เมื่อ3เดือนก่อนแมวที่เราเลี้ยงมา14ปีเป็นแมวที่เรารักมากที่สุดได้จากไปด้วยโรคไข้หวัดแมว บ้านที่เราอยู่เป็นอาคารพาณิชย์3ชั้นทำให้เราไม่มีที่พอจะแทรกร่างแมวเราลงไปจะได้เห็นกันอีกทุกวัน เราจึงขอพี่ชายคนเดียวของเราแต่งงานมีครอบครัวแล้ว มีบ้านเนื้อที่พอสมควรฝังแมวเรา แต่คำตอบที่ได้รับคือบ้านคือวิมานไม่ใช่สุสานอย่าเอามาฝัง นอกจากเสียใจเรื่องแมวไม่พอยังมาเสียใจคำตอบของพี่ชาย ทีกับพวกญาติๆตัวเองทำหน้าใหญ่ ลงทุนลงแรงยอมเป็นเถ้าแก่ยกขบวนขันหมากร่วมพิธีไปสู่ขอเจ้าสาว ช่วยหาสถานที่จัดเลี้ยงให้ญาติที่กำลังจะแต่งงานเรียบร้อยทุกอย่างทำหน้าที่ได้ไม่ขาดตกบกพร่อง ถ้าตอนพิธีส่งตัวเข้าหอทำแทนได้คงทำแทนกันไปแล้ว เมื่อพี่ชายไม่ให้ก็ไม่เป็นไรก่อนไปเราบอกพี่ชายว่าให้จำวันนี้ไว้ให้ดีนะ เราเลยต้องนำแมวเราไปฌาปนกิจแมวที่วัดใกล้บ้าน ตอนที่ควันไฟพุ่งออกจากเตาร่างของแมวเราค่อยๆหายไปเราร้องไห้ไม่หยุดมีแฟนเราคอยปลอบกุมมืออยู่ข้างๆ นี่เจ้าเหมียวเราจะไม่ได้เจอกันตลอดไปแล้วนะ พลางแค้นใจพี่ชายใจดำที่เท่าแมวดิ้นตายแค่นี้ให้กันไม่ได้ไม่ใช่คนอื่นคนไกลเป็นพี่น้องคลานตามกันมา ถ้าให้แมวเราฝังไว้บ้านเขาเวลาคิดถึงยังไปหาพูดคุยที่หลุมของมันได้แต่นี่ไม่มีแล้ว หลังพิธีพระมาสวดเผาแล้วไปลอยอังคาร วันต่อมาน้าชายเรารู้เรื่องถามว่าทำไมไม่เอามาฝังที่บ้านน้าล่ะ บ้านน้าชายอยู่นครปฐทมีพื้นที่พอสมควร เราตอบไปว่าเกรงใจน้าชาย แต่จริงๆถ้าเอาไปฝังบ้านน้าชายถ้าทางพวกญาติๆรู้ก็จะเป็นการฉีกหน้าพี่น้องตัวเอง ย้อนเวลากลับไปตอนที่พี่ชายเราเคยมีเรื่อง,ปัญหาอะไรถ้าเราช่วยได้เราก็จะช่วย แต่พอตอนที่เรามีเรื่องให้ช่วย ช่วยได้กลับไม่ช่วย เราไม่ได้ขออะไรมากมายเลยแค่ขอที่ฝังแมวเราให้กันไม่ได้ เป็นคนอื่นคิดว่าเรางี่เง่าไปไหมเรื่องแค่นี้ถึงขนาดจะตัดพี่ตัดน้องกัน