี้ไม่เข้าใจหรอกค่ะว่าเด็กรุ่นเรากว่ามันจะจบกว่ามันจะผ่านไปได้ด้วยดี พวกเราต้องขายวิญญาณให้การศึกษา

เวลาแค่1ปี ดรอปไปไม่เป็นไรหรอกค่ะ ระหว่างนั้นเราได้เตรียมอ่านหนังสือด้วยเนอะ ตอนแรกเราก็กังวลว่าเราจะดรอปอยู่คนเดียวมั้ย สรุปผ่านไปซักพักเพื่อนรุ่นเราค่อยๆดรอปกันทีละคนเลยค่ะ ตัวเราเรียนอยู่วิทย์คณิตรร.top5 ของประเทศ เพื่อนในห้องเรายังดรอปกันจนจาก46คนเหลือ25คนเองค่ะ เดี๋ยวนี้เรื่องดรอปเรื่องซิ่วไม่ใช่เรื่องแปลกเลย ลองปรึกษาที่บ้านและวางแผนดูค่ะว่าช่วงดรอปจะทำอะไรบ้าง เรียนพิเศษอะไรบ้างเนอะ สู้ๆนะคะมันจะผ่านไปน้า❤️