สวัสดีค่ะหนูขอใช้ช่องทางนี้ระบายความรู้สึกของหนู
ทุกวันนี้ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของหนูเลย หนูแทบจะไม่มีความสุขเลย ตั้งแต่หนูจำความได้ครอบครัวหนูเกือบจะแตกแยกเพราะพ่อหนูมีผู้หญิงคนอื่นแม่หนูจับได้ แต่พ่อหนูขอโอกาสและเลิกนิสัยแบบนั้น ตั้งแต่วันนั้นครอบครัวหนูก็กลับมาอบอุ่นเหมือนเดิม ผ่านมาหลายปีจนหนูอายุ14 พ่อหนูกลับมาทำนิสัยเดิมแต่ครั้งนี้พ่อเป็นหนักมากกว่าเดิม พ่อแม่จะหย่ากันหลายครั้งแต่สุดท้ายก็ไม่ได้หย่า ทุกครั้งที่พ่อแม่ทะเลาะคำที่หนูได้ยินบ่อยๆคือคำว่าหย่า เวลาหนูทำอะไรไม่ถูกใจแม่ แม่จะชอบพูดกับหนูว่าเดี๋ยวจะให้ไปอยู่กับพ่อ(ถ้าเขาหย่ากัน)คำพูดนี้หนูได้ยินบ่อยมากๆมันบั่นทอนความรู้สึกหนูมาตลอด ถ้าเขาทะเลาะกันไม่พ่อก็แม่ชอบพูดจาใส่อารมณ์กับหนู อารมณ์เสียก็มาลงที่หนูตั้งแต่อายุ14จนตอนนี้หนูอายุ17แล้วมันก็เป็นแบบนี้อยู่ หนูไม่มีความสุขเลยมีแต่รู้สึกแย่ขึ้นทุกวัน นอกจากเรื่องนี้ก็เรื่องเรียน กดดันทุกๆอย่าง พูดจาทับถม เอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นอยู่ตลอด บางครั้งบางเรื่องก็เอาหนูไปเปรียบเทียบกับน้อง หนูแทบจะไม่ได้ใช้ชีวิตเป็นของตัวเองต้องทำตามที่เขาต้องการ ชอบทำเหมือนหนูเป็นหุ่นยนต์ที่เขาป้อนคำสั่งให้ทำตาม ถ้าไม่เป็นแบบที่เขาต้องการหนูก็โดนเปรียบเทียบ ทับถม หนูเหนื่อยมากๆหนูท้อ มันมืดแปดด้านไปหมด หนูเคยมีความคิดว่าถ้าหนูหายไปจากโลกนี้คงดีกว่าหนูคงจะมีอิสระมากกว่านี้ แต่หนูก็ทำไม่ได้เพราะหนูก็ยังมีสิ่งที่อยากจะทำแต่ยังไม่ได้ทำค่ะ สำหรับใครที่มาอ่านก็ขอบคุณนะคะที่รับฟังปัญหาของหนู ขอให้อย่าได้เจอแบบหนูนะคะ มันทรมานมากๆ
ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน
ทุกวันนี้ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนของหนูเลย หนูแทบจะไม่มีความสุขเลย ตั้งแต่หนูจำความได้ครอบครัวหนูเกือบจะแตกแยกเพราะพ่อหนูมีผู้หญิงคนอื่นแม่หนูจับได้ แต่พ่อหนูขอโอกาสและเลิกนิสัยแบบนั้น ตั้งแต่วันนั้นครอบครัวหนูก็กลับมาอบอุ่นเหมือนเดิม ผ่านมาหลายปีจนหนูอายุ14 พ่อหนูกลับมาทำนิสัยเดิมแต่ครั้งนี้พ่อเป็นหนักมากกว่าเดิม พ่อแม่จะหย่ากันหลายครั้งแต่สุดท้ายก็ไม่ได้หย่า ทุกครั้งที่พ่อแม่ทะเลาะคำที่หนูได้ยินบ่อยๆคือคำว่าหย่า เวลาหนูทำอะไรไม่ถูกใจแม่ แม่จะชอบพูดกับหนูว่าเดี๋ยวจะให้ไปอยู่กับพ่อ(ถ้าเขาหย่ากัน)คำพูดนี้หนูได้ยินบ่อยมากๆมันบั่นทอนความรู้สึกหนูมาตลอด ถ้าเขาทะเลาะกันไม่พ่อก็แม่ชอบพูดจาใส่อารมณ์กับหนู อารมณ์เสียก็มาลงที่หนูตั้งแต่อายุ14จนตอนนี้หนูอายุ17แล้วมันก็เป็นแบบนี้อยู่ หนูไม่มีความสุขเลยมีแต่รู้สึกแย่ขึ้นทุกวัน นอกจากเรื่องนี้ก็เรื่องเรียน กดดันทุกๆอย่าง พูดจาทับถม เอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นอยู่ตลอด บางครั้งบางเรื่องก็เอาหนูไปเปรียบเทียบกับน้อง หนูแทบจะไม่ได้ใช้ชีวิตเป็นของตัวเองต้องทำตามที่เขาต้องการ ชอบทำเหมือนหนูเป็นหุ่นยนต์ที่เขาป้อนคำสั่งให้ทำตาม ถ้าไม่เป็นแบบที่เขาต้องการหนูก็โดนเปรียบเทียบ ทับถม หนูเหนื่อยมากๆหนูท้อ มันมืดแปดด้านไปหมด หนูเคยมีความคิดว่าถ้าหนูหายไปจากโลกนี้คงดีกว่าหนูคงจะมีอิสระมากกว่านี้ แต่หนูก็ทำไม่ได้เพราะหนูก็ยังมีสิ่งที่อยากจะทำแต่ยังไม่ได้ทำค่ะ สำหรับใครที่มาอ่านก็ขอบคุณนะคะที่รับฟังปัญหาของหนู ขอให้อย่าได้เจอแบบหนูนะคะ มันทรมานมากๆ