เจ้าซื่อบื้อเป็นหมาพันธุ์ทางหรือหมาข้างถนนที่เจ้าของเดิมบ้านที่อยู่ติดกับเราเป็นคนตั้งชื่อ เอามาเลี้ยงให้ข้าวให้น้ำเลี้ยงไว้อยู่หน้าบ้านไม่ให้เข้าบ้านเพราะมีหมาเลี้ยงไว้อยู่แล้ว2ตัว อาหารที่ได้กินต้องรอให้หมาในบ้านกินอิ่มก่อนถ้าหมดหรือไม่มีจริงๆก็เอาเกลือป่นคลุกกับข้าวให้กิน เราทนไม่ไหวบางทีต้องไปซื้อไก่,ตับปิ้งมาคลุกข้าวให้กิน ยิ่งตอนเอานมมาให้กินคนในซอยเดินผ่านมามองเราตาเขียวเลย เพราะเจ้าซื่อบื้อเป็นหมาประจำซอยค่อนข้างดุจะว่าดุก็ไม่ได้ถ้าไม่มีใครไปแกล้งแหย่หรือทำร้ายมันก่อนด้วยเหตุนี้จึงมีคนไม่ชอบซื่อบื้อ เจ้าของเดิมเล่าว่าจริงๆแล้วไม่อยากได้ซื่อบื้อมาเลี้ยงเพราะตอนที่เทศบาลมาจับหมาในจำนวนนั้นมีซื่อบื้อกับหมาท้องอยู่ด้วย เจ้าของเดิมอยากได้หมาท้องไว้แต่เทศบาลไม่ให้กลายเป็นได้ซื่อบื้อมาแทน ตอนเอามาเลี้ยงเจ้าของเดิมไม่เคยสวมปลอกคอให้กลัวเวลามันไปกัดใครจะมาเรียกค่าเสียหายต้องรับผิดชอบ ด้วยความที่เรากับซื่อบื้อให้ข้าวให้น้ำบ้างซื่อบื้อเลยยอมให้เราสวมปลอกคอกันหมัดให้เราเห็นซื่อบื้อมีเห็บหมัดเยอะเจ้าของเดิมไม่ค่อยดูแลและปลอกคออันนี้ได้ช่วยมันรอดมาได้ทุกครั้งเวลามีใครแจ้งจับหมาในซอยพอเห็นสวมปลอกคอก็ไม่กล้าจะจับไป เคยได้ข่าวมีคนจะเอาปืนมายิงซื่อบื้อเพราะมันดุเคยไปไล่กัดเขาต้องทำกันขนาดนี้ต้องเอากันให้ตายเลยหรือกับหมาที่ไม่มีทางสู้แต่มันก็รอดมาได้ วันหนึ่งเจ้าของเดิมไล่มันไม่ให้อยู่หน้าบ้านรื้อกันสาดที่มันเคยเอาไว้หลบแดดหลบฝนออกไปเราเลยเอาซื่อบื้อมาเลี้ยงไว้ตั้งแต่ตอนนั้นพาไปฉีดวัคซีนทำหมันอาบน้ำทาแป้งให้สะอาดจนคนในซอยเดินผ่านมาเห็นแทบจำมันไม่ได้ เราเห็นมันอยู่แต่ในบ้านเคยเที่ยววิ่งเล่นอยู่ข้างนอกสงสารเลยพาไปจูงเดินออกกำลังอึฉี่ในสวนสาธารณะของหมู่บ้านตอนพาเดินก็หาถุงเก็บอึพกน้ำไปราดให้สะอาดพาไปจูงได้ไม่นานก็เป็นเรื่อง มีคนบ้านอยู่ใกล้สวนสาธารณะออกมาต่อว่าเราหาว่าไม่มีจิตสำนึกจูงหมามาขี้หน้าบ้านคนอื่นแต่เราไม่ได้ทำไม่เคยจูงผ่านหน้าบ้านเขาเลยและดูแล้วไม่ใช่ของหมาเราดูจากอึแล้วน่าจะเป็นของหมาเล็กเจ้าซื่อบื้อเป็นหมาค่อนข้างตัวโต เราโต้ไปว่าที่นี่ทั้งหมู่บ้านไม่ได้มีหมาเราบ้านเดียวหมาที่มาเดินแถวนี้ก็มีตั้งหลายตัว ก็เลยมีการทะเลาะกันแต่คนที่มาหาเรื่องไม่กล้ามาใกล้เรากลัวซื่อบื้อจะกัดเพราะมันรู้ว่ามีคนจะมาทำร้ายเจ้านายมันแต่เราห้ามมันไว้ เรื่องก็ต้องไปจบที่โรงพักลงบันทึกประจำวันไว้ หลังจากนั้นเราก็ไม่พาซื่อบื้อไปนอกบ้านจูงอีกเลย เหมือนมันก็รู้อยู่แต่ในบ้าน เจ้าซื่อบื้ออยู่กับเราได้5ปีตลอดเวลาเป็นหมากินง่ายอยู่ง่ายแข็งแรงเป็นหมาที่ดีมาตลอดและที่สำคัญรู้ว่ามันรักเรามากเลย เจ้าของเดิมตอนที่รู้ว่าเราเอาซื่อบื้อมาเลี้ยงเสียหน้าเที่ยวไปบอกใครต่อใครว่าเราไปขอเขามาเลี้ยงพอเรารู้เลยโต้ไปว่าหมาตัวนี้ไม่เคยมีเจ้าของเพราะตลอดเวลาไม่เคยรับมันว่าเป็นเจ้าของ และแล้วจนถึงที่ต้องจากกันวันหนึ่งเจ้าซื่อบื้อล้มป่วยไม่ยอมกินอะไรเลยพาไปรพ.สัตว์ตรวจพบว่าเป็นโรคพยาธิหนอนหัวใจเพราะก่อนมาอยู่กับเรามันอยู่ข้างนอกมานานอยู่ได้เพียงอาทิตย์เดียวเจ้าซื่อบื้อก็สิ้นใจที่รพ.สัตว์ เรายังจำสายตาคู่นั้นได้ดีที่มันมองมาเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกับจะบอกว่าไม่อยากจากเราไปเลย ตอนนั้นเราร้องไห้คิดถึงมันทุกวันเลยต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะผ่านมันมาได้ จนถึงวันนี้แม้เวลาจะผ่านมา10กว่าปีก็ยังจำเรื่องราวได้ดี ซื่อบื้อเพราะอะไรถึงอยู่ในใจเราตลอดมา