ไม่รู้สินะ แต่เรากลับอยากอยู่ใกล้พ่อแม่ค่ะ เค้าก็ชอบคิดว่าเราเป็นเด็กนั่นแหละ ขนาดเราอายุเกือบ 50 แล้วกลับบ้านผิดเวลาแค่ 1 ชม. แม่เราอายุ 86 แล้ว ยังโทรมาถาม ทำไมยังไม่กลับมา มีอะไรรึเปล่า (แม่เป็นอัลไซเมอร์นะคะ จำอะไรไม่ค่อยได้ แต่จะไม่เคยลืมเวลากลับบ้านของลูก หรือชื่อลูกกับหลานๆเลย)หรือบางทีฝนตก เราจะฝ่าฝนไปขึ้นรถ แม่เอาเสื้อกันฝนมาใส่ให้เราเอง ทำเหมือนเราเป็นเด็ก แต่ในภาพนั้นเรามองเห็นความรัก ความเอื้ออาทรของแม่ที่มีต่อเราเราก็ได้แต่ยิ้มๆนะคะ จนวันนี้ต้องทำงานห่างแม่ (ไกลกัน 200 โลค่ะ) แต่พ่อแม่อยู่กับน้องสาวค่ะ น้องชายปลูกบ้านติดกัน ถ้าเป็นไปได้ก็จะกลับไปดูแลพ่อแม่ทุกวันศุกร์ แล้วอาทิตย์เย็นๆค่อยกลับค่ะ (กระแตงสามีกับลูก 2 คนกลับกันมาด้วย ตายายจะดีใจมาก หลานๆที่หลานๆมาหา กลับมาเราก็จะทำอาหารอร่อยๆให้ท่านทานค่ะ พาไปขับรถชมวิว พักผ่อน) เราจะคิดเสมอเลยว่าให้คิดว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะมีพ่อแม่ แล้วทำให้ดีที่สุดเพื่อที่ว่าวันที่เราไม่มีพ่อแม่จริงๆแล้ว เราจะไม่เสียใจว่าที่ผ่านมาเราไม่ได้ทำในสิ่งที่ดีในการดูแลท่านค่ะ

สำหรับคุณถ้าอึดอัด อาจต่อห้องหรือทำบ้านเล็กๆอีกหลังหนึ่งในบริเวณบ้านได้มั้ยคะ ยังไงคนสูงอายุก็ต้องมีคนดูแลใกล้ชิดนะคะ