คือผม2 คนพึ่งตัดสินใจเลิกกัน ทั้งๆที่ยังรักกันดี แต่มีปัญหาบางอย่าง ที่ทำให้เรา 2 คนไปต่อกันไม่ได้

ผมคบเธอมาได้ ปีกว่าๆ  เจอกันโดยบังเอิญ ผมอายุมากกว่าเธอ 7 ปีเธอเคยผ่านการแต่งงานมาแล้ว มีลูก 2 คนเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว มาตลอด เกือบ3 ปี

พอเจอกับผม ตอนแรก เธอก็คงคิดว่า ผมไม่ได้จริงจัง หวังคุย อะไรแค่นั้น แต่ผมสามารถพิสูจน์ได้ ว่าผมรักเธอจริง รักเธอ และรักลูกๆของเธอด้วย จนผมสามารถชนะใจของเธอมาจนได้

ช่วงตลอดเวลาที่คบกัน ไม่เคยมีปัญหาอะไรกันเลย ทั้งๆที่ผมทำงานคนล่ะจังหวัด ระยะทางห่างกันประมาณ 150 โล ไปเจอเธอ เดือนล่ะ 2 ครั้ง ครั้งล่ะ 2-3 วัน ไม่เคยมีปัญหา มือที่ 3 เลย มีงอนกันบ้างตามประสา มีไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้าง มีวางแผนอนาคตร่วมกัน ว่าเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เช่นเก็บเงินสักก้อน หรือผมได้งานใหม่ในจังหวัดของเธอ ผมก็จะพาเธอ และลูกๆมาอยู่ด้วยกัน และอาจจะเปิดร้านอาหารเล็กๆให้เธอ ได้อยู่เลี้ยงลูกไปด้วย (ลูกตอนนี้เธอฝากแม่ที่ตจว.เลี้ยงไว้ทั้ง 2 คน 2 ขวบ กับ 5 ขวบ) ผมพูดกับเธอว่า จะไม่มีลูกกับเธอ เพราะเธอมีแล้ว 2 คน ไม่อยากสร้างภาระขึ้นมาอีก และที่สำคัญ ผมไม่อยากให้เธอคิดว่า ลูกของเธอ ทั้ง 2 คน จะมีปม ในอนาคต กลัวว่าผมจะรักแต่ลูกตัวเอง ไม่รักลูกของเธอ ซึ่งเธอก็ยินดี และดีใจมาก 

ตลอดเวลาที่คบกัน เราจะโทรหากันทุกวัน คอลไลน์ทุกวัน ตอนเลิกงาน หรือตอนก่อนนอน  คุยกันจนหลับคาสายเป็นประจำ

จนตอนนี้ เธอได้กลับบ้านที่ตจว.เพราะงานที่บริษัทเธอได้รับผลกระทบ จากโควิด ต้องหยุดกิจการ มา 5 เดือนแล้ว แต่เธอก็รอบริษัทตามกลับมาทำงาน

จนรออยู่มาได้2 เดือน หวังว่าจะได้กลับมาทำงาน แต่ก็ไม่ได้กลับมา เพราะสถานการณ์โควิดที่มากขึ้น จนเธอต้องรีบกลับบ้าน เพราะกลัวเดี๋ยวจะไม่ได้กลับ ผมก็ขับรถไปส่งเธอที่บ้านแม่เธอที่ตจว.

เธออยู่บ้านได้ 3 เดือน ตลอดเวลาที่ไม่เจอกัน 3 เดือน แต่ก็โทรหากันทุกวันเหมือนเดิมแต่คุยได้น้อยลง เพราะเธอยุ่งอยู่กับลูกๆ และช่วยงานบ้านให้แม่ ผมรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของเธอบ้าง เพราะว่าเธอออกจากงาน ทั้งค่าห้องที่เธอพัก และค่ากินของเธอ เพราะยังไม่ได้คืนห้อง  บางวันที่ผมหยุด ผมก็ไป รดน้ำต้นไม้ที่ห้องให้ อยู่เป็นระยะๆ ถ่ายรูปส่ง ให้เธอดูเสมอๆ มีส่งเงินให้ใช้บ้าง แต่ก็ยังไม่มากพอ เพราะภาระที่บ้านเธอเยอะ 
ผมสังเกตได้ ว่าเธอเครียดเรื่องค่าใช้จ่ายที่บ้านมาระยะนึงแล้ว ทั้งลูก ทั้ง 2 คนและก็ค่าใช้จ่ายภายในบ้าน เพราะแม่ของเธอ ก็มีอาชีพเกษตรกร มีรายได้แค่พอใช้จ่าย พอดีๆในแต่ละเดือน แต่เธอก็ไม่เคยมาขอเงินผมเลย มีบ้าง ว่าอยากซื้อนั้นนี่ ตามประสาผู้หญิง ผมก็จะสั่งให้ แล้วให้ไปส่งที่บ้านของเธอ แต่ขอเงินตรงๆ เธอไม่เคยขอ 
ทั้งๆที่รู้ว่าเธอเครียด แต่ผมก็รู้ว่าเธอมีความสุขดี เพราะเธอได้อยู่กับลูกๆ เธอดูมีความสุขกว่าที่เธอทำงานด้วยซ้ำ

ชีวิตคู่เหมือนจะดีนะครับ...

แต่มาวันนึง เธอเงียบหายไป 3 วัน ติดต่อไม่ได้ทุกช่องทาง ผมร้อนใจมาก โทรศัพท์โทรก็ไม่ติด ส่งข้อความทางไลน์ก็ไม่อ่าน กลัวเธอจะเป็นอันตราย เพราะเธอบอกว่า จะชอบขี่มอไซค์ออกไปซื้อของที่อำเภอบ่อยๆ ไปธุระบ้าง ไปติดต่อ ที่รร.ลูกบ้าง ผมก็กลัวจะเป็นอะไรไป 

จนมาวันนี้ เธออ่านไลน์ และผมก็โทรหาเธอ เธอรับสาย และก็พูดคำแรกว่า 

เธอ: พี่.. หนูขอโทษ เราเลิกกันเถอะนะ (พูดพร้อมกับร้องไห้)

ผม : ทำไมล่ะ พี่ผิดอะไรเหรอ พี่ไม่ดีเหรอ

เธอ: พี่ไม่ได้ผิดอะไร พี่ดีมาก

ผม: พี่ดูแลเธอไม่ดีใช่มั้ย 

เธอ: ไม่ค่ะ พี่ดูแลหนูดีมาก มากจนมากที่สุด 

ผม: แล้วจะเลิกกันทำไม เพราะอะไร เธอไม่ได้รักพี่แล้วเหรอ

เธอ: รัก หนูรักพี่มาก แต่หนูต้องเลือกครอบครัวหนู 

ผม: พี่รู้ตัว ว่าพี่ดูแลหนูและครอบครัวได้ไม่ดีไปกว่านี้ พี่ขอโทษนะ

ใช่ครับ..ผมเคยคิดนะครับลึกๆ ตลอดเวลาที่คบกัน ผมรู้ว่าเธอคือเสาหลักในการหาเลี้ยงครอบครัว ซึ่งกำลังผม คนเดียว ไม่สามารถดูได้ทั้งหมด อย่างที่บอกไป ผมดูแลได้แค่เธอ ผมถามว่า เธอจะไปทำงานอะไร ตอนนี้มันวิกฤตกันไปหมด เธอบอกว่า ก็อาจอยู่ที่บ้านไปก่อน และจะคืนห้องเช่า ซึ่งเธอไม่อยากรั้งผมไว้ เธอรู้ ว่าเธอต้องอยู่ที่นี่อีกนาน และอาจจะไม่ได้กลับไปหาผมอีก ไม่อยากให้ผมรอเธอ ผมถามว่า พี่ไปหาไม่ได้เหรอ เธอบอกว่า ไม่ต้องมา เพราะมันจะทำให้เธอตัดใจจากผมยากมากขึ้น ที่เธอหายไป ก็เพราะเธอคิด ว่าจะบอกผมยังไง จะทำยังไง เธอก็เสียใจมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับเหมือนกัน เธอบอกว่า ถ้าเธออาจต้องทำงานที่บ้าน คงไม่มีเวลาให้ผมอีกแล้ว เพราะต้องเลี้ยงลูกทั้ง2 ไปด้วย และเธออยากให้ผมได้ไปเจอคนที่ดีกว่าเค้า ไม่ต้องมาเจอคนที่มีภาระเยอะแยะอย่างเธอ ผมบอกว่า ผมรับครอบครัวเธอได้ แต่ขอเวลาให้ได้ตั้งตัว ได้เก็บเงินบ้าง เธอบอกว่า พี่เก็บเงินไว้ใช้ของพี่ก็พอ เพราะพี่ก็มีภาระเหมือนกัน หนูไปลำบากกับพี่ทุกที่ได้หมดนะ หนูไม่กลัว แต่หนูไม่อยากให้ลูกหนูลำบากเหมือนหนู 
  ..เธอคิดถูกแล้วครับ เธอต้องเลือกครอบครัว เธอรักลูก รักครอบครัวมาก ผมไม่โกรธโทษเธอเลย

ผมคุยกันอยู่นานมาก ว่าคิดดีแล้วใช่มั้ย เปลี่ยนใจได้มั้ย โดยร้องไห้กันทั้งคู่ จนผมต้องยอมรับการตัดสินใจของเธอ ก่อนจะวางสายจากกัน ผมบอกเธอว่า เบอร์โทรผม ผมใช้มา 20 ปีแล้ว พี่ไม่เคยเปลี่ยนเบอร์ และจะไม่มีวันเปลี่ยน เธอและลูกพร้อมวันไหน พี่คอยเธอและลูกอยู่นะ ก่อนต่างคนต่างร้องไห้ และพูดคำจากลากัน จนวางสายไป 

ผมก็เลยอยากมาถามเพื่อนๆในนี้ครับ ว่าใครมีประสบการณ์อย่างผมบ้าง และแต่ล่ะท่านใช้เวลาทำใจผ่านเรื่องแบบนี้มายังไง ผมเคยอกหักนะ เคยผิดหวัง แต่ไม่เคยจากกันแบบนี้ ที่ต้องเลิกกัน ทั้งที่ยังรักกัน 

   ***ผมคิดอยู่ว่า ที่เธอตัดสินใจแบบนี้อาจ  เป็นเพราะความกดดันจากภาระครอบครัวเธอหรือเปล่า  อาจจะเป็นสาเหตุส่วนหนึ่งก็เป็นได้ครับ หรืออาจจะเป็นเพราะตัวผมเองก็ได้ ที่ไม่มีความพร้อมที่เพียงพอเอง***

 ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ อาจจะพิมพ์อ่านยากไปนิดนะครับ 

ปล.เพื่อความสะดวกไม่ต้องสมัครใหม่ ผมเลยยืมไอดีเพื่อนนำมาตั้งกระทู้นะครับ