ก่อนอื่นเลยเราต้องขอโทษคนอิสลามด้วยนะคะ ขอโทษที่พูดถึงศาสนาอิสลามนะคะ เราขอโทษจริงๆนะคะ

มันเป็นเรื่องที่เราหนักใจมานานมากๆเลยค่ะ  
เราไม่รู้จะบอกหรือปรึกษาระบายให้ใครฟังเลย มันอัดอั้นในใจเรามากๆ

“ เรากลัวทุกคนจะรับที่เราไม่ใส่ผ้าคลุมไม่ได้ “

เราทำผิดกฏศาสนาที่ไม่ใส่ผ้าคลุม แต่นอกจากนั้นเราไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลย เราไม่กินหมู เราแต่งตัวสุภาพ
เราประพฤติดี

เรารู้ว่ามันบาป ตอนเด็กๆเราเป็นคนเชื่อศาสนามากๆแต่พอโตขึ้น เราคิดว่าศาสนามันคือสิ่งยึดเหนี่ยวทางจิตใจ มันมีวิทยาศาสตร์มาพิสูจน์ได้ในหลายๆเรื่อง
เราคิดมากเรื่องศาสนามาตลอดเลย ตั้งแต่เด็กๆแล้ว มันเหมือนกลายเป็นข้อด้อยของเรา มันทำให้เราไม่กล้าที่จะเข้าสังคม อาจเป็นเพราะเรา ครอบครัวเราไม่เคร่งศาสนา ฝั่งคุณแม่เราก็นับถือพุทธ มันทำให้เราใกล้ชิดความเป็นไทยพุทธมากๆ ทั้งทางฝั่งแม่และที่ รร เราไม่ได้เรียนโรงเรียนศาสนาโดยตรง

มันเป็นสิ่งผูกมัดเราไว้

มัน เป็น สิ่ง ที่ เรา ทำ อะ ไร ได้ บ้าง ให้ เรา มี ความ สุข ทำไม เรา รู้สึก เป็นทุกข์ ยังนี้

เราอยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง เป็นแบบที่เราอยากจะเป็น

เราขอโทษอีกครั้ง ขอโทษจริงๆที่เราเป็นแบบนี้