สวัสดีครับผมคือ พนง.คนนึงที่ทำงานหรือฝึกงาน ง่ายๆนะผมยังเป็น นักศึกษาฝึกงานอยู่ ผมได้ฝึกงานมาตั้งแต่ สมัย ปวช. จนตอนนี้ระดับปริญญาตรี​ปปี2.ตอนนี้ได้ฝึกงานที่สถานที่เดิม เป็นเวลานานมากแบ้ว ทุกวันนี้เวลาไปทำงาน ผมโดนกดดันจากหัวหน้าฟนักมาก ผมโดนคำพูดที่เกลียดชั่งใส่ทุกวัน
ผมโดนคำด่าที่เหมือนไม่ใช่คำสอนโดนมองด้วยสายตาที่มองเราเหมือนไม่ใช่คน คำพูดคำด่าของหัวหน้าเป็นแบบไหนหรอ ด่าว่าเราไม่มีความสามารถมากพอ ด่าว่าน้องที่มาใหม่ยังเก่งกว่า จนรู้สึกว่าทำอะไรมะนก็ผิดไปหมดจนรู้สึกแย่ไปเลยจากแต่ก่อนไม่เคยเป็นแบบนั้น จนตอนนี้เวลาเขาด่าเขาว่าผม มันจะมีเสียงในหัวพยายามพูดกับเราว่า ด่ากลับไปเลย เถียงกลับไปเลย กลัวอะไรอ่า ที่คือเสียงในหัว แต่แบบถ้าผมทำแบบนั้นไป ผมก็จะโดนประเมินให้ไม่ผ่าน ทุกวันนี้ที่ไปทำงานได้ คือใจล่วนๆ สั้นๆเลยนะ เหนื่อยมาก เหนื่อยใจมาก ต้องที่เพื่อครอบครัว ต้องมองถึงคนข้างหลังตลอด รู้ไหมงานที่ทำำ มันไม่ำด้ใช้เเรงอะไรมากมายเลย แต่ที่เหนื่อย เหนื่อยกับใจตัวเอง เหนื่อยกับเพื่อนๆพี่ๆร่วมงาน เห้อบางครั้ง การที่ได้อยู่ได้คุยกับตัวเองมันก็ดีเหมือนกัน จนตอนนี้รู้สึกแถบจะเป็นบ้าไปแล้ว แล้วรู้ไหมพอเวลาเราเจ็บไข้ได้ป่วย​ครอบครัว​แทนที่​จะ​เข้าใจ​กลับด่าว่าเราอีก หาว่าเราอ่อนแอไม่ดูแลตัวเอง ถ้าหากโลกใบนี้สามารถให้คนรอบๆรับรู้ความรู้สึกได้ ก็อยากให้พ่อแม่เป็นคนแรกที่เข้าใจความรู้สึกนั้นเลย#ชีวิตจริงยิ่งกว่าละคร #เหนื่อย