ตามชื่อกระทู้เลย 
คือเราเป็นลูกสาวคนเล็ก มีพี่สาว 1 คน  พ่อเราประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตไปตั้งแต่เราอยู่ ป.2 ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดีนัก พี่สาวเราค่อนข้างเกเร เอาแต่ใจ มีสามีไปเรื่อยๆ ย้ายไปอยู่ที่นั่นทีนี่ ไปไม่รอดตลอด ต้องกลับมาอยู่บ้าน และก็หอบหนี้สินที่ผู้ชายทำไว้ หนี้บัตรเครดิต 200,000บาท มาพร้อมกับลูกในท้อง  เพราะสามีไปมีเมียน้อย และพี่โดนไล่ออกจากงานเพราะทุจริตเขา ตอนนั้นเราอยู่ ม.3 แล้ว แม่เรายังออกไปดำนา  ก่อสร้างได้ไหวอยู่  เราเรียนในโรงเรียนรัฐที่ไม่เสียค่าใช้จ่ายอะไรเลย ได้เงินไปวันละ 25 บาท เพียงอาหารกลางวันกับน้ำ 1 แก้วเท่านั้น  เราไม่คิดไรมาก จนพี่สาวคลอดลูก ก็ออกไปหางานและทิ้งหลานไว้ให้แม่เลี้ยง  การเงินเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ พี่สาวแ้างว่าทำงานโรงงานไม่ไหว จึงต้องออกไปทำงานห้างแทน และต้องไปเช่าหออยู่ เราขึ้นม.ปลายแล้ว เราได้เงินเพิ่มมา 50 บาท ยังเรียนอยู่ที่เดิม ประหยัดเงิน ระหว่างนี้ พี่ก็ซื้อเครื่องซักผ้ามา และผ่อน  เราช่วงปิดเทอมต้องออกไปทำงานพาสไทม์ ผ่อนเครื่องซักผ้าหมด แต่พี่สาวเราคือ เงินไม่มีเก็บ  มีแต่หนี้สินเพิ่มขึ้น  นมลูก  ค่ากิน ค่าน้ำ ค่าไฟ ที่บ้าน แม่ก็ออกไปไหนไม่ได้ต้องดูหลาน ไหนจะตายายที่แก่ลงเรื่อยๆ เราเรียนจบ ม.ปลาย มาได้ส่วนนึงเป็นเพราะเราเข้าร่วมแข่งขันศิลปหัตถกรรมต่างๆแล้วได้เงินตอบแทน  ได้ทุนเรียนดี  ไม่เคยซื้อเสื้อผ้าและของใช้ดีๆแบบเพื่อนคนอื่น เมื่อปิดเทอมยาว 6 เดือน   เราก็หางานพาสไทม์ทำ เราก็ได้เงินจำนวนนึงซื้อโน๊ตบุ๊คที่ใช้พิมพ์อยู่นี้ 12,000 ยังไม่รวมค่าลงโปรแกรมอะไรไม่รู้ และเงินที่ใช้ระหว่างทำงานทุกวัน  สุดท้ายก็มีเงินจ่ายค่าเทอมมหาวิทยาลัย เทอมแรก 7000กว่าบาท  และเงินซื้อชุด และอื่นๆตอนเปิดเทอม  จุดหนักหน่วงของเราคือ เราตื่นตี5 เพื่อเดินทางไปมหาวิทยาลัย รับน้อง  เรียน เย็นต้องรีบไปทำงานที่ร้านโดนัทชื่อดังแห่งนึงสีฟ้า  เราเหนื่อยมาก  เพราะเป็นเป็นคนตัวเล็กมากๆสูงไม่ถึง 150 แล้วเลิกงาน 3 ทุ่ม กว่าจะถึงห้องกับพี่ เราทำไปเป็นเวลา 3 วัน   เราไม่ไหวมากๆ เราเพลียสุดๆ เรียนไม่รู้เรื่อง  อาจจะปรับตัวไม่ได้ด้วย วันที่ 4 เราจึงบอกพี่สาวเราว่า  พี่หนูทำไม่ไหวนะ พี่เราตอบเรามาว่า  ไม่ทำงาน ก็ไม่มีใครส่งเรียนนะ กูก็ไม่มีส่งให้ เราคือท้อมาก เพราะยื่นเรื่องกยศตอนนั้นไม่ทัน เราซมไปเลย รู้สึกคิดผิดหรือป่าวที่เรียนต่อ  แล้วถ้าไม่เรียนต่อจะไปทำไร  เราก็โทรหาญาติพี่น้อง  ทุกคนแทบช่วยอะไรเราไม่ได้ จนเราไปเล่าลื้อเขา เขาก็โอนมาให้ 2000 บาท ด้วยน้ำเสียงกระแทก  ตอนนั้นเราไม่มีเงินเลยนะ  พี่เราก็ไม่ทิ้งเงินไว้ให้กินข้าวด้วย บนห้องนั้นเราเอาแต่นอนร้องไห้อยู่ในมุมมืด น้ำก็แทบไม่มีให้กิน  ค่ารถกลับบ้านก็ไม่มี  พี่สาวก็โกรธเราที่ไม่ยอมทำงาน แต่ก็ผ่านมาได้แม่โทรมาหาและบอกเป็นไงบ้าง เราปล่อยโฮเลย และเล่าให้แม่ฟัง แม่บอกให้กลับบ้านนะ แม่จะหาเงินมาส่งให้แทน มันต้องมีทางออกแน่ๆ เราก็กลับบ้าน จนกยศเปิดให้กู้เทอมพิเศษ ตอนนั้นเราถือว่าโชคดีมากๆ เราก็กู้เงินเรียนมาตลอด  จริงๆแม่ก็ไม่มีเงินส่งให้เราหรอก เราใช้เงินกยศล้วนๆ เพราะพี่สาวออกจากบ้านไปก็แทบไม่ให้เงินแม่ใช้เลย  ลูกพี่ทุกวันนี้ก็ปล่อยทิ้งไว้ เงินค่าขนมก็ไม่มีให้ลูก  เอาแม่ไปออกรถเก๋งให้  ตอนนี้พี่เรามีหนี้สินทั้งหมดเกือบ 1 ล้าน แม่ก็ไม่มีรายได้ เราก็ยังเรียนอยู่  คือบางทีเงินกยศค่าครองชีพ ออกมาเดือนละ 3000 พี่เรามายืมบ้าง   แม่ยืมบ้าง  ทุกวันนี้คือ เราต้องซื้อของใช้ด้วยตนเอง  ค่าน้ำมันรถ  ค่าเดินทาง  ค่ากิน  ค่าสื่ออุปกรณ์ ทำงานต่างๆ ค่าเน็ต เราหมดเลย เราก็สงสัยว่า เดือนนึงเราอยู่ได้ยังไง 5555555 แต่เราน้อยใจนะที่พี่มีเงินออกรถเก๋งและส่งรถเดือนละ 7300 ได้  แต่เราไปเรียน เดือนละ 3000 ทำไมถึงไม่ส่งเรา  ตอนนี้เจอปัญหาเศรษฐกิจ  พี่เราแย่มากๆ ทางบ้านเราแย่มากๆ ตอนนี้คือทุกคนไม่มีเงินติดตัว  เรามีทั้งตัว 200 แต่การเรียนเราต้องมีค่าใช้จ่ายอื่นๆ แม่ก็เปลี่ยนเป็นคนเจ้าอารมณ์พอไม่มีเงินก็มาด่ามาว่าเรา  พี่  เราเครียดมากๆนะ เราเหนื่อยอะ  ทำไมเราถึงได้ลำบาก  ตอนนี้อยู่ปี 4 แล้ว ต้องออกสังเกตการสอน และปีหน้าฝึกสอน เราจะจบไหมนะ  ดูการเงินทางบ้านแล้วตึงเครียดมากเลย  กลัวมีปัญหาจัง  มาระบายเฉยๆแหละ  เดี๋ยวก็ต้องกลับไปสู้ต่อ