ย้อนไปเมื่อลูกชายอายุได้ 2 ขวบ 8 เดือน ฉันได้พาเข้าเรียนเนอสเซอรี่ 3 เดือน ทางเนอสเซอรี่ประเมินว่าน้องเข้าข่ายเป็นออทิสติก เพราะน้องยังไม่พูด ดิฉันจึงไม่รอช้านำใบประเมินไปหาหมอจิตแพทย์เด็กโดยตรง ตามคำแนะนำของคุณครู ไปถึงคุณหมอได้ซักประวัติ และฟันธงว่าน้องเป็นออทิสติกสเปกตรัม ดิฉันก็ยอมรับว่าช็อค รู้สึกผิดหวังมาก  กับผลวินิจฉัยในครั้งนี้ แต่ก็สังเกตการณ์น้องมาตลอดหาข้อมูลผ่าน google ( ลึกๆเหมือนการไปหาหมอครั้งนี้เป็นการคอนเฟิร์มในสิ่งที่แม่สงสัย) กลับมาที่บ้านจึงบอกผลวินิจฉัยให้สามีฟัง สามียังไม่เชื่อ แต่ก็ยังไม่ขวางการรักษาใดๆ ยินยอมให้พาไปกระตุ้นพัฒนาการ จนได้ไปสมัครเรียนอนุบาล 1 ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง หลายสิ่งมันค่อนข้างชัดเจนค่ะว่าลูกของเราพัฒนาการไม่เท่ากับเด็กคนอื่นในวัยเดียวกัน ส่วนสามีก็มีเพื่อนที่ทำงานที่มีลูกผู้ชายยังไม่พูดเหมือนกัน เขาจึงไม่ซีเรียสเขาบอกว่า 5 ขวบก็เพิ่งพูดได้ยังมีเลย เด็กบ้านนอก 5 ขวบ 6 ขวบถึงจะพูดก็มี แต่ดิฉันไม่ได้มองแค่ปัญหาเรื่องการพูดอย่างเดียว มีเรื่องของพฤติกรรมเข้ามาด้วย น้องเรียกไม่ค่อยหัน เล่นล้อ อยากได้อะไรไม่พูด ใช้การดึงหรือจูงไป แต่เป็นเด็กอารมณ์ดี  ดิฉันเหนื่อยมาก บอกสามีทีไรเขาก็ไม่เข้าใจเขาไม่ยอมรับ เขาคิดว่าลูกเขาไม่เป็นอะไร มีแต่ดิฉันคนเดียวที่หมกมุ่นกับการฝึกกระตุ้นพัฒนาการการหาแนวทางต่างๆเพื่อให้เขาดีขึ้น เวลาใครถามว่าน้องทำไมไม่พูดแล้วที่ฉันบอกว่าน้องพัฒนาการช้าเป็นออทิสติก สามีจะรู้สึกโกรธมาก หาว่าดิฉันกล่าวหาลูก ทำให้ลูกเสียประวัติ  ดิฉันรู้สึกว่าเหมือนดิฉันกลายเป็นคนเรื่องเยอะ ฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว เพราะทั้งสามีและทางครอบครัวไม่มีใครคิดว่าน้องเป็นเด็กพิเศษเลย ปัจจุบันน้องอายุ 3 ขวบ 5 เดือน แล้วคะ ยังเขียนวงกลมไม่ได้  ระบายสีไม่เป็น แต่พอเข้าใจคำสั่งง่ายได้ ยังมีความต่อต้านอยู่พอสมควร อึดอัดค่ะเพราะต้องเรียนออนไลน์ เวลาเห็นเด็กคนอื่นเขาส่งผลงานแม่รู้สึกเจ็บปวด ที่เห็นว่าลูกคนอื่นทำได้แต่ลูกเราทำไม่ได้  รู้สึกว่ามันผิดพลาดจากที่เราตั้งความหวังเอาไว้

ยิ่งช่วงสถานการณ์ covid ระบาดระลอก 4 ทำให้ขาดโอกาสในการกระตุ้นพัฒนาการ จากสถานพยาบาล รู้สึกว่าลูกเสียโอกาสมากๆ.. 

#กระทู้นี้เพิ่งตั้งเป็นครั้งแรก มันเกิดจากความอัดอั้นตันใจ ขออภัยด้วยนะคะหากเรื่องราวนี้ เรียบเรียงได้ไม่ดีนะคะ