ในสมัยประถมจนถึงม.ต้นผมถูกทุกคนแม้แต่ครอบครัว หรือเครือญาติหาว่าเป็นเด็กติดเกมส์...
เอาล่ะอยากระบายมานานแล้ว ตอนประถมผมถูกเพื่อนที่โรงเรียนบอยคอต ดูถูกเหยียดหยาม และมันเป็นแบบนี้จนถึงม.3(รร.มีถึงม.3)ผมอดทนมาตลอดจนถึงวันที่ผมไม่อยากไปโรงเรียน ผมหันหน้าตัวเองเข้าสู่มือถือ ผมเล่นเกมตอนอยู่หน้าจอแค่20%นอกนั้นไถเฟสกับนั่งดูชาวบ้านเขาเล่นมายคราฟ ไปรร.ก็อยู่คนเดียวถูกเพื่อนรังเกียจ แม้แต่อาจารย์ยังมองผมเป็นตัวปัญหา เอาไปบอกใครก็ยิ่งจะทำให้เรื่องแย่ลงๆ ผมเลยเก็บเงียบ ผมเป็นคนอ่อนแอแต่เก็บความรู้สึกเก่งสุดๆ(ภูมิใจในตนเองเลยล่ะ) ผมเลยเกลียดโรงเรียนสุดๆ เลยไม่ไปเลย สัปดาห์หนึ่งไปแค่2-3วันและเขาก็หาว่าผมติดเกมในที่สุดทั้งที่ผมแค่ไม่อยากไปในที่ผมโดนเหยียบย่ำเท่านั้นเอง แต่เรื่องมันก็จบลงด้วยดีตอนที่ผมขึ้นม.4 เพื่อนใหม่ สังคมใหม่ปรับตัวใหม่ดีกว่าเดิมเยอะ ผมขึ้นปี1รหัส64ปีนี้ที่ผมเรียนครูเพราะปมนี้นี่แหละ ในขณะที่ผมโดนอะไรต่อมิอะไรครูในโรงเรีอนกลับดูไม่ออกหรือดูออกแต่ไม่ทำอะไร ทั้งๆที่ผมโดนแบบนี้มาหลายปี ตอนแบ่งกลุ่มทำงานจารย์ควรรู้ได้แล้วและเข้าไปช่วยเหลือแต่ไม่เลย เพราะแบบนี้ผมจะเป็นครูเอง และผมจะไม่เป็นครูที่ละเลยเด็กแบบนี้ ผมถือว่าโชคดีที่เจอสัมคมใหม่ที่ดีขึ้นแต่ถ้าขึ้นม.ปลายมาแล้วโดนอีกชีวิตคงจบที่ตึกชั้น3-4แล้วมั้ง คนบ้าไรโดนบอยคอตทั้งชีวิต และผมเชื่อว่าในประเทศไม่ได้มีแค่ผมที่โดน ผมอยากจะบอกคนที่โดนอาจไม่โชคดีแบบผม ที่โชคดีเพราะผมอยู่บ้านนอกเพื่อนม.ต้นแยกย้ายไปคนละทิศละทางแล้ว ครูอาจารย์ทั้งหลายผมขอร้องล่ะ ช่วยใส่ใจเด็กๆหน่อย ก่อนจะว่าอะไรด่าอะไรช่วยมองไปลึกๆทีผมขอร้อง. 

ปล.ตอนนี้ชีวิตผมดีขึ้นมากแล้วเพราะงั้นส.บ.ม. ตอนนี้ก็ได้แต่พยายามเรียนให้จบแล้วได้บรรจุ แต่จับใบดำ-แดงนี่ขอให้ไม่โดนแดงนะ ไม่ได้เรียนรด.🤣 โดนทีนี่เสียเวลาชีวิต🤣