พ่อกับแม่เราหย่ากันตั้งแต่เด็กค่ะ แม่เราหย่ากับพ่อเพราะทำพ่อล้มละลาย แล้วก็ทิ้งพ่อไปไว้กับปัญหา108ล้านและทิ้งเราไว้กับพ่อ ตั้งแต่เด็กมาพ่อเลี้ยงเรามาตลอด แต่พ่อก็ยังคงไม่ให้เราตัดกับแม่ซะทีเดียว เขายังอยากให้เรามีแม่อยู่เลยคอยส่งเรามาอยู่กับแม่ทุกปิดเทอม พอเปิดเทอมก็อยู่กับพ่อค่ะ
แต่ช่วงอายุ18เราเป็นโรคซึมเศร้า เพราะถูกบูลลี่ที่โรงเรียนซึ่งพ่อค่อนข้างเป็นคนหัวโบราณนิดหน่อย เขาไม่เข้าใจว่าเราเป็นอะไร เขาเลยเลือกจะส่งเราไปอยู่กับแม่ค่ะ ซึ่งแม่ก็รับเรามาอยู่ด้วย
    แต่แม่ไม่ได้สนใจเราแต่อย่างใดเลยค่ะ เรียกว่าแค่อยู่บ้านหลังเดียวกันเท่านั้น แม่ฝากเราไปทำงานกับพี่สาว เราทำงานใช้เงินตัวเองมาตลอด แทบไม่กระทบอะไรแม่เลย แม่เป็นผู้หญิงที่สนใจแต่ตัวเองค่ะ กับสนใจสังคมผู้ดีของเขา เสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้ ทุ่มเทเงินหมดไปกับสังคมคุณนายของเขา แล้วก็หมดตัวหลายครั้ง วนลูปแบบนี้เรื่อยไป
   ตัดภาพมาที่เรา เราเริ่มจะมีความฝัน และรักษาโรคซึมเศร้าหาย และความสัมพันธ์เรากับพ่อก็ดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ เราส่งเงินให้พ่อใช้ เพราะพ่อเราทำนาฐานะค่อนข้างยากจน แต่เราไม่ได้ให้เงินแม่นะคะ เราตัดสินใจไม่ให้เพราะว่าแม่เอาเงินไปเลี้ยงคนในสังคมเขาหมดค่ะ เราทำงานได้ 3 ปีจนอายุ21 เราตัดสินใจจะกลับไปเรียนต่อมหาลัยเพื่อสานฝันของเราให้สำเร็จ ซึ่ง ณ เวลานั้นแม่ได้รับมรดกจากคุณตามา และแม่จะแบ่งให้เรากับพี่สาว แต่เราอยากเรียนต่อค่ะ เราเลยเลือกที่จะ ให้แม่ขายที่ดินที่จะให้เราเป็นค่าเทอมเรียนต่อและใช้ชีวิตหลังจากที่เราไม่ได้ทำงานแล้วกลับไปเรียนอย่างเต็มตัว แม่รับปากค่ะ ว่าจะส่งเราเรียนจนจบ4ปี เราเรียนมหาลัยเอกชน เพราะตรงสายกับความฝันของเราค่ะ จากนั้นเราก็พยายามกับการเรียนทุ่มเทกับการเรียน เพื่อแก้ไขสิ่งที่ตัวเองเคยทำแย่ไว้ในอดีต ไม่อยากถูกบูลลี่อีกแล้ว อยากเป็นที่ยอมรับ เลยปรับปรุงตัวเองจนมีเพื่อนมากมายและได้เกรดดีๆ เราภาคภูมิใจกับชีวิตเลยก็ว่าได้ค่ะ
   แต่พอเราเริ่มขึ้นปี2ได้ไม่นาน แม่เริ่มโทรมาคุยกับเราว่าเขาเริ่มจะไม่มีเงินส่งเราเรียนต่อไปแล้วค่ะ เพราะเขาเอาเงินไปซื้อที่ดินพี่น้องหมด ซึ่งเขาซื้อไปทำอะไรอันนี้ยังไม่รู้เหตุผลนะคะ  แต่เขาเอาเงินส่วนของเราไปซื้อที่ดินทำให้ไม่มีเงินส่งเราเรียน ค่าเทอมเราก็ค่อนข้างแพงค่ะ แต่ค่าที่ดินของเราที่เอาให้แม่จัดการค่าเทอมสามารถส่งเราจบได้4ปีสบายๆโดยไม่ต้องให้พ่อออกช่วยด้วยซ้ำไปค่ะ แต่แม่ก็ยังคะยั้นคะยอให้พ่อออกช่วยครึ่งนึง ซึ่งพ่อก็ยอมค่ะ 
   หลังๆมาแม่เริ่มไล่ให้เราไปกู้กยศ. และเริ่มให้พ่อออกค่าใช้จ่ายในชีวิตเรามากขึ้นเรื่อยๆ (เริ่มผลักภาระให้พ่อ) เราเริ่มรู้สึกไม่โอเคที่เขาทำกับเราแบบนี้ + เรารู้สึกคิดผิดมากๆที่ฝากให้แม่จัดการเรื่องเงิน เพราะที่ผ่านมาเราลืมไปเลยว่าแม่เคยนิสัยยังไง เขาจัดการเงินไม่เป็น อยากซื้ออะไรก็ซื้อ ไม่ได้คิดหน้าคิดหลัง หรือคิดถึงคนอื่นมากนัก
   เราเริ่มเครียดจนร้องไห้ทุกคืน โทรหาพ่อทุกวัน เรากลัวเราจะเรียนไม่จบเพราะแม่ไม่ส่งเราอีกต่อไปแล้ว (แต่ตอนนี้ยังส่งอยู่อนาคตไม่แน่นอนเลยค่ะ) แม่ไม่เคยพอใจที่เราเรียนได้เกรดดีๆ เราได้เกรด 3.7 เราทำได้ดีที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ เราโทรไปบอกแม่ด้วยความภูมิใจ แต่เขาบอกกลับมาว่า ทำไมไม่ได้ 4.00 ละ? ใจเราแป๊วมากเลยค่ะ แต่ต่อหน้าคนอื่นเขาก็อวดไปทั่วว่าเราได้เกรดดี และเขามักจะพูดกรอกหูเราเสมอว่า ต้องได้เกียรตินิยม เพราะเขาจะได้เป็นแม่ดีเด่นของกาชาดค่ะ แต่เราก็ไม่ได้สนใจมากนัก แค่ทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุดค่ะ 
  เรากับพ่อเตรียมแผนกันไว้ว่า ถ้าแม่พูดว่าเมื่อไหร่ เขาส่งไม่ได้จริงๆ (ซึ่งเป็นอนาคตอันใกล้ๆนี้แน่นอน พ่อฟันธงจากการที่อยู่กับแม่เขามา) พ่อจะให้เราตัดกับแม่ถาวร ซึ่งเราทำใจได้นะคะ เราโตแล้ว แต่แม่ไม่รู้อะไรเรื่องนี้เลยค่ะ เพราะเราไม่ส่งสัญญาณใดๆไปถึงฝั่งแม่เลยว่าเราวางแผนไว้แล้ว
  จริงๆ เราอยากให้โอกาสแม่แก้ไขตรงนี้ค่ะ แต่เรารู้สึกว่ายังไงก็คงไม่ เขาไม่ได้นึกถึงอะไรเราตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาไม่เคยถามว่าเราป่วยเป็นอะไรไหม ไม่เคยเป็นห่วง เราป่วยพ่อก็ออกค่ารักษาให้ทุกอย่าง คอยโทรถามเราว่าเราเป็นอะไรไหม เพราะเราอยู่หอคนเดียว พ่อกลัวว่าถ้าเราเป็นอะไรขึ้นมาจะไม่มีใครรู้ แต่แม่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ เราบอกแม่ แม่ก็ไม่ได้สนใจ ล่าสุดเราเตรียมตัวจะฉีดวัคซีน ซึ่งเราลงฉีดกับรัฐไว้ของแอสตร้า มีคุณหมอแนะนำเรื่องให้กินอาหารเสริมหรือรักษาสุขภาพดีๆก่อนฉีด จะได้ไม่มีผลข้างเคียงมาก เราโทรคุยกับแม่เรื่องนี้เพราะแม่ชอบกินอาหารเสริมอยู่แล้ว แต่แม่กลับตอบมาว่า "กินไปทำไม มันอ้วน อาหารเสริมอะ" เราเหว๋อเลยค่ะ ไม่อยากซื้อให้ก็แค่พูดว่าไม่อยากซื้อให้ ไม่อยากเสียตังให้ ไม่ต้องอ้างอะไรแบบบนี้ เราโตแล้วค่ะ
  ตอนนี้เราอยากถามว่า เราควรจะแก้ปัญหาเรื่องแม่ยังไงดีคะ เราควรจะพูดตรงๆกับเขา หรือรอวันเขาตัดหางปล่อยวัดเราเลยดี เราสับสนมากๆ เราก็รักแม่นะคะ เราไม่รู้หรอกว่าเขารักเรารึเปล่า แต่เราผิดหวังมากจริงๆค่ะ..