เราคบกับแฟนมา 9 ปี คบมาตั้งแต่ ม. 6 แฟนเราอายุห่างจากเราเกือบ 10 ปี ตอนนี้เขา 35 จะเข้า 36 ส่วนเรา 26 ตอนคบกันแรกๆก็ดีทุกอย่าง จนทุกวันนี้ก็ดีทุกอย่าง เขาดูแลเราปกติเหมือนที่คนเป็นแฟนคนนึงพึงกระทำ จนเราเรียนจบมหาลัยเราบอกว่าเราอยากแต่งงานนะ (เป็นผู้หญิงที่คุยเรื่องแต่งงานก่อน5555)เราอยากแต่งอ่ะเนาะ แต่แฟนเราไม่พร้อมเลย เราก็ไม่ได้อะไร รอต่อไป จนเราได้ทำงานบรรจุรับราชการครู เราก็คุยอีกครั้งว่าเราขอให้มาขอใน 2 ปีได้มั้ย เรามีงานทำแล้ว เราอยากมีครอบครัว เขาก็อายุเริ่มเยอะเเล้วด้วย เขาก็บอกปัดไปว่าไม่พร้อม จนตอนนี้เราทำงานมา 3 ปีละ เวลาคุยเรื่องแต่งงานก็เป็นแบบเดิม ไม่ได้ทะเลาะ แต่ก็ไม่ได้สนใจ ไม่ได้ร่วมจินตนาการไปกับเรา😆😆😆 เศร้า นานวันเข้าเราเลยเริ่มรู้สึกเฉยๆ ความรู้สึกจากที่รักมากไป ก็เฉยๆ จากที่เคยเจอกันทุกสัปดาห์ก็เปลี่ยนเป็นนานครั้ง โทรคุยกันนานๆที แชทคุยกันเกือบทุกวัน แต่แค่ถามไถ่ สารทุกข์สุขดิบ แค่นั้น เรามั่นใจว่าเขาไม่น่าจะมีคนอื่นหรือมีเรื่องผู้หญิงอะไรเพราะตลอด 9 ปีที่คบมาไม่เคยมีเรื่องพวกนั้นเลย แต่อย่างหนึ่งที่เรารู้สึกขาดคือการเอาใจใส่ การปฏิบัติเพื่อให้ความรัก 9 ปีมันดูสดชื่นเหมือนตอนเเรกที่รักกัน  เขาไม่เคยซื้อของขวัญ ไม่เคยเซอร์ไพรส์ ไม่เคยโพสหา ไม่เคยแม้กระทั่งให้ดอกไม้สักดอก (เราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรกับเรื่องพวกนี้ด้วย ไม่ได้เรียกร้อง เลยดูเป็นเรื่องปกติ แต่ลึกๆบาวทีก็งงว่า เห้ย หน้าตาเราไม่เหมาะกับดอกไม้สักดอกเลยหรอ แฮร่)  
จนกระทั่งต้นเดือนมีนาคมปี 64 เราพักจากการทำงานและได้ไปเจอกับคนคนหนึ่งโดยบังเอิญ เขามีแฟนแล้ว แต่แอดเฟสมาคุยกัน เดือนแรกคุยปกติตามประสาคนรู้จักกันสถานที่ทำงานอยู่ในอำเภอเดียวกัน แต่พอนานไป เราเริ่มรู้สึกดีต่อกัน เหมือนเขามีอะไรบางอย่างที่แฟนเราไม่มี เลยกลายเป็นความรู้สึกว่าเราขาดเขาไม่ได้ ต่อให้ไม่ใช่แฟน แต่ก็คุยกันเกือบทุกวัน ถกปัญหานี่นั่น จนตอนนี้รู้สึกเหมือนชอบกันไปแล้ว แต่เรารักแฟนเรา และไม่ได้จะคิดอยากมีคนใหม่เลย แต่แฟนเราก็หายหน้าหายตาไป จนตอนนี้ไม่รู้จะทำยังไงกับความสัมพันธ์นี้แล้ว อยากให้แฟนมาขอ อีกใจนึงก็คิดว่าจะเลิกไปยังไง 9 ปีของเรามันนานมาก นานจนจืดจาง เราเลยสับสนว่าจะยังไงกับความสัมพันธ์นี้ดี