เราเรียนสายอาชีพ ตอนนี้อยู่ปวช.2 (บัญชี) เราเป็นคนที่ถือว่าเรียนดีมาตั้งแต่เด็ก ป1-ม.3 เราไม่เคยได้เกรดต่ำกว่า 3.50 เราไม่เคยกังวลกับเกรดเลย เราไม่ได้ตั้งเรียนอะไรขนาดนั้น เรารู้สึกว่าเรียนๆไป เกรดมันก็ดีเอง จนมาปวช.1 เราเริ่มตั้งใจเรียน จริงจังกับทุกคะแนนที่ครูให้ ปี1เทอม1 เราได้เกรด3.97 เทอม2 เราได้เกรด 4.00 เราเริ่มคิดว่าการยึดติดกับเกรดเกิดขึ้นตอนปี 2  ตอนนั้นครูให้สอบเก็บคะแนนวิชาบัญชีภาษีเงินได้ฯบทแรก เราทำข้อสอบได้ไม่ทันตามเวลาคะแนนเราหายไปฟรีๆ 10 คะแนน ความรู้สึกเราตอนนั้นสิ้นหวัง มือเราสั่น น้ำตาไหล บางคนอาจจะคิดว่าไม่เห็นเป็นไรเลย แค่คะแนน 10 คะแนน แต่เรากลับรู้สึกผิดหวัง สิ้นหวัง เราคิดว่าเราไม่มีโอกาสได้เกรด 4 อีกแล้ว เราไม่อยากทำอะไรต่อไม่อยากเรียน ไม่อยากทำงานที่ครูสั่ง แม้กระทั่งงานวิชาอื่นๆเราก็ไม่อยากทำ เรารู้สึกว่าตั้งใจทำวิชาอื่นไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะถึงตั้งใจไปก็คงไม่ได้เกรด 4 อยู่ดี จนครูให้โอกาสเราทำข้อสอบใหม่ เราเหมือนได้เกิดใหม่ กลับมาตั้งใจเหมือน เหมือนความหวังมันกลับมา  แต่มันก็ยังไม่จบ คะแนนเก็บวิชาอื่นของเรามันก็เริ่มไม่ดี เรายิ่งคิดหนักขึ้น เราเสียใจเราอยากได้คะแนนที่สูงกว่านี้ เราอยากได้เกรด4 เหมือนเดิม เราไม่อยากให้เกรดเราตก เรารู้ว่าเกรดไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต เกรดไม่สามารถกำหนดชีวิตเราได้ เราพยายามปล่อยวางแล้ว แต่เราทำไม่ได้ การที่เกรดเราน้อยมันทำให้เรากลัว เราก็อธิบายไม่ถูกว่ากลัวอะไร (เกรดของเราขึ้นอยู่กับคะแนนสอบทั้งหมด เราสอบบ่อยมากสอบทุกอาทิตย์ทุกวิชา ถ้าคะแนนสอบดีเกรดก็ดี) เราอยากรู้ว่าอาการของเรามันถือว่าหนักมั้ย ทำยังไงถึงจะไม่รู้สึกแบบนี้ เอาจริงๆเราปล่อยวางกับคะแนนไม่ได้เลย เราไม่อยากไปพบจิตแพทย์ เราพยายามแก้ปัญหาแต่ไม่รู้จะแก้ยังไง ทุกครั้งที่เราเห็นคะแนนเก็บมีน้อย เรารู้กังวล เราทำอะไรไม่ถูก เราสั่นไปทั้งตัว เราท้อ เราเหมื่อย เราเบื่อ ปล.ปัญหานี้ไม่ได้เกิดจากครอบครัว ครอบครัวเราไม่เคยกดดันเราเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือเรื่องใดก็ตาม อีกอย่างเราไม่ได้เป็นแบบนี้เพราะแข่งกับใครเราไม่เคยเสียใจที่เห็นใครได้คะแนนเยอะกว่าเรา เพราะฉะนั้นสังคมรอบข้างก็ไม่ได้กดดันเราเช่นกัน