เรากับแฟนเก่าคบกันตั้งเเต่สมัยเรียน ตอนเราอายุ18 เป็นแฟนคนเเรกของเรา เลิกกันตอนเข้าสู่ปีที่7 ตอนนี้เลิกกับแฟนเก่าได้จะ 2ปีกว่าเเล้ว ไม่มีลูกด้วยกัน เหตุผลที่เลิกเพราะความไม่เข้าใจกันเเละช่วงนั้นทำงานคนละเวลา เราทำงานเป็นกะ เขาทำงานราชการ เจอกันน้อยมาก อย่างบ้างทีเช้ามาเราเพิ่งเลิกงาน แฟนกำลังกำลังไปทำงานเเบบนี้ และอีกเหตุผลที่สะสมคือเราเป็น มีอะไรก็ไม่ค่อยพูด เก็บไว้ในใจ เเละชอบคิดมาก ชอบระเบิดทีเดียว  ส่วนเขาเป็นคนปากร้าย ชอบมีคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเราโดยไม่รู้ตัว เขาจะว่าเราคำพูดเเรงๆ เราก็แสดงอาการว่าไม่เป็นไร แต่ข้างในมันเจ็บและมีเรื่องจุกจิก ที่มันไม่เข้าใจกันสักที  มันเป็นแบบนี้เรื่อยๆจนกลายเป็นสงครามเย็น บวกกับการที่ไม่ได้เจอกัน เลยห่างกัน ไม่คุยกันเป็นเดือนก็มี

แต่อย่างอื่นเขาก็ดี ตอนที่เราลำบากเขาเคยช่วย เคยซัพพอร์ตเราตลอด ดีกับครอบครัวเรามาก เป็นเหมื่อนครูที่สอนการใช้ชีวิตสำหรับเรา

จนเราทั้งคู่กลับมาคุยกันจึงค้นพบว่าเราเลิกกันดีกว่า มันอึดอัด เราก็มีหลายอย่างที่บกพร่อง และไม่สามารถให้เขาได้ (เรื่องบนเตียง) ความต้องการไม่เท่ากัน ความรู้สึกไม่เหมื่อนเดิมอีกแล้ว เราเเยกกันอยู่หนึ่งปีจึงคอยหย่า พอตอนที่กลับมาเจอหลังจากแยกกันอยู่ เราพบว่าเรารู้สึกดีๆอยู่ เเต่ไม่ได้คิดจะกลับไป เพราะรู้ว่านิสัยเรา ความคิดเราทั้งคู่ต่างกันเกินไป กลับมาอาจจะอยู่ได้ไม่นาน รึจะจบกันไม่ดีเท่าตอนนี้ และมีคำพูดหนึ่งที่เขาพูดตอนเราแยกกัน ใช้ชีวิตเดินตรงไปข้างหน้า อย่าหันหลังกลับมา จนตอนนี้เขามีครอบครัวไหม่ไปแล้ว บางทีที่คิดถึง เราจะส่องเฟสแฟนเก่า และพบว่าเขาบล็อก และลบรูปคู่เราไปหมดแล้ว เราไม่ได้เสียใจนะ เข้าใจได้ เพราะคงให้เกียรติแฟนไหม่...

เราพยายามคุยกับคนไหม่ที่เข้ามา เเต่มันไม่อิน คุยกับใครได้ไม่ถึงอาทิตย์เเราก็เท เรายังไม่มีความรู้สึกอยากคุยกับใครเลย...
พบว่าอยู่คนเดียวก็สบายใจดี 

เเต่ช่วงหลังๆ เราฝันถึงแฟนเก่าบ่อยมาก ฝันถึงตอนแรกๆที่คบกัน ได้คิดในใจ จิตใต้สำนึกเรายังไม่ยอมลืมแฟนเก่าสักทีน้อ...
ทั้งทีเขา Move on ไปถึงดาวอังคารแล้ว