คือเราเรียนอยู่ข้างนอกแล้วคือครูก็สอนเรื่องที่เราเข้าใจแล้วเราเลยนั่งเล่นไปรอครูสั่งงานคือเราเป็นคนที่เครียดแต่ไม่ยอมบอกใครเราเคยไปหาหมออยู่นะหมอบอกว่าระวังจะเป็นเครียดสะสมเราเขียนอีกกระทู้เป็นเรื่องที่เชื่อมโยงกับเรื่องนี้เราอ่ะเครียดแล้วเราเอากระดาษมาตัดเราคิดว่ามันช่วยได้ดีเลยแต่พ่อก็เข้ามาบอกว่า "หยุดตัดเป็นบ้าหรอวะเป็นอะไรแล้วตัดทำไม ทำไมอ่ะพ่อไม่เข้าใจ" แต่ตาเราก็เข้ามาบอกว่า มันอาจจะเครียดก็ได้ คือมีตาเราเข้าใจเราอ่ะแต่อยู่ๆตาก็พูดขึ้นว่า เป็นอะไรไม่เข้าใจครอบครัวเราอ่ะเราไม่ค่อยกินอะไรแล้วก็มาด่าเราแต่ความจริงมันไม่มีอะไรให้กินเลยถ้ามีก็มีแต่ของที่เรากินไม่ได้อะบางทีก็ต้องมาม่าเรากินเกือบทุกวันถ้าวันนั้นไม่มีไข่กินก็เสี่ยงไม่กินก็เสี่ยงอ่ะไม่มีใครเข้าใจอ่ะแล้วก็บอกว่าเป็นบ้าจนวันนี้จะเป็นบ้าจริงๆแล้วนะ เออ มีเรื่องอีกเรื่องเราเครียดแล้วเราเอาแป้งอะมาแทใส่หน้ากระจกแล้วพ่อก็มาเห็นแล้วก็มาด่า คือ ...ไม่เข้าใจทำไมอ่ะเห็นเป็นกูเป็นเด็กที่ ขนาดนั้นเลยหรอวะที่กูเป็นแบบนี้ก็เพราะพวกแล้วก็มายอกอีกว่า ตามใจให้ทุกอย่างแล้วนะยังจะเอาอะไรอีก เราอยากได้ความสุขความเจ้าใจความใส่ใจ ไม่ใช่พวกสิ่งของ...แต่เราก็อาจจะผิดด้วยแหละแต่ก็อยากให้เข้าใจคือเรามีความฝันที่สูงมากๆตนเกือบจะเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับเรา🤕