คือเมื่อ2เดือนก่อนเราคุยกับพี่คนนึงซึ่งเค้าดีมากใส่ใจตลอดเลยก็คุยกันมาเลื่อยๆที่นี้เค้าก็ถามว่าตอนนี้เรากับเค้าเป็นอะไรกันเราก็บอกคนคุยไงเค้าก็เลยถามว่าเป็นแฟนได้มั้ยเราเลยตอบว่าได้ตอบไวมากเพราะคิดว่าเค้าพูดเล่น เค้าก็เลยตอบว่าคับแฟนเราก็แบบทั้งงงทั้งเขิน เราก็เลยถามว่าเราคบกันแล้วหรอนิ เค้าก็บอกใช่เราก็เออๆคบก็คบก็คบกันมาเลื่อยๆเราก็เริ่มแบบเอ๊ะแบบนี้ใช่หรอเค้าห้ามเราเกือบทุกอย่าง เวลาเราคุยกับเพื่อนก็บอกว่าเพื่อนสำคัญกว่ายิ่งกว่านั้นคือตั้งแต่คบกันเราขอโทษกันทุกวันเราเลยบอกเลิกแต่ประเด็นที่เราบอกเลิกไม่ใช่แค่เรื่องนี้แต่เรายังลืมคนเก่าไม่ได้แต่คนเก่านั้นไม่ใช่แฟนแต่เป็นคนคุยเรากะคนคุยเก่าคุยกันนานมากกกแล้วก็ยังอยู่ห้องเดียวกันด้วย(ห้องเรียน)เราแบบรักเค้ามากกกแบบร้องไห้ในห้องเรียนเรางงมากร้องทำไมอายเพื่อนแต่ไม่ได้อยากร้องนะมันไหลเองที่เลิกคุยกันเพราะเค้าคุยกะคนอื่นคือเราอุส่าคุยกับเค้าคนเดียวไม่ได้ไปงี่เง่าใส่เค้าหรอกเพราะยังไม่มีสิทแค่งอนอยู่คนเดียวแล้วเราเป็นคนที่ไม่ค่อยตอบแชทด้วยเค้าคงเหงาแหละเนาะ555นี้น่าจะเป็นสาเหตุแหละมั้งแต่วันที่เค้าจะไปคือเรายื้อเค้ามากๆจากที่เราไม่ค่อยร้องกับเรื่องแบบนี้ก็ร้องแล้วหนักมากประมาณ3วันได้อะ55555เวลามาโรงเรียนก็จะตึงๆหน่อยช่วงแรกๆที่เลิกคุยกันแต่หลังๆมาก็เริ่มคุยกันได้แต่ความรู้สึกเราอะเค้าทำเหมือนตอนที่คุยกันมากๆ แล้วตอนที่เราคบกับพี่คนนั้นอยู่คนคุยคนนี้ทักก็ทักมาในไลน์เราแบบใจสั่นมากทักมาบอกว่า’คิดถึง’แค่คำนี้คือสาเหตุที่เราบอกเลิกพี่คนนั้น แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกผิดมากกว่านั้นคือพี่เค้าบอกว่าเค้ายอมเลิกไม่คุยกับทุกคนเพื่อคบกับเรา พี่คนนี้เป็นคนที่ฮอตแหละเป็นนักบอลอะคนคุยก็จะเยอะหน่อย นะตอนนี้เราก็ยังไม่ลืมคนคุยคนนั้นเลย555ดูโง่มั้ย สุดท้ายเราอยากรู้ว่าเราคิดถูกแล้วใช่มั้ยที่เดินออกมาจากพี่คนนั้นแล้วเราผิดมั้ย????