ครอบครัวของเรามีกัน3คน เมื่อก่อนก็อยู่กันอย่างปกติไม่เคยมีปัญหาอะไร จนกระทั่งวันหนึ่งยายก็กลับมาจากกทม. ยายเป็นคนติดเหล้าหนักมากๆ ยายไปทำงานที่ กทม.หลายปีเเล้ว กลับมาบ้านเเทบไม่มีเงินเก็บเลย พอกลับมา ก็ชวนเพื่อนฝูงมากินเหล้าจนเงินเเทบไม่เหลือติดตัว ตอนเเรกยายมีบ้านที่ต่างจังหวัดหนึ่งหลัง เเม่เราเลยขอไปอาศัยอยู่ ซึ่งระหว่างที่อยู่ก็ได้ทำการปรับปรุงบ้านหลายอย่าง เเทบไม่มีเค้าโครงเดิม เป็นบ้านใหม่เลย จู่ๆยายก็บอกว่าจะย้ายมา เเม่กับพ่อก็เลยช่วยกันคิดออกเเบบว่าน่าจะทำตรงนี้ตรงนั้น ยายก็ตกลงด้วยฐานะที่บ้านไม่มีเงินมากนัก ก็เลยช่วยยายได้เเค่มุงหลังคา เเละปูพื้นปูน เเละค่าใช้จ่ายเล็กน้อย ทีเเรกเราก็ตกลงกันอย่างดี เเต่พอยายกลับมาเเกเอาเงินที่พอมีไปถลุงหมดไปกับเหล้า สุดท้ายเเกก็มาต่อว่าเเม่ว่าทำไมถึงไม่มีเงินให้ยาย เหมือนลูกคนอื่นๆที่สร้างบ้านให้ครอบครัว เเม่ก็บอกว่าขอโทษที่ตนไม่ได้รวย ไม่ได้มีฐานะที่จะทำให้เเม่ได้ขนาดนั้น ลูกก็ต้องเลี้ยงอีก เเต่ยายไม่ฟังเหตุผล ด่าเเม่ด้วยถ้อยคำรุนเเรง เราที่เป็นลูกได้ยินทีไรก็น้ำตาไหลทุกครั้ง เพราะเข้าใจความรู้สึกเเม่เลย ต่อมายายไปยืมเงินมาสร้างบ้านจนเสร็จ ซึ่งครอบครัวของเราไม่ดื่มเหล้า เราก็จะอยู่กันสามคนปกติ เเต่ยายมักชอบชวนคนอื่นมาบ้าน เวลามีอะไรก็ชอบขนให้เขาไปหมด โดยไม่ถามคนในครอบครัว เเละไม่ดูว่าตนเองจำเป็นต้องใช้มั้ย มักคิดถึงคนอื่นก่อนคนในครอบครัวเสมอ เวลายายเห็นหน้าเเม่มักจะหงุดหงิดขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุเเละไร้เหตุผล จนเเม่ร้องไห้อยู่หลายครั้ง พอเเม่พยายามอธิบาย ยายก็จะตะโกนให้คนอื่นได้ยิน เหมือนว่ายายเป็นฝ่ายโดนกระทำเสมอเพราะเเกไม่อยากจะมารับฟังเหตุผล เเกเเค่อยากได้เงินเท่านั้น ทำให้คนในหมู่บ้านมองเเม่ไม่ดี บางครั้งจู่ๆยายก็ขู่จะฆ่าตัวตายโดยไม่ทราบสาเหตุเเต่เเกไม่เคยทำจริงสักครั้ง เเละบอกว่าทั้งหมดเป็นเพราะเเม่ที่ไม่มีเงินให้เเก เวลาเเกเเค่เห็นหน้าเเม่เเกก็หงุดหงิดรำคาญใจ จนเเม่เป็นโรคซึมเศร้า เราเคยคิดว่าจะย้ายออกจากบ้านสุดท้ายก็ไปไม่ได้เพราะเงินเราก็ยังไม่เพียงพอ เเม่ยังทำประกันให้ยายอีกต้องหักจ่ายอีกเดือนสามพัน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเเม่ไม่เคยทำให้ยายเดือดร้อน เราอยู่กันเองเสมอ ถ้าไม่มีก็อด ถ้ามีก็กิน ไม่เคยเดือดร้อนคนอื่น พอไปตลาดมาก็ซื้อกับข้าวกับปลามาให้ตากับยายเสมอ ต่อให้ยายไม่ดีเเม่ก็ยังรักเเละคิดถึงยายตลอด เเต่การเลี้ยงดูของยายคงจะมองว่าต้องมีเงินให้เเกเหมือนลูกคนอื่น สงสารเเม่มากค่ะ กลัวสักวันเเม่จะคิดสั้นขึ้นมาเพราะเเม่ร้องไห้ทุกวันครอบครัวเราอยู่กันไม่มีความสุขเลย
เเม่พยายามทำว่าทุกอย่างมันโอเค ขนาดตาเองก็ยังโดนยายด่าทุกๆวันเเต่เเกก็ยังทนอยู่ เเต่เเม่อาจจะไม่ได้มีจิตใจเข้มเเข็งเหมือนตาสงสารเเม่มาก เเละสงสารตัวเองที่เป็นคนกลาง เหนื่อยกับปัญหาในบ้านมากจริงๆค่ะ เราตั้งใจเรียนเสมอ เพราะคิดว่ามันอาจจะมีอะไรดี ซึ่งมันต้องมีเเน่นอนในอนาตคนี่คือความหวัง เเต่ความเป็นจริงมันอาจจะไม่เหลืออะไรเเล้ว เพราะไม่รู้จะทนได้อีกเเค่ไหน ตอนนี้มันมืดบอดไปหมด มองไม่เห็นเรื่องดีในชีวิตเลยค่ะ กลับมาบ้านก็ต้องมาเห็นสภาพเเบบนี้ของครอบครัว บางวันก็จะผูกคอตาย บางวันก็จะเอามีดไล่แทง บางวันก็พังข้าวของ เเม่กับพ่อก็ทะเลาะกันเพราะอารมณ์เเผรปรวนของยายตอนนี้ทั้งบ้านมันเครียดไปหมดเลยค่ะ เคยไปคุยกับยายตรงๆเเกก็ไม่ฟังเหตุผล เหมือนเเกเสียสติไปเเล้ว เเต่มันก็ไม่สะทีเดียว พอเเกเริ่มหายเมาขึ้นมาหน่อยก็เป็นอีกคน เเต่ก็ยังเครียดเรื่องเงินอยู่ดี เเม่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเเล้วค่ะ เเกอยากได้เตียง ทีวี  หมอนมุ้งอะไรก็ซื้อให้ เพียงเเค่ไม่มีเงินให้เท่านั้นเอง เเต่พอวันเเม่วันเกิดตากับยายเเม่ก็ให้ 200-300 ค่าน้ำค่าไฟเเม่ก็จ่ายเอง เเต่เงินเเกก็หายไปกับการกินเหล้าหมดเลยค่ะ หนูเครียดมากเลยค่ะตอนนี้ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน หนูไม่อาจจะทนเข้มเเข็งได้เเล้วค่ะ