คือเราเป็นคนขี้กลัวค่ะ แต่บุคลิคภายนอกเราเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มง่าย หัวเราะเสียงดัง และขี้อาย
ตอนเด็กเราเคยว่ายน้ำได้ว่ายไปช่วยเพื่อนจมน้ำแต่ตัวเองจ่มน้ำหมดสติเกือบตายเลยกรายเป็นภาพจำที่ไม่ดีนักในใจ หลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้เรา กลัวที่สูง กลัวน้ำลึก กลัวผี กลัวที่แคบที่อับ ขี้ตกใจสะดุ้งโหย่งคล้ายคนบ้าจี้แต่ไม่สบถ นะคะ
(เอาง่ายๆคือใจเสาะกลัวตายค่ะ 5555)
เหตุจากความกลัวนี้ ทำให้เราไม่กล้าขึ้นเรือ ไปเที่ยวทะเลก็ไม่กล้าเล่นน้ำเล่นได้แค่ตรงชายหาด ขึ้นที่สูงแบบมองเห็นภายนอกและพื้นไม่ได้ขาสั่น
เช่นขึ้นบรรไดเลื่อนหรือลิฟท์แก้วขาสั่นจะเป็นตะคิว แต่เมื่อเวลามันเกิดขึ้นมันทำให้หัวใจเราเต้นแรงมากรู้สึกเหนื่อยเหมือนไปวิ่งมา
สมัยเรียนโรงเรียนอยู่ติดแม่น้ำเจ้าพระยา ต้องทำงานกลุ่มนั่งเรือข้ามไปวัดอรุณ เพื่อนๆทั้งผลักหลังทั้งดึงแขนขึ้นเรือเราทำไม่ได้ร้องไห้อยู่ตรงท่าเรือนั้นเลย
ตามองเห็นแม่น้ำขามันก็ก้าวไม่ออกสั่นเกร็งไปหมด
เมื่อ 2 ปีก่อน วันที่เรารู้สึกแปลกๆ เราวัดใจตัวเองไปนั่งเรือคนเดียวข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา วันขึ้นปีใหม่คือเราตั้งใจจะไปไหว้พระให้ครบ 9 วัด รวมวัดรอบๆริมแม่น้ำตั้งใจมาจากบ้านแล้ว เอาว่ะบังคับใจบังคับขาตัวเอง ยืนทำใจอยู่นานเรือออกไป 2-3 ลำลำที่4 เอาว่ะบังคับใจบังคับขาตัวเองเดินตัวเซๆ
ทรงตัวไม่ได้อ่ะแต่ก็ลากตัวเองขึ้นเรือไปจนได้โชคดีมีเพื่อนร่วมทางคนบนเรือที่นั่งข้างๆชวนคุยถามนั่นนี่ ตอนนั้นความกลัวมันหายแป๊บเดียวต้องลงล่ะ
ขากลับมาสั่นเหมือนเดิมมันจะเหมือนเป็นตะคิวทุกครั้งเลยเหงือแตกใจสั่น
ความกลัวเหล่านี้ไม่ได้เป็นปัญหาในการใช้ชีวิตประจำวันอะไรของเรามาก แต่ไม่รู้ว่ามันมีผลกับเรื่องการตัดสินใจในเรื่องอื่นๆไปด้วยมั้ยคือเรารู้สึกว่า
เราจะคอยเซฟตัวเองจนติดอยู่ในเซฟโซนมากเกินไปจนไม่กล้าทำอะไร
....เพื่อนๆทำไงกันบ้าง เวลากลัวอะไรมากๆ
เม้นท์ตามสบาย จะเอาขำ เอาฮาไม่ว่ากัน มาแบบสาระยิ่งดีค่ะ มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมาแชร์เราหน่อย อยากรู้จริงๆทำยังไงกัน
เพื่อนๆทำไงกันบ้าง เวลากลัวอะไรมากๆ
ตอนเด็กเราเคยว่ายน้ำได้ว่ายไปช่วยเพื่อนจมน้ำแต่ตัวเองจ่มน้ำหมดสติเกือบตายเลยกรายเป็นภาพจำที่ไม่ดีนักในใจ หลังจากเหตุการณ์นั้นทำให้เรา กลัวที่สูง กลัวน้ำลึก กลัวผี กลัวที่แคบที่อับ ขี้ตกใจสะดุ้งโหย่งคล้ายคนบ้าจี้แต่ไม่สบถ นะคะ
(เอาง่ายๆคือใจเสาะกลัวตายค่ะ 5555)
เหตุจากความกลัวนี้ ทำให้เราไม่กล้าขึ้นเรือ ไปเที่ยวทะเลก็ไม่กล้าเล่นน้ำเล่นได้แค่ตรงชายหาด ขึ้นที่สูงแบบมองเห็นภายนอกและพื้นไม่ได้ขาสั่น
เช่นขึ้นบรรไดเลื่อนหรือลิฟท์แก้วขาสั่นจะเป็นตะคิว แต่เมื่อเวลามันเกิดขึ้นมันทำให้หัวใจเราเต้นแรงมากรู้สึกเหนื่อยเหมือนไปวิ่งมา
สมัยเรียนโรงเรียนอยู่ติดแม่น้ำเจ้าพระยา ต้องทำงานกลุ่มนั่งเรือข้ามไปวัดอรุณ เพื่อนๆทั้งผลักหลังทั้งดึงแขนขึ้นเรือเราทำไม่ได้ร้องไห้อยู่ตรงท่าเรือนั้นเลย
ตามองเห็นแม่น้ำขามันก็ก้าวไม่ออกสั่นเกร็งไปหมด
เมื่อ 2 ปีก่อน วันที่เรารู้สึกแปลกๆ เราวัดใจตัวเองไปนั่งเรือคนเดียวข้ามแม่น้ำเจ้าพระยา วันขึ้นปีใหม่คือเราตั้งใจจะไปไหว้พระให้ครบ 9 วัด รวมวัดรอบๆริมแม่น้ำตั้งใจมาจากบ้านแล้ว เอาว่ะบังคับใจบังคับขาตัวเอง ยืนทำใจอยู่นานเรือออกไป 2-3 ลำลำที่4 เอาว่ะบังคับใจบังคับขาตัวเองเดินตัวเซๆ
ทรงตัวไม่ได้อ่ะแต่ก็ลากตัวเองขึ้นเรือไปจนได้โชคดีมีเพื่อนร่วมทางคนบนเรือที่นั่งข้างๆชวนคุยถามนั่นนี่ ตอนนั้นความกลัวมันหายแป๊บเดียวต้องลงล่ะ
ขากลับมาสั่นเหมือนเดิมมันจะเหมือนเป็นตะคิวทุกครั้งเลยเหงือแตกใจสั่น
ความกลัวเหล่านี้ไม่ได้เป็นปัญหาในการใช้ชีวิตประจำวันอะไรของเรามาก แต่ไม่รู้ว่ามันมีผลกับเรื่องการตัดสินใจในเรื่องอื่นๆไปด้วยมั้ยคือเรารู้สึกว่า
เราจะคอยเซฟตัวเองจนติดอยู่ในเซฟโซนมากเกินไปจนไม่กล้าทำอะไร
....เพื่อนๆทำไงกันบ้าง เวลากลัวอะไรมากๆ
เม้นท์ตามสบาย จะเอาขำ เอาฮาไม่ว่ากัน มาแบบสาระยิ่งดีค่ะ มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมาแชร์เราหน่อย อยากรู้จริงๆทำยังไงกัน