สวัสดีค่ะ จขกท.อายุ 24 ปี ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่าพึ่งจะมารู้สึกว่าการพูดเป็นปัญหาหนึ่งในชีวิตของเราไปแล้ว (เริ่มรู้สึกพูดติดอ่างตอนายุ20)
การลืมตามาเพื่อมาทำงานมันทำให้รู้สึกอยากไปให้พ้นๆ เพราะแค่ไม่อยากพูดเพราะอายคนที่เราพูดติดอ่าง
ยิ่งการทำงานคือ ต้องใช้ทักษะการพูดสูงมาก เพราะต้องคิดต่อสื่อสารกับหลายหน่วย (ปล.ทำงานในโรงพยาบาล) เคยไปปรึกษาหน่วยจิตเวช+หน่วยผิดปกติทางด้านการสื่อสาร ก็รู้สึกว่าไม่ค่อยช่วยอะไรเลย
เวลาพูดจะติดอ่างมาก ๆ เกรผ้งในส่วนคอจนรู้สึกพูดต่อไม่ได้ หายใจไม่ออก พูดซ้ำคำเติม ๆ ยิ่งเวลากดดันคือพูดไม่ได้เลย ติดอ่างมาก เคยพยายามฝึกพูด ก่อนพูดจริงๆ ตอนซ้อมคือดีมาก ไหลลื่น เจิเหตุการณ์จริงมันไม่เป็นอย่างที่เราคิดเลยค่ะ
ท้อมากค่ะ จนรู้สึกอยากตายเวลาจะพูดทุกครั้ง รู้สึกอายคนเวลาหัวเราะเรา พี่ที่ทำงานชอบพูดกดดันเราเรื่องนี้ทุกครั้งเลย แต่เราก็ยอมรับว่าเราติดอ่าง และสัญญาจะพัฒนาตัวเองไม่ให้พูดติดอ่าง แต่มันก็ติดอ่างทุกที
ใครมีเทคนิคดีๆ ช่วยให้ติดอ่างน้อยลงบ้างมั้ยคะ หรือหายไปยิ่งดี
อยากถามว่าถ้าในชีวิตจริงมีคนติดอ่างอยู่รอบตัวคุณ จะรู้สึกยังไงบ้างคะ รำคาญมั้ย
ขอบคุณนะคะที่ช่วยรับฟัง
พูดติดอ่างจนรู้สึกท้อแท้ในชีวิต
การลืมตามาเพื่อมาทำงานมันทำให้รู้สึกอยากไปให้พ้นๆ เพราะแค่ไม่อยากพูดเพราะอายคนที่เราพูดติดอ่าง
ยิ่งการทำงานคือ ต้องใช้ทักษะการพูดสูงมาก เพราะต้องคิดต่อสื่อสารกับหลายหน่วย (ปล.ทำงานในโรงพยาบาล) เคยไปปรึกษาหน่วยจิตเวช+หน่วยผิดปกติทางด้านการสื่อสาร ก็รู้สึกว่าไม่ค่อยช่วยอะไรเลย
เวลาพูดจะติดอ่างมาก ๆ เกรผ้งในส่วนคอจนรู้สึกพูดต่อไม่ได้ หายใจไม่ออก พูดซ้ำคำเติม ๆ ยิ่งเวลากดดันคือพูดไม่ได้เลย ติดอ่างมาก เคยพยายามฝึกพูด ก่อนพูดจริงๆ ตอนซ้อมคือดีมาก ไหลลื่น เจิเหตุการณ์จริงมันไม่เป็นอย่างที่เราคิดเลยค่ะ
ท้อมากค่ะ จนรู้สึกอยากตายเวลาจะพูดทุกครั้ง รู้สึกอายคนเวลาหัวเราะเรา พี่ที่ทำงานชอบพูดกดดันเราเรื่องนี้ทุกครั้งเลย แต่เราก็ยอมรับว่าเราติดอ่าง และสัญญาจะพัฒนาตัวเองไม่ให้พูดติดอ่าง แต่มันก็ติดอ่างทุกที
ใครมีเทคนิคดีๆ ช่วยให้ติดอ่างน้อยลงบ้างมั้ยคะ หรือหายไปยิ่งดี
อยากถามว่าถ้าในชีวิตจริงมีคนติดอ่างอยู่รอบตัวคุณ จะรู้สึกยังไงบ้างคะ รำคาญมั้ย
ขอบคุณนะคะที่ช่วยรับฟัง