สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ฟิล์ม ฉันเพิ่งอายุ20

พ่อฉันป่วยเป็นโรคสมองเสื่อม ฉันต้องอยู่บ้านดูแลพ่อ  ซึ่งตอนนี้แม่ขอฉันต้องกลายเป็นคนรับภาระทั้งหมด ทั้งค่ารถ ค่าน้ำค่าไฟ ค่ากิน ค่าเทอมน้องสาว  

แต่ฉันต้องอยู่บ้านกับพ่อ2คน ซึ่งแน่นอนว่า เบื่อ  งานก็หายากเพราะช่วงนี้โควิดด้วยล่ะ  การอยู่บ้านดูแลพ่อ บอกตรงๆเลยว่าเบื่อ  บางครั้งก็เครียดจนปวดหัวไปหลายวัน  จนมาถึงวันนี้แม่เขาขายของเหลือ แล้วฉันเอ่ยปากของเงินแม่หนึ่งร้อยบาทเพื่อจะหยดออมสิน  แม่ฉันบ่นล่ะวางเงินให้อย่างแรง  

ฉัน : แม่ ไหนค่าจ้างที่หนูดูพ่ออ่ะ

แม่ : เอา!... ของก็ขายไม่ดียังจะมารีดไถ่อีก  พรุ่งนี้กูจะเผาแค่สองลิตรล่ะเอาพ่อไปนั่งข้างถนนเอง

ฉัน: .......  

#มาถึงจนนี้ล่ะ ทุกคนคงคิดล่ะว่าฉันคงนิสัยแย่มากๆ เป็นลูกชั่ว แต่เงินที่ได้มาจากแม่วันล่ะร้อย ฉันเก็บหยอดออมสินไว้ทุกวัน เก็บไว้เพื่อยามฉุกเฉิน เวลาเดือดร้อนจะได้มีใช้   นี่ฉันพึ่งเริ่มเก็บมาได้8วันเอง  คำที่แม่ด่าฉัน  ฉันจำได้แม่น ฉันร้องไห้ล่ะรู้สึกว่าตัวเองมันไร้ค่าไร้ประโยชน์จริงๆ  ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรอีกแล้ว   ฉันอยากตายไปซะให้มันจบๆกันไปเลย  

#เงินทั้งหมดที่ฉันได้มาจากแม่8วัน ฉันคืนให้เขาหมดแล้ว