เด็กหญิง A อยู่ในครอบครัวที่เคร่งเครียด พ่อแม่ของ เด็กหญิง A ทำงานทุกวันรวมถึงตอนอยู่บ้าน ทำให้ไม่เคยได้คุยกันนอกจากเรื่องเรียน และเรื่องอาหารการกิน ตั้งแต่เด็กจนโตเรื่อยมา เธอก็ไม่เคยขออะไรจากพ่อแม่เลย เพราะเข้าใจว่าแค่ต้องมานั่งทำงานทุกวันก็เหนื่อยแล้ว จึงไม่ได้เอ่ยอะไรที่ไม่จำเป็นจริงๆ หรือแม้แต่เรื่องที่เธอต้องการที่จะเล่าให้ใครสักคนฟัง เพราะกลัวว่าพวกท่านจะเครียดที่จะต้องมาคอยกังวลเรื่องของเธอเพิ่มอีก แต่พวกท่านกลับไม่เคยเข้าใจในตัว เด็กหญิง A เลย เด็กหญิง A คิด "ครอบครัวของคนทั่วไปเป็นแบบไหนกันนะ"

     เด็กหญิง A ดูเป็นเด็กเรียน น่ารัก เรียบร้อย แต่ไม่กล้าเข้าสังคม ถึงจะมีคนเอ็นดูมาก แต่กลับมีเพื่อนอย่างมากก็แค่ 2-3 คนในโรงเรียน ทำให้เวลาทำงานกลุ่ม มักจะเหลือเป็นคนท้ายๆของห้อง แต่จริงๆแล้ว เด็กหญิง A  เป็นเด็กที่ร่าเริงมาก เพียงแต่เธอเขินอายเกินกว่าที่จะเข้าสังคม เพราะทางบ้านไม่เคยให้เธอได้ออกไปไหนเลย ไม่ว่าจะใกล้หรือไกลถ้าไม่จำเป็น ทำให้มีคนที่สนิทมากๆเท่าที่จะเห็นด้านที่ร่าเริง และขี้เล่นของเธอ แต่ความจริงแล้วถึงจะเป็นเพื่อนสนิทแล้วก็ยังคนมีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นไว้อยู่  เด็กหญิง A คิด "เพื่อนสนิทของคนทั่วไปเป็นแบบไหนกันนะ"

     แต่ความจริงในส่วนที่ลึกที่สุดในใจของ เด็กหญิง A  กลับมีปมเล็กๆมากมายที่รวมกันกลายเป็นปมที่ยากจะแก้ได้ อยากจะพูดแต่ก็กลัวผู้คนจะรำคาญ และหาว่าเธอสร้างเรื่องขึ้นมาให้ดูน่าสงสารจะได้มีคนสนใจ เด็กหญิง A เอาแต่กังวลเรื่องของคนรอบข้าง หรือแม้แต่คนที่ไม่รู้จัก ต่างๆนานา ทำให้เกิดความเครียดสะสม แต่ก็ทำได่แค่ร้องให้คนเดียว และทำร้ายตัวเองบ้างเป็นบางครั้ง เด็กหญิง A ได้แต่หยุดอยู่กับที่ไม่ไปไหน เพราะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเธอต้องการอะไร และสิ่งที่เป็นความสุขของเธอนั้นคืออะไรกันแน่ เด็กหญิง A คิดอีกครั้ง... "ปกติแล้วคนทั่วไปใช้ชีวิตแบบไหนกันนะ"

...อ้างอิงจากชีวิตจริงของใครบางคน...

อาจจะเล่าเรื่องไม่ค่อยเก่ง แต่ก็ขอบคุณคนที่มาอ่านกระทู้จนจบนะคะ ^^