เราคุยกับคนๆหนึ่งมาได้ครึ่งปีแล้ว เขาเป็นทหารพรานที่สามจังหวัดชายแดนใต้ เรารู้จักกันทางโซเชียล ไม่เคยพบเจอกันมาก่อน เราคุยกันได้สักพัก เขาก็บอกว่าจะนัดมาเจอกัน แต่ด้วยสถานการณ์โรคระบาดโควิด ทำให้เขาต้องงดลาอย่างไม่มีกำหนด แต่เขาก็หมั่นโทรมาหาเราทุกคืน ด้วยหน้าที่ของเขา ทำให้ไม่มีเวลาคุยกันเท่าไหร่  ตลอดเวลาที่คุยกันเราเริ่มรู้สึกดีกับเขาขึ้นเรื่อยๆ แต่อีกใจนึงก็ต้องเผื่อใจเพราะเรายังไม่เคยเจอกัน ไม่อยากให้ความหวังตัวเองและตัวของเขาด้วย  เพราะการเป็นแฟนทหารมันไม่ง่ายเลยจริงๆ ต้องคิดระแวงอยู่ตลอดว่าเขาคุยกับใครกี่คน ยิ่งอยู่ห่างกัน ต้องอดทนกับการรอนับวันที่เขาจะได้ลากลับบ้าน มันเป็นอารมณ์ที่ไม่มีใครเข้าใจเราได้ เราเลยอยากจะมาปรึกษาว่าควรจะเอายังไงต่อกับความสัมพันธ์นี้ ??