คือเมื่อคืนเราเดินไปดูแถวๆที่เก็บของแล้วตรงนั้นเราเเขวนขั้นใน กกน ไว้กับราวเชือกแถวนั้นค่ะ เราก็คุยกับแม่ว่าอยากหาเสื้อนร.ตอนป.6(อยากรื้อความทรงจำ) เราเดินอยู่ดีๆกะจะไปจัดของฝั่งตรงข้ามซึ่งมีราวเชือกขวางอยู่อยู่เราก็ก้มหัวลงไป แต่เราไม่ได้ลอดโดยตรงนะคะ ชั้นในกับตรงที่เราลอดห่างกันพอควร ทีนี้แม่ก็ว่าเลยค่ะ ทำไมลอด บลาๆๆๆ  เราก็เลยตอบไปว่าอ๋อหนูไม่ถือ อ่าวอยู่ดีๆแม่ก็ขึ้นใหญ่เลย เราก็งงเราผิดตรงไหน แม่ก็ว่าใหญ่ สอนไม่เคยฟัง เอ้าเราว่าเราก็ไม่ผิดนะเเถมเราไม่ถือไม่ได้เถียงด้วย อธิบายแบบใจเย็นมากๆด้วย  แม่พูดหลายประโยคที่แทงใจ พอแม่กลับเข้าห้องไปเราก็เลยไปแอบร้องไห้ที่ห้องเรา เราไม่รู้ว่าเราผิดตรงไหน ตอนลอดก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องชั้นในด้วย ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น บอกเฉยๆก็ได้  ยิ่งแม่ขึ้นเสียงๆเรายิ่งน้อยใจ ทะเลาะกันกี่ครั้งแม่ผิดบ้างก็ไม่เคยขอโทษ มันทำให้เสียความรู้สึกมาตั้งแต่เด็กเลยหละค่ะ  ปล.แม่เป็นคนโมโหง่ายมาก ซึ่งสงผลให้เราในตอนนี้น้ำตาแตกง่ายมากด้วยค่ะ ได้ยินเสียงอะไรแว่วๆดังๆหน่อยเราก็ระแวงคนทะเลาะกันตลอดเลย จิตมันตกไปเอง