สวัสดีค่ะ คือเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกเลี้ยงดูมาแบบโบราณเลยน่ะค่ะ ไม่อยู่ก่อนแต่ง ไม่มีเพศสัมพันธ์ก่อนแต่ง ไม่ไปค้างต่างจังหวัด ไม่ไปเที่ยวไกลๆ 2 คน ถ้าจะไปไกลๆ หรือจะไปบ้านแฟน ต้องเอาน้องไปด้วย แต่ถ้าไปแถวละแวกบ้าน ไม่ไกลเกินอำเภอ ให้ไป 2 คนได้
ซึ่งการถูกเลี้ยงดูแบบนี้มันทำให้ส่วนใหญ่จะรู้จักแฟนในมุมมองที่มีคนอื่นอยู่ด้วย ไม่ใช่ตัวตนจริงๆตอนอยู่กัน 2 คน และด้วยความที่ทำงานกันคนละจังหวัดก็ไม่ค่อยเจอกันอยู่แล้ว ส่วนใหญ่ก็ได้แค่คอลคุยกัน เลยรู้สึกเหมือนไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่เลยค่ะ อารมณ์แบบเรารู้จักกันดีพอจริงๆหรอ และดูท่าว่าความสัมพันธ์มันก็จะทำได้อยู่แค่นี้ พัฒนาได้ไม่มากไปจากนี้เท่าไหร่ค่ะ เพราะข้อจำกัดของครอบครัว ไม่ว่าเราจะคบกันนานแค่ไหนก็ตาม
ถ้าหากวันหนึ่งถึงวัยที่ต้องแต่งงานแล้ว อยู่ๆก็รู้สึกกลัวขึ้นมาค่ะ กลัวว่าจะถึงตอนนั้นแล้วเราจะมั่นใจจริงๆรึเปล่าว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดรอดฝั่ง มั่นใจแล้วหรอว่าจะเลือกคนนี้ทั้งที่เวลาที่ผ่านมาแทบไม่ได้มีโอกาสได้ศึกษาตัวตนกันจริงๆเท่าไหร่ กลัวว่าความสัมพันธ์ในชีวิตคู่จะล้มเหลว กลัวว่าจะปรับตัวไม่ได้ กลัวว่าเพศสัมพันธ์จะไม่เข้ากัน กลัวอะไรหลายๆอย่างในความสัมพันธ์ ถ้าเรายังรู้สึกกลัวและไม่มั่นใจแบบนั้น แม้ว่าจะต้องแต่งงานแล้ว มันจะดีจริงๆรึเปล่า
อะไรคือสิ่งที่ดีที่สุดในความสัมพันธ์ที่จะทำให้เรามั่นใจในคนๆหนึ่งได้ก่อนแต่งงาน ทั้งที่มีข้อจำกัดมากมายแบบนี้หรอคะ และสำหรับคนที่แต่งงานแล้วเป็นอย่างไรบ้างคะ เคยเจอประสบการณ์แบบนี้มาก่อนรึเปล่า แล้วคุณทำอย่างไรถึงผ่านจุดนั้นมาได้ นอกจากนี้ชีวิตหลังแต่งกับก่อนแต่งแบบที่เราประสบพบเจออยู่ มันแตกต่างกันมากน้อยแค่ไหนคะ การปรับตัวในการใช้ชีวิตคู่ เป็นเรื่องที่ยากรึเปล่า รบกวนช่วยเล่าให้ฟังหน่อยค่ะ
ปล. นอกจากความกลัวแล้ว มันรู้สึกทรมานนิดๆค่ะ ที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย อยากกอดแฟนก็ทำไม่ได้ อยากเล่นโมเม้นน่ารักๆก็ต้องเกรงใจคนที่อยู่ด้วย แง้ จะร้องไห้ (ขอแอบบ่นนิดหนึ่งนะคะ ทรมานจริงค่ะ แต่ทำไงได้ ครอบครัวไม่เคยปล่อยและก็ไม่เข้าใจด้วยค่ะ แอบคิดว่าสายตาของคนอื่น แบบแผนการสอนแบบโบราณที่ทำกันต่อๆมา สำคัญมากกว่าการให้ลูกได้ศึกษาคนที่อาจจะเป็นว่าที่สามีในอนาคตได้อย่างมีประสิทธิภาพกว่านี้ในขอบเขตที่ทำได้แบบไม่ผิดกฎหมายและไม่ผิดศีลธรรมอีกหรอ)
คบแฟนแบบคำสอนสมัยก่อน พอถึงวันที่ต้องแต่งงานจริงๆ เคยกลัวการแต่งงานและการปรับตัวไหมคะ
ซึ่งการถูกเลี้ยงดูแบบนี้มันทำให้ส่วนใหญ่จะรู้จักแฟนในมุมมองที่มีคนอื่นอยู่ด้วย ไม่ใช่ตัวตนจริงๆตอนอยู่กัน 2 คน และด้วยความที่ทำงานกันคนละจังหวัดก็ไม่ค่อยเจอกันอยู่แล้ว ส่วนใหญ่ก็ได้แค่คอลคุยกัน เลยรู้สึกเหมือนไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่เลยค่ะ อารมณ์แบบเรารู้จักกันดีพอจริงๆหรอ และดูท่าว่าความสัมพันธ์มันก็จะทำได้อยู่แค่นี้ พัฒนาได้ไม่มากไปจากนี้เท่าไหร่ค่ะ เพราะข้อจำกัดของครอบครัว ไม่ว่าเราจะคบกันนานแค่ไหนก็ตาม
ถ้าหากวันหนึ่งถึงวัยที่ต้องแต่งงานแล้ว อยู่ๆก็รู้สึกกลัวขึ้นมาค่ะ กลัวว่าจะถึงตอนนั้นแล้วเราจะมั่นใจจริงๆรึเปล่าว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดรอดฝั่ง มั่นใจแล้วหรอว่าจะเลือกคนนี้ทั้งที่เวลาที่ผ่านมาแทบไม่ได้มีโอกาสได้ศึกษาตัวตนกันจริงๆเท่าไหร่ กลัวว่าความสัมพันธ์ในชีวิตคู่จะล้มเหลว กลัวว่าจะปรับตัวไม่ได้ กลัวว่าเพศสัมพันธ์จะไม่เข้ากัน กลัวอะไรหลายๆอย่างในความสัมพันธ์ ถ้าเรายังรู้สึกกลัวและไม่มั่นใจแบบนั้น แม้ว่าจะต้องแต่งงานแล้ว มันจะดีจริงๆรึเปล่า
อะไรคือสิ่งที่ดีที่สุดในความสัมพันธ์ที่จะทำให้เรามั่นใจในคนๆหนึ่งได้ก่อนแต่งงาน ทั้งที่มีข้อจำกัดมากมายแบบนี้หรอคะ และสำหรับคนที่แต่งงานแล้วเป็นอย่างไรบ้างคะ เคยเจอประสบการณ์แบบนี้มาก่อนรึเปล่า แล้วคุณทำอย่างไรถึงผ่านจุดนั้นมาได้ นอกจากนี้ชีวิตหลังแต่งกับก่อนแต่งแบบที่เราประสบพบเจออยู่ มันแตกต่างกันมากน้อยแค่ไหนคะ การปรับตัวในการใช้ชีวิตคู่ เป็นเรื่องที่ยากรึเปล่า รบกวนช่วยเล่าให้ฟังหน่อยค่ะ
ปล. นอกจากความกลัวแล้ว มันรู้สึกทรมานนิดๆค่ะ ที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย อยากกอดแฟนก็ทำไม่ได้ อยากเล่นโมเม้นน่ารักๆก็ต้องเกรงใจคนที่อยู่ด้วย แง้ จะร้องไห้ (ขอแอบบ่นนิดหนึ่งนะคะ ทรมานจริงค่ะ แต่ทำไงได้ ครอบครัวไม่เคยปล่อยและก็ไม่เข้าใจด้วยค่ะ แอบคิดว่าสายตาของคนอื่น แบบแผนการสอนแบบโบราณที่ทำกันต่อๆมา สำคัญมากกว่าการให้ลูกได้ศึกษาคนที่อาจจะเป็นว่าที่สามีในอนาคตได้อย่างมีประสิทธิภาพกว่านี้ในขอบเขตที่ทำได้แบบไม่ผิดกฎหมายและไม่ผิดศีลธรรมอีกหรอ)