คืองี้ครับ เป็นเหตุกราณ์ตอนผมกำลังเลิกกับแฟน
(ตอนนี้เลิกแล้ว)

เกริ่น : ตอนที่คบกันอยู่ เขาเคยถามว่าตอนที่ผมเลิกกับแฟนเก่า ผมทำยังไงบ้าง ผมก็บอกไป บล๊อคบ้าง
อันเฟรนด์บ้าง แล้วแต่คน
      
    สาเหตุที่เลิกกัน เล่าสั้นๆนะครับ เขากลับไปหาแฟนเก่าเขาแล้วเขาก็โทษทุกอย่างที่ให้เขาอึดอัด เพราะผมชอบพูดถึงแฟนเก่าเขา (ผมคบกับเขาได้3เดือน เขาคบกับแฟนเก่าเขาได้3ปี) ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายทำให้ผมระแวงเอง แฟนเก่าเขามาตื้อมาโทรตัดหน้าบ้าง เพ้อถึงแฟนเก่าในทวีตมั่ง แอบไปหาแฟนเก่ามั่ง ผมเลยถามบ่อย ทำให้เขาอึดอัดแล้วไม่สบายใจครับ
    เขาบอกตรงๆกับผมว่าขอกลับไปดูแฟนเก่านะ
เหมือนแฟนเก่าจะมาขอโอกาสแล้วน่าจะสำนึกได้
ถ้าแฟนเก่าไม่โอเคจะกลับมาหาเรา แล้วก็พยายามยื้อเราไม่ให้เราหายไป

เข้าเรื่อง ตอนที่เลิกจริงๆจังๆเนี่ย เขาเป็นคนขอเลิก แต่เขาถามว่าจะทำยังไงกับเขา ผมพูดประมาณว่า จะหายไปจากชีวิตเขาเลยครับ ผมคิดในใจว่า

“อย่ากลับมาหาเราในวันที่คุณไม่เหลือใคร
เพราะตอนที่คุณทิ้งเราไป เราก็ไม่เหลือใครเหมือนกัน”

เขาก็บอกกับเราว่า ที่เขาไม่เลือกเราเนี่ย เพราะเราเป็นคนคิดลบ ชอบอคติคน ไม่ชอบใคร ก็เอาแต่บล๊อค
แทนที่จะคุยกันปกติได้ แต่แค่ไม่ได้เป็นไรกัน แค่นั้น
จะบล๊อคทำไม

…ซึ่งจริงๆแล้วผมไม่ได้ทำแบบนั้นกับทุกคน ผมจะไม่ให้โอกาสคนยังไงก็อยู่ที่คนนั้นทำกับเรายังไง แล้วผมก็เป็นคนที่ไม่ชอบทำอะไรที่มันเกินสถานะด้วย แบบสถานะพี่น้อง แต่ทำทุกอย่างเหมือนแฟน แล้วก็ไม่สมารถขยับความสัมพันธ์ขึ้นได้อึก..ให้คุณค่าตัวเองครับ

เขาก็บอกต่ออีกว่า เนี่ย ถ้าปิดกั้นตัวเอง บล๊อคแฟนเก่า
บล๊อคนคุยเก่า เผื่อวันไหนเขาสำนึก แล้วคนนั้นเป็นเนื้อคู่จริงๆเราล่ะ เขากลับมาในอนาคตล่ะ เราก็พลาดสิ..
เขาก็เอาแต่ตำหนิว่าเราเป็นคนชอบอคติ ชอบคิดลบ

จนผมสงสัยว่า ที่เราทำเนี่ย มันเป็นเพราะเหตุผลของเราจริงๆที่จะทำแบบนี้ หรือ มันเป็นข้อเสียของเราอะครับ เพราะมันก็มีทั้งคนทำและไม่ทำแบบนี้
หมก็ยังมีแฟนเก่าที่คอนแทคกัน แต่ไม่ได้คุยไรกัน

อีกอย่างผมก็มีคำพูดอยู่ในหัวที่ว่า
“สายเกินไปที่จะรักฉันในอนาคต ถ้าไม่รักฉันในวันนี้
เพราะฉะนจะเติบโตแล้วไปจากที่นี่”