06/07/2564 (17:26) 💔
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คนที่เรารักมากที่สุด จะต้องมาจากเราไปเร็วแบบนี้ ผมทำอะไรไม่ถูกสัก อย่างในวันนั้น ที่แม้แต่จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ผมโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าเป็นเพราะผมนั้นทำร้ายเธอมากเกินไป จนทำให้เธอต้องเลิกกับผม ในตอนนั้น สติผมเกือบจะหลุดออกจากตัว ผมเสียศูนย์หนักมาก จนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมนั้นยังยอมรับความจริง ที่เกิดขึ้นไม่ได้ เพราะมันหนักเกินไป ผมได้แต่หลอกตัวเองว่า เธอนั้นยังไม่ไปจากผม เธอนั้นยังอยากอยู่กับผมอยู่ เธอแค่น้อยใจเฉยๆ ผมพยายามเยื้อเธอไว้ให้ถึงที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่เธอคนนั้นกับคิดที่จะตัดขาดผมไปเลย ผมพยายามคุยด้วยเธอทุกทา งพยายามติดต่อเธอทุกอย่าง แต่มันเหมือนกับว่า เธอนั้นได้ตัดสินใจทั้งหมดไปแล้วจริงๆ ผมเสียใจเอามากๆเมื่อรู้เช่นนั้น แล้วมันก็กลายเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายมากต่อจากนี้ เมื่อไม่มีเธอ มันรู้สึกโดดเดี่ยว โลกทั้งใบมันดูว่างเปล่า ออกซิเจนหัวใจเริ่มลดน้อยลง ในค่ำคืนของวันนั้นผมได้พยายามคุยกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ไม่เป็นผล ผมนอนไม่หลับเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะคิดมากไปทุกอย่าง และหลอกตัวเองอยู่เสมอ ผมต้องกินทั้งยานอนหลับและยาระงับประสาท เพื่อให้ตัวเองได้นอนหลับ แต่ยาพวกนี้มันต้านความคิดผมไม่ได้ ผมนอนไม่หลับทั้งคืน ได้แต่รอเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆจนถึงเช้า มันเป็นคืนที่ยาวนานเอามากๆในคืนนั้น คืนที่เลวร้ายที่ในชีวิต ผมก็ได้แต่คิดว่า เดี๋ยวตอนเช้าตอนเวลา 06:15 จะลองโทรไปปลุกเค้าดู เผื่อจะได้คุยกัน เพราะตลอดเวลาที่ผมไม่มีเขามันเหมือนกับว่าผมขาดสิ่งสำคัญหลายสิ่งหลายอย่างไปเลย ใครที่เคยกอดแล้วบอกว่าอุ่นจัง ใครที่คอยบอกว่ารักมากๆในทุกๆวัน ใครที่คอยบอกฝันดีในทุกๆคืน มันกลับไม่มีแล้ว แต่สุดท้าย กอดแน่นแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องปล่อย เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ผมเองก็ต้องพยายามยอมรับมันให้ได้ ถึงจะไม่ไหวก็ต้องยอม เพราะผมไม่สามารถรั้งหรือเยื้อเธอเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จะรอเค้ากลับมาเหมือนกัน ถึงแม้มันจะเป็นไปไม่ได้ผมก็จะรอ รอตรงที่ๆเคยนั่งด้วยกันบ่อยๆหวังว่าสักวันนึงเราอาจจะได้เจอกันอีก ผมอยากจะพูดคุยกับเค้าให้มันหมดทุกอย่างที่อยู่ในใจและจะพูดออกมาจากใจทั้งหมดที่มีเมื่อได้เจอเธอ....
ทำไมเราต้องมีการเลิกลาถ้าในเมื่อเราตั้งใจรัก
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คนที่เรารักมากที่สุด จะต้องมาจากเราไปเร็วแบบนี้ ผมทำอะไรไม่ถูกสัก อย่างในวันนั้น ที่แม้แต่จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ผมโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าเป็นเพราะผมนั้นทำร้ายเธอมากเกินไป จนทำให้เธอต้องเลิกกับผม ในตอนนั้น สติผมเกือบจะหลุดออกจากตัว ผมเสียศูนย์หนักมาก จนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมนั้นยังยอมรับความจริง ที่เกิดขึ้นไม่ได้ เพราะมันหนักเกินไป ผมได้แต่หลอกตัวเองว่า เธอนั้นยังไม่ไปจากผม เธอนั้นยังอยากอยู่กับผมอยู่ เธอแค่น้อยใจเฉยๆ ผมพยายามเยื้อเธอไว้ให้ถึงที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ แต่เธอคนนั้นกับคิดที่จะตัดขาดผมไปเลย ผมพยายามคุยด้วยเธอทุกทา งพยายามติดต่อเธอทุกอย่าง แต่มันเหมือนกับว่า เธอนั้นได้ตัดสินใจทั้งหมดไปแล้วจริงๆ ผมเสียใจเอามากๆเมื่อรู้เช่นนั้น แล้วมันก็กลายเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายมากต่อจากนี้ เมื่อไม่มีเธอ มันรู้สึกโดดเดี่ยว โลกทั้งใบมันดูว่างเปล่า ออกซิเจนหัวใจเริ่มลดน้อยลง ในค่ำคืนของวันนั้นผมได้พยายามคุยกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ไม่เป็นผล ผมนอนไม่หลับเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะคิดมากไปทุกอย่าง และหลอกตัวเองอยู่เสมอ ผมต้องกินทั้งยานอนหลับและยาระงับประสาท เพื่อให้ตัวเองได้นอนหลับ แต่ยาพวกนี้มันต้านความคิดผมไม่ได้ ผมนอนไม่หลับทั้งคืน ได้แต่รอเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆจนถึงเช้า มันเป็นคืนที่ยาวนานเอามากๆในคืนนั้น คืนที่เลวร้ายที่ในชีวิต ผมก็ได้แต่คิดว่า เดี๋ยวตอนเช้าตอนเวลา 06:15 จะลองโทรไปปลุกเค้าดู เผื่อจะได้คุยกัน เพราะตลอดเวลาที่ผมไม่มีเขามันเหมือนกับว่าผมขาดสิ่งสำคัญหลายสิ่งหลายอย่างไปเลย ใครที่เคยกอดแล้วบอกว่าอุ่นจัง ใครที่คอยบอกว่ารักมากๆในทุกๆวัน ใครที่คอยบอกฝันดีในทุกๆคืน มันกลับไม่มีแล้ว แต่สุดท้าย กอดแน่นแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องปล่อย เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว ผมเองก็ต้องพยายามยอมรับมันให้ได้ ถึงจะไม่ไหวก็ต้องยอม เพราะผมไม่สามารถรั้งหรือเยื้อเธอเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จะรอเค้ากลับมาเหมือนกัน ถึงแม้มันจะเป็นไปไม่ได้ผมก็จะรอ รอตรงที่ๆเคยนั่งด้วยกันบ่อยๆหวังว่าสักวันนึงเราอาจจะได้เจอกันอีก ผมอยากจะพูดคุยกับเค้าให้มันหมดทุกอย่างที่อยู่ในใจและจะพูดออกมาจากใจทั้งหมดที่มีเมื่อได้เจอเธอ....