นี่เป็นความลับที่เราเกลียดและไม่อยากจดจำมากที่สุด เช้าวันหนึ่งเมื่อประมาณ 9 ปีก่อน.. เราถูกพี่ชาย(ไม่แท้) หรือก็คือญาตินั่นแหละค่ะ เรา.. ถูกเขาล่วงละเมิดทางเพศ... ตอนนั้นเราเด็กมาก ประมาณอนุบาล 2 ไม่ก็ 3 ก็ยังไม่รู้เรื่องอะค่ะ ด้วยความที่เด็ก ใครสั่งอะไรเราก็ทำ หลังจากนั้น เราเอาเรื่องนี้ไปบอกยายเพราะเราไม่รู้ว่ามันคืออะไร ตอนนั้นยายบอกเราว่าถ้ามีเหตุการณ์แนวนี้เกิดขึ้นอีกให้กรี๊ดเลย แล้วหลังจากวันนั้นยายก็ลืมเรื่องนี้.. เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราเก็บเรื่องนี้มานานมาก เราอาศัยอยู่บ้านเดียวกันกับเขา เวลาไปเที่ยวกับครอบครัวก็ต้องมีเขา ห้องของเขาอยู่ติดกับห้องเรา เราระแวงมาตลอด ไม่อยากให้เขาออกจากห้อง เวลาเพื่อนมาทำงานที่บ้านเราจะเลี่ยงไม่ให้เจอเลยค่ะ เราใช้ชีวิตแบบปกปิดความลับมาเรื่อยๆ จนกระทั่งประมาณต้นเดือนธันวาปีที่แล้ว เราเล่าทุกอย่างให้แม่เราฟัง เพราะเรารู้ว่าตอนนี้แม่เป็นคนที่เข้าใจเราและฉลาดที่สุด จากนั้นแม่เราเลยย้ายญาติผู้ชายคนนั้นให้ไปอยู่หอกับเพื่อนก่อน แล้วห้องของเขาก็ตกเป็นของพี่สาวเรา ตอนนั้นเราคิดว่าหลายๆอย่างคงดีขึ้น แต่ก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะค่าใช้จ่ายไม่เพียงพอ จนตอนนี้ย้ายไปไหนไม่รู้ แต่จะแวะมาที่บ้านเราทุกวัน เราก็เห็นทุกวันทและยายเรามักจะลนทุกครั้งที่เขามา และพยายามซ่อน แต่แบบ เราเห็นทุกอย่าง ทำให้เรารู้สึกเชื่อใจยายเราน้อยลงกว่าแต่ก่อนมาก และยังไม่พอ ในห้องนอนเรานอนกับยาย ซึ่งยายเป็นคนที่ติดต่อกับเขาคนนั้นบ่อยที่สุด เวลากลางคืน เขามักจะโทรมาหายาย แล้วเราจะได้ยินเสียงเขาทุกครั้ง ตอนกลางวันเองก็ด้วย ซึ่งวันนี้เขาคนนั้นก็มาเหมือนกัน และเราอยากจะเสริมด้วย ว่าเขามักจะสร้างปัญหาให้ครอบครัวเราอยู่บ่อยครั้ง ทั้งขโมยรถตอนที่คนอื่นไม่อยู่บ้าน มอร์เตอร์ไซค์ล้มที่ทำให้ต้องเสียค่าใช้จ่ายแพง และล่าสุดก็คือทำแฟนที่คบกันตั้งท้อง เรื่องนี้ทำให้ยายเราโมโหมาก แต่เรื่องนี้มันก็ตั้งแต่ตุลาคมปีที่แล้ว เวลาเขาก่อเรื่องเดือดร้อน เรารู้สึกดีใจ ดีใจที่อาจทำให้เขาได้เลิกยุ่งกับครอบครัวเรา ตอนแรกที่รู้เรื่องที่ว่าทำแฟนสาวท้อง เราคิดว่าเขาต้องได้ออกไปเลี้ยงลูกกับแฟนแน่ๆ แต่ไม่ ฝ่ายหญิงขอรับผิดชอบคนเดียว นั่นทำให้เราผิดหวัง แต่ทำไงได้ล่ะ.. แต่สุดท้าย ยายเราก็ใจอ่อน และยังเป็นห่วงเขาอยู่บ่อยครั้งอีกด้วย แถมยังพูดปกป้องอีก เราไม่รู้ว่าเราผิดมั้ยที่เราอยากให้ชีวิตเขาไม่มีความสุข เราอยากให้ชีวิตเขาพัง อยากให้ไปอยู่ไกลๆ หรืออยากให้เขาหายไปซะ... ชีวิตเราตอนนี้คือแน่นอนว่าเราค่อนข้างมีความสุขมากกว่าทุกข์ แต่ในหัวเราจะชอบนึกถึงเหตุการณ์นั้นอยู่บ่อยครั้ง ยิ่งตอนนี้เราเห็นเขาบ่อยๆ มันทำให้ความสุขทั้งวันของเราหายไปได้เลยอะ... คือแบบ.. เราเกือบจะมีความสุขอยู่แล้ว เราเกือบจะปล่อยมันไปได้แล้ว เขาสร้างบาดแผลที่ใหญ่ที่สุดในใจเรา.. เราเกลียดเขามาก เราให้อภัยเขาไม่ได้... เราผิดมั้ยที่รู้สึกแบบนี้...

ปล.เราขอโทษที่อาจมีคำที่ฟังดูวกวนหรือเขียนผิด เพราะเราไม่อยากย้อนไปอ่านแล้ว...