เพราะสังคมเขาสอนให้คิดเยอะๆ ก่อนจะทำอะไรไงคะ ไม่ใช่แค่เอาสะใจเข้าว่า
ทุกการกระทำมีผลตามมาทั้งนั้น
มันไม่ใช่ทำผิด แก้แค้น สะใจ ลาออก จบ
ระบบการทำงานของเขา การตรวจสอบบุคคลมันทำได้เยอะกว่าของไทย
ระบบสังคมเขาแรง ทำอะไรก็ต้องแคร์สังคม
ทำผิดร้ายแรง ไม่ใช่แค่โดนด่าตามเน็ตแล้วก็จบเหมือนไืทยนะคะ
ที่ญี่ปุ่นโดนค้นที่อยู่ติดต่อ โทรไปด่า แฟกซ์ไปด่า เขียนด่าสาปแช่งที่รั้วบ้าน เอาของแย่ๆ มาปาใส่บ้าน
ไม่ใช่แค่คนทำผิดที่โดน ครอบครัวก็โดนด้วย

เพราะฉะนั้น เขาเลยอยู่แบบ ถ้ารู้ว่าตัวเองงัดไม่ได้ ก็หาทางอยู่แบบสงบ แม้จะยอมบ้าง หรือต้องทนบ้าง ก็ดีกว่าชีวิตพังประวัติเน่าเหม็น
กระบวนคิดของเขาไม่เหมือนคนไทย


ทั้งนี้ จขกท เลือกดูแนวจรรโลงใจ ให้กำลังใจ มันก็จะแบบนั้นแหละ
เขาทำมาเพื่อให้กำลังใจว่า แทนที่จะมัวคิดอะไรแย่ๆ ที่ไร้ประโยชน์ มาปรับวิธีคิดที่เป็นประโยชน์กับตัวเองดีกว่า

ลองไปดูพวกสืบสวนสอบสวนแนวหม่น ๆ จะรู้เองว่าสังคมอีกด้านเขาเป็นยังไง
บางเรื่องทำออกมาจนจุก

จริงๆ ถ้ามองกลับกัน
คนญี่ปุ่นมองมาดูละครที่ร้ายๆ แรงๆ ออกอาการชัดเจน
เขาก็คงจะคิดเหมือนกันว่าเป็นละครโลกสวย
การที่คิดอะไร รู้สึกอะไร แล้วแสดงออกได้เต็มที่
การที่เกลียดใครแล้วสวมบทนางร้ายให้ทุกคนเห็นได้ ทำอะไรเพื่อความสะใจ โดยไม่ต้องคิดหน้าคิดหลัง นั่นก็คือความโลกสวยที่สุดอย่างหนึ่งเหมือนกัน


วัฒนธรรมแต่ละชาติแตกต่าง
ทำให้อารมณ์และบทของหนัง ละคร ก็แตกต่าง

เราเป็นคนดูละครฝั่งญี่ปุ่น ดูจริงจังมาตั้งแต่อายุ 14 ปี
ดูจนซึมซับความโลกสวย
แต่หลังๆ มานี้ เวลาดูละครญี่ปุ่นเยอะๆ มันตันในใจ มันมีความอึดอัดบางอย่างของละครชาติเขา ที่ทำอะไรต้องระวังไปหมด ทุกคนมีจิตสำนึก ทำอะไรต้องคิดถึงคนอื่น คิดถึงส่วนรวม
(เราไม่ได้เลิกชอบฝั่งญี่ปุ่น ก็ยังตามดู แต่ต้องยอมรับว่าดูเยอะๆ แล้วเอียน)

เราต้องสลับไปดูของฝรั่งบ้าง ซึ่งฝั่งนั้นก็เน้นแรง ตรง ชัดเจน เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง
ได้ความสะใจ ความเปิดเผย รู้สึกโล่งใจ
แต่พอดูมากๆ เข้า ก็เอียน เอียนกับความไม่สนโลกและเอาแต่ใจของตัวละคร

จนต้องสลับกลับมาดูฝั่งญี่ปุ่นอีก
เพื่อตัดความเอียน

หลังๆ ก็จะมีของจีนด้วย ซึ่งจีนก็จะมีวัฒนธรรมที่แสดงออกมาเป็นอีกอารมณ์หนึ่งเหมือนกัน

ส่วนเกาหลี เราเคยดูแล้วไม่ค่อยถูกจริต เลยไม่ดู