วันนึงเราก็สงสัยขึ้นมาว่า สิ่งที่เราขยันไปแข่งวาดรูปทุกๆปี มันมีประโยชน์กับสิ่งที่เราต้องไปเรียนไหม ทำไมเราถึงไปไปเอาดีด้านคณิตศาสตร์
แต่พอลองมองตัวเองดีๆ เราก็พบว่าสิ่งที่ทำได้เพียงอย่างเดียวคือวาดรูป ส่วนคณิต อังกฤษ ก็อยู่แบบที่เรียกว่าดีกว่ารุ่นเดียวกันแค่นิดเดียว(เสี้ยวเดียวเลยดีกว่า)
ครอบครัวบอกว่า "เลือกงานที่มั่นคงสิ" บอกว่าลูกของญาติคนนั้นคนนี้ได้ดี มีงานทำ เงินเดือนเกือบแสน เขาไม่มานั่งจมอยู่กับเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอก
ตอนเด็กเราไม่สนคำพูดพวกนั้น เราคิดว่าเงินไม่ใช่ทุกอย่าง ขอแค่ใช้ชีวิตในแบบที่ชอบก็พอ
ในตอนที่เราวาดรูปส่งประกวด เรามีความสุขมาก จนอายุมากขึ้น ได้เรียนชั้น ม.5 ทั้งครู ทั้งครอบครัวมีแต่ถามว่า "จะเรียนไหน โตไปจะเป็นอะไร" เราก็แค่ยิ้มแล้วบอกว่าไม่รู้ เท่านั้นแหละ อาชีพราชการถูกร่ายยาวมาตั้งแต่ หมอ พยาบาล ครู ฯ 
เราไม่อยากเป็นอะไรพวกนั้นเลย เราแค่อยากวาดรูปไปเรื่อย ปลูกต้นไม้ หรือไม่ก็เขียนนิยาย ถึงจริงๆเราจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะเราไม่มีสิ่งที่เรียกว่า 'เงิน' มากพอ เราก็เลยเริ่มหาว่าเราจะพอเรียนอะไรรอดบ้าง
สุดท้ายสิ่งที่เราคิดว่าเราน่าไปรอดทางบัญชี เพราะคณิตก็ไม่แย่แถมมีแต่คนบอกว่า'อาชีพมั่นคง คนตกงานน้อย' เราเลยสงสัยต่อไปอีกว่า แล้วไอ้ที่เราไปประกวดแข่งวาดรูปมาทั้งหมดนั่นล่ะ มันมีประโยชน์อะไร?
เราควรจะหยุดมันลงแค่ตรงนี้ หรือ ควรจะวาดส่งประกวดต่อไปเรื่อยๆถึงแม้มันจะไม่มีทางสร้างประโยชน์อะไรกับเราเลย