สวัสดีค่ะ วันนี้อยากขอคำแนะนำจากพี่ ๆ เพื่อน ๆ ชาวพันทิปที่ต้องดูแลผู้สูงอายุที่มีอาการหลงลืม(อัลไซเมอร์) จากที่อ่านมาหลาย ๆ ที่คิดว่า ผู้สูงอายุภายในบ้าน(คุณยาย)อยู่ในระยะเกือบเข้าช่วงกลางแล้วค่ะ และตอนนี้ท่านจะมีอาการดังต่อไปนี้ค่ะ
1. ชอบเข้าสังคมทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยจะไปที่ไหนนาน ๆ หรือไปนั่งคุยกับคนละแวกบ้าน
2. ชอบออกไปตากฝน เพื่อสำรวจว่ามีอะไรที่ลืมตากไว้ไหม (แต่จริง ๆ ไม่มีอะไรตากไว้นอกบ้านค่ะ) เมื่อก่อนท่านอยู่บ้านหลังเก่าก็จะชอบเป็นห่วงว่าน้ำจะท่วมบ้านไหม
3. ชอบออกไปซื้อของนอกบ้าน(ไม่สามารถห้ามได้เพราะท่านชอบแอบออกไปตอนคลาดสายตาค่ะ) ทั้งที่ในบ้านก็มีของสิ่งนั้นอยู่แล้วค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกวัตถุดิบทำอาหาร (ท่านเป็นคนชอบทำอาหารและไม่ชอบทานอาหารฝีมือคนในบ้านค่ะ ท่านบอกว่าไม่ถูกปาก ดิฉันพยายามปรับอาหารให้หลากหลายทั้งเมนูและรสชาติแต่ท่านก็ไม่ยอมทานค่ะ ท่านอยากทำเองก็เลยต้องตามใจค่ะ แต่คนในบ้านก็จะคอยระวังเรื่องฟืนไฟตลอด)
4. ชอบมองแง่ลบกับคนในบ้านค่ะ เช่น เราทักในสิ่งที่ท่านทำเพราะเราเป็นห่วงเรื่องสุขภาพท่าน ท่านก็จะด่าเราทันที โดยไม่ฟังเหตุผลเราค่ะ ตัวอย่างก็เรื่องเดินออกไปตากฝนค่ะ หรือแดดร้อน ๆ ก็จะเดินไปซื้อของ
5. ชอบพูดในสิ่งที่ไม่เป็นความจริง หรือโกหกบ่อยครั้งจนกลายเป็นทุกครั้ง จากที่สอบถามคุณแม่ ท่านบอกว่าสมัยคุณแม่สาว ๆ ตัวคุณยายไม่ได้เป็นขนาดนี้ ตัวดิฉันเข้าใจได้ว่าท่านอาจจะเคยเจอเหตุการณ์ที่ไม่ดีในอดีต พออายุมากขึ้นจึงมีอาการมากขึ้นได้
ซึ่งในยุคที่มีโรคโควิดแบบนี้ ทำให้การดูแลยิ่งยากมากขึ้น ดิฉันและครอบครัวที่ดูแลท่านที่อยู่ภายในบ้านเดียวกันพยายามปรับตัวให้มากที่สุด และดูแลคุณยายให้มากขึ้น พูดคุยแลกเปลี่ยนเพื่อหาสิ่งที่ดีกับทุกคนในบ้าน แต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ดีพอทั้งในสายตาของตัวเองและคนรอบข้างเพราะไม่สามารถทำให้คุณยายเข้าใจได้ว่า ต้องอยู่กับโควิดนี้อย่างไรเพื่อให้ท่านปลอดภัยค่ะ
ขออธิบายเพิ่มเติมว่า ก่อนหน้านี้เมื่อห้ามคุณยายไม่ให้ออกไปข้างนอกได้ ทุกครั้งที่ท่านออกไปก็จะไม่สวม mask (หน้าบ้านเป็นแหล่งท่องเที่ยวด้วยค่ะ จะมีแม่ค้าขายอาหารแบบรถเข็นบางรายที่ไม่ยอมสวม mask) ซึ่งดิฉันและคุณแม่มักจะทราบว่าท่านไม่สวมตอนที่ท่านกลับมาถึงบ้านแล้ว จึงได้ทำการพูดคุยกัน แต่ท่านก็กลับสวมบ้าง(10%)ไม่สวมบ้าง(90%) จึงได้เขียนตัวหนังสือใส่กระดาษแปะไว้ที่ประตูเพื่อเตือนทุกคนให้สวม mask เพราะเข้าใจว่าท่านอาจลืมจริง ๆ ก็ได้ แต่ก็กลับมาอีหรอบเดิมคือท่านก็ไม่ยอมสวมค่ะ เลยคิดอีกว่า ท่านอาจจะร้อนและรำคาญ mask เลยไม่ยอมสวมใส่ออกไป
ซึ่งคุณยายเองโดยปกติแล้วจะชอบดูทีวีมาก ๆ ค่ะ ทั้งรายการเพลง รายการวาไรตี้ ละคร และข่าวสารบ้านเมือง ตัวเลขคนติดเชื้อในประเทศ มาตรการการป้องกัน ทุกสิ่งทุกอย่างท่านได้ฟังหมดค่ะ แต่ก็ไม่ทราบว่าเนื้อหาเหล่านั้นท่านจะจดจำได้หรือไม่ค่ะ และคุณยายมีกิจกรรมทำเยอะมากค่ะ แต่ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาท่านมีพฤติกรรมเปลี่ยนไป เช่น จากที่ชอบปลูกต้นไม้ก็กลับปล่อยทิ้งไว้ จากที่เคยไปนั่งคุยกับญาติที่บ้านอยู่ติดกันก็ไปน้อยลง แต่กลับไปนั่งที่ร้านค้ามากขึ้น
ยอมรับว่าจากเหตุการณ์นี้ดิฉันเครียดมานานนับปี แต่ตอนนี้เครียดยิ่งกว่าช่วงไหน ๆ เพราะผู้คนในจังหวัดมีผู้ติดโควิดมากขึ้น เรียกได้ว่าเป็น TOP10 จึงรู้สึกได้ว่าเกินปัญญาของดิฉันจริง ๆ ค่ะ ซึ่งญาติที่อยู่บ้านติดกันแนะนำว่าให้ขังท่านไว้ในบ้านค่ะ แต่ดิฉันไม่อยากทำอย่างนั้นเลยค่ะ กลัวคุณยายจะเป็นโรคซึมเศร้า จึงอยากปรึกษาทุกท่านที่กำลังประสบเหตุการณ์เดียวกันหรือคล้าย ๆ กันกับดิฉันว่าต้องดูแลผู้สูงอายุอย่างไรบ้าง รวมทั้งตัวดิฉันเองด้วยควรจะรับมือกับความรู้สึกอย่างไร ควรปรับตัวอย่างไรมากขึ้นค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ขอคำแนะนำ+คำปรึกษา การดูแลผู้สูงอายุที่เป็นโรคอัลไซเมอร์ ที่มีพฤติกรรมชอบออกนอกบ้าน ในยุคโควิดที่กำลังระบาดหนัก
1. ชอบเข้าสังคมทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยจะไปที่ไหนนาน ๆ หรือไปนั่งคุยกับคนละแวกบ้าน
2. ชอบออกไปตากฝน เพื่อสำรวจว่ามีอะไรที่ลืมตากไว้ไหม (แต่จริง ๆ ไม่มีอะไรตากไว้นอกบ้านค่ะ) เมื่อก่อนท่านอยู่บ้านหลังเก่าก็จะชอบเป็นห่วงว่าน้ำจะท่วมบ้านไหม
3. ชอบออกไปซื้อของนอกบ้าน(ไม่สามารถห้ามได้เพราะท่านชอบแอบออกไปตอนคลาดสายตาค่ะ) ทั้งที่ในบ้านก็มีของสิ่งนั้นอยู่แล้วค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกวัตถุดิบทำอาหาร (ท่านเป็นคนชอบทำอาหารและไม่ชอบทานอาหารฝีมือคนในบ้านค่ะ ท่านบอกว่าไม่ถูกปาก ดิฉันพยายามปรับอาหารให้หลากหลายทั้งเมนูและรสชาติแต่ท่านก็ไม่ยอมทานค่ะ ท่านอยากทำเองก็เลยต้องตามใจค่ะ แต่คนในบ้านก็จะคอยระวังเรื่องฟืนไฟตลอด)
4. ชอบมองแง่ลบกับคนในบ้านค่ะ เช่น เราทักในสิ่งที่ท่านทำเพราะเราเป็นห่วงเรื่องสุขภาพท่าน ท่านก็จะด่าเราทันที โดยไม่ฟังเหตุผลเราค่ะ ตัวอย่างก็เรื่องเดินออกไปตากฝนค่ะ หรือแดดร้อน ๆ ก็จะเดินไปซื้อของ
5. ชอบพูดในสิ่งที่ไม่เป็นความจริง หรือโกหกบ่อยครั้งจนกลายเป็นทุกครั้ง จากที่สอบถามคุณแม่ ท่านบอกว่าสมัยคุณแม่สาว ๆ ตัวคุณยายไม่ได้เป็นขนาดนี้ ตัวดิฉันเข้าใจได้ว่าท่านอาจจะเคยเจอเหตุการณ์ที่ไม่ดีในอดีต พออายุมากขึ้นจึงมีอาการมากขึ้นได้
ซึ่งในยุคที่มีโรคโควิดแบบนี้ ทำให้การดูแลยิ่งยากมากขึ้น ดิฉันและครอบครัวที่ดูแลท่านที่อยู่ภายในบ้านเดียวกันพยายามปรับตัวให้มากที่สุด และดูแลคุณยายให้มากขึ้น พูดคุยแลกเปลี่ยนเพื่อหาสิ่งที่ดีกับทุกคนในบ้าน แต่ดูเหมือนว่าจะยังไม่ดีพอทั้งในสายตาของตัวเองและคนรอบข้างเพราะไม่สามารถทำให้คุณยายเข้าใจได้ว่า ต้องอยู่กับโควิดนี้อย่างไรเพื่อให้ท่านปลอดภัยค่ะ
ขออธิบายเพิ่มเติมว่า ก่อนหน้านี้เมื่อห้ามคุณยายไม่ให้ออกไปข้างนอกได้ ทุกครั้งที่ท่านออกไปก็จะไม่สวม mask (หน้าบ้านเป็นแหล่งท่องเที่ยวด้วยค่ะ จะมีแม่ค้าขายอาหารแบบรถเข็นบางรายที่ไม่ยอมสวม mask) ซึ่งดิฉันและคุณแม่มักจะทราบว่าท่านไม่สวมตอนที่ท่านกลับมาถึงบ้านแล้ว จึงได้ทำการพูดคุยกัน แต่ท่านก็กลับสวมบ้าง(10%)ไม่สวมบ้าง(90%) จึงได้เขียนตัวหนังสือใส่กระดาษแปะไว้ที่ประตูเพื่อเตือนทุกคนให้สวม mask เพราะเข้าใจว่าท่านอาจลืมจริง ๆ ก็ได้ แต่ก็กลับมาอีหรอบเดิมคือท่านก็ไม่ยอมสวมค่ะ เลยคิดอีกว่า ท่านอาจจะร้อนและรำคาญ mask เลยไม่ยอมสวมใส่ออกไป
ซึ่งคุณยายเองโดยปกติแล้วจะชอบดูทีวีมาก ๆ ค่ะ ทั้งรายการเพลง รายการวาไรตี้ ละคร และข่าวสารบ้านเมือง ตัวเลขคนติดเชื้อในประเทศ มาตรการการป้องกัน ทุกสิ่งทุกอย่างท่านได้ฟังหมดค่ะ แต่ก็ไม่ทราบว่าเนื้อหาเหล่านั้นท่านจะจดจำได้หรือไม่ค่ะ และคุณยายมีกิจกรรมทำเยอะมากค่ะ แต่ในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาท่านมีพฤติกรรมเปลี่ยนไป เช่น จากที่ชอบปลูกต้นไม้ก็กลับปล่อยทิ้งไว้ จากที่เคยไปนั่งคุยกับญาติที่บ้านอยู่ติดกันก็ไปน้อยลง แต่กลับไปนั่งที่ร้านค้ามากขึ้น
ยอมรับว่าจากเหตุการณ์นี้ดิฉันเครียดมานานนับปี แต่ตอนนี้เครียดยิ่งกว่าช่วงไหน ๆ เพราะผู้คนในจังหวัดมีผู้ติดโควิดมากขึ้น เรียกได้ว่าเป็น TOP10 จึงรู้สึกได้ว่าเกินปัญญาของดิฉันจริง ๆ ค่ะ ซึ่งญาติที่อยู่บ้านติดกันแนะนำว่าให้ขังท่านไว้ในบ้านค่ะ แต่ดิฉันไม่อยากทำอย่างนั้นเลยค่ะ กลัวคุณยายจะเป็นโรคซึมเศร้า จึงอยากปรึกษาทุกท่านที่กำลังประสบเหตุการณ์เดียวกันหรือคล้าย ๆ กันกับดิฉันว่าต้องดูแลผู้สูงอายุอย่างไรบ้าง รวมทั้งตัวดิฉันเองด้วยควรจะรับมือกับความรู้สึกอย่างไร ควรปรับตัวอย่างไรมากขึ้นค่ะ
ขอบคุณค่ะ