สวัสดีค่ะ คือเราไม่รู้ว่าเราเสี่ยงที่จะเป็นโรคซึมเศร้าไหม ขอเล่าก่อนนะคะ คือตอนสอบเข้าม.1 เราสอบเข้าได้โรงเรียนที่ดีและมีการแข่งขันค่อนข้างสูงเลยค่ะ แถมได้อยู่ห้องวิทย์คณิตอีก ช่วงสอบกลางภาคของเทอม1 คือจุดเริ่มต้นของเรื่องค่ะ คือเราสอบตก555 แล้วครูก็จะมีงานมาให้ซ่อมซึ่งนั่นก็เป็นปกติค่ะ เราก็เอากลับมาทำที่บ้าน พอพ่อแม่ถามว่างานอะไรเราก็บอกว่างานซ่อม แล้วพ่อกับแม่เราก็ดุกันใหญ่เลยค่ะว่า "สอบให้ผ่านไม่ได้หรอ ทำไมเพื่อนทำได้แต่ทำไม่ได้ ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ก็ลาออกจากโรงเรียนไหม" เราก็ร้องไห้ค่ะแล้วก็พูดออกไปว่าหนูเครียด หนูก็กดดันนะ พ่อก็ตะคอกกลับมาค่ะ "ถ้าแค่นี้เครียดก็ไม่ต้องทำ!" แล้วก็พยายามจะเอาโต๊ะญี่ปุ่นอ่ะค่ะทุ่มลงพื้นค่ะ แต่ก็ไม่ได้ทุ่มนะคะ พอเราสอบตกครั้งต่อๆมาเค้าก็เริ่มเข้าใจเรามากค่ะ พอขึ้นม.2ก็ต้องเรียนออนไลน์+เราขาหักต้องผ่าตัดเลยไม่ได้ไปรร.เลย พอช่วงสอบ เกรดเราก็เลยตกมาเหลือ 3.32 แม่ก็ว่าเราใหญ่เลยค่ะ ถามเราว่าเพื่อนได้เท่าไหร่ แม่ให้ไล่ถามจนครบทุกคนในกลุ่มเราเลยค่ะ เราก็บอกไป แม่ก็บอกว่า ทำไมเพื่อนทำได้แล้วเราทำไม่ได้ค่ะ เราหมดกำลังใจเลย55555 แต่ก็มาช่วงเทอม2ของม.2 เราสอบคณิตเพิ่มได้ 15/20ค่ะ เราก็บอกแม่เพราะว่าคะแนนนี้ก็คือว่าดีระดับหนึ่งเลย แม่ก็บอกว่าทำได้แค่นี้เองหรอ ถ้าทำได้แค่นี้แล้ว โตไปไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเป็นยังไง ช่วงนี้เราร้องไห้บ่อยมากค่ะ แล้วพ่อเราก็ชอบมาแขวะมาแซะเราเกือบทุกๆเรื่องเลย ตอนนั้นเราก็เริ่มเอาคัตเตอร์มากรีดแขนตัวเองค่ะ เราก็รู้สึกว่าทำแล้วมันสบายใจขึ้นมานิดหน่อย เราก็เลยทำมาเรื่อยๆจนเพื่อนรู้ ;-; เพื่อนก็คอยให้กำลังใจเรานะคะ แต่เพื่อนก็บอกว่าเราดูผิดปกติไปนะ เหมือนสร้างกำแพงอะไรสักอย่างมาแล้วขังตัวเองอยู่ในนั้น อย่าลืมนะว่ายังมีเพื่อนอยู่ เราจะร้องไห้เลยค่ะตอนเพื่อนพูดแบบนั้น5555 แต่เราก็กรีดมาเรื่อยๆแล้วก็คอยปิดรอยแผลเพราะทำแล้วมันสบายใจ แต่เราก็ซึมเป็นบางวันนะคะ นอนหลับปกติค่ะ แต่ทำอะไรก็รู้สึกเบื่อๆ เรียนก็ไม่ค่อยมีสมาธิ กินข้าวน้อยลง แต่ก็ยังยิ้มหัวเราะได้ปกติค่ะ เรามีความเสี่ยงไหมคะ ;~;
.
.
.
.
.
.
ยังมีมากกว่านี้นิดหน่อยนะคะ5555 แต่ขอไม่เล่าดีกว่า ขอโทษนะคะ ;-;