ปีนี้พี่ชายอายุ 32 แล้ว แต่ยังไม่เอาไหนสักอย่างเลยค่ะ
เรียนจบป.ตรีมาก็ไม่หางานทำ ต่อป.โทก็เรียนได้ปีเดียวแล้วก็ลาออก
จนตอนนี้ก็ยังไม่ทำงาน รวมๆแล้วเรียนจบมา 10 กว่าปีแล้ว แต่ประสบการณ์ทำงานคือ 0
วันๆ อยู่แต่บ้าน ไม่คิดหางานทำ งานเล็กๆน้อยๆ อะไรไม่เอาเลย อายุก็มากขึ้นทุกวันๆ เกาะแต่แม่กิน แม่ก็ยังให้เงินทุกเดือน เดือนละ 3000 
เคยบอกแม่ว่าเลิกให้ได้แล้ว หยุดสปอยได้แล้ว แต่แม่ก็บอกว่าไม่ได้เพราะเห็นว่าเป็นลูก
แม่อายุ 60 กว่า แต่ยังต้องทำงานประจำเพื่อมาเลี้ยงพี่ชายอีกที
เราอายุ 27 มีงานทำ มีเงินเดือน เลี้ยงตัวเองได้ ไม่เคยขอเงินแม่ เงินเดือนไม่ได้เยอะมาก พอช่วยจ่ายค่าต่างๆ ในบ้านได้

บ้านเราไม่ใช่บ้านที่มีเงินมากมายค่ะ แต่ก็พอมีพอกินบ้าง แต่มีแม่และเราที่หาเงินเข้าบ้านกัน 2 คน
ซึ่งบางทีเราก็คิดว่าพี่เอาเปรียบเราเหลือเกิน เป็นผู้ชาย เป็นพี่คนโต แต่ไม่เอาอ่าวสักอย่าง เรียนจบมหาลัยดีๆ มาทำไมไม่ทำงานหาเงินมาดูแลแม่
เราอยากให้แม่หยุดทำงานได้แล้ว แต่เราคนเดียวก็ดูแลแม่ไม่ไหว ยิ่งมีสถานการณ์โควิด ก็ไม่รู้ว่างานที่เราทำอยู่จะไปได้ไกลถึงแค่ไหนด้วยค่ะ

อีกอย่างคือพี่ชายเราไม่มีสังคม ไม่ออกไปเจอเพื่อน อยู่แต่บ้าน จะออกไปนอกบ้านทีนึงก็ต้องหนีบแม่ไปด้วย ถ้าแม่ไม่ได้ด้วยก็ไม่อยากไป บางทีแม่ทำงานมาเหนื่อย ก็ต้องออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนพี่ชายอีก (เคยถามเหตุผล พี่บอกว่าไปคนเดียวแล้วเหงาค่ะ)

เราไม่รู้ว่าพี่ชายคิดอะไรถึงไม่ยอมหางานทำ ไม่ใช้ชีวิตเองคนเดียว ทั้งที่อายุก็เยอะแล้ว โตแล้ว 
จะให้เราดูแลทั้งแม่ทั้งพี่ด้วยก็ไม่ไหวค่ะ คิดไปถึงว่าสักวันถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว เราจะทำยังไง ;-; เพราะเราก็เลี้ยงเค้าไม่ไหวจริงๆ

พอมีความคิดเห็นหรือแนวทางแบบไหนที่เปลี่ยนความคิดพี่ชายได้บ้างมั้ยคะ?